V E R V O L G V E R H A A L

Amsterdam - H. A. van Bottenburg N.V. — 17 — „Heb je wel eens om eenswillendheid kunnen bidden? Om stil te mogen zijn onder het kruis dat Hij je oplegt? Heb je wel eens oog gehad voor wat Hij je in Zijn liefde heeft willen schenken? Een goed echtgenoot en een lief gezond kind. En hoe Hij andermaal klaar staat je moederweelde te schenken. Weet je, dat het niet goed is alleen bij onze teleurstellingen stil te staan, van welke aard die ook zijn? Mocht je ziek-zijn je maar nauwer aan Hem verbinden, dan zou alles zoveel makkelijker te dragen zijn". „Gelooft u, dat ik echt ziek ben moeder?"

„Ja, Olga en dat gelóóf ik niet alleen, maar ben er van overtuigd. En ik niet alleen. We geloven het toch allemaal, al dringen we wel eens op flink zijn aan. Dat is alleen voor je bestwil. Zou je dat willen geloven Olga?" „Ik wU. het wel geloven, maar wat heb ik daar aan, ik voel me zo ellendig. Max je vermoeit me al zo en dan straks nog een tweede kind". „Weet je wel Olga, dat de Heere ons niets oplegt wat we niet dragen kunnen?" „Mij wel!" „Neen kind, de Heere vergist zich niet". „Ik vnlde dat ik zo was als u, moeder, altijd even geduldig, altijd blijmoedig, altijd eenswülend in Gods weg". „Dat is ook wel eens anders geweest kuid, ik heb ook mijn lessen moeten leren in 't leven, maar ik had dit bij jou voor, dat ik gezond was en daar denk ik bij jou ook wel aan". „U wel, Max niet".

„Dat moet je anders beoordelen Olga. Max is een man en die kunnen er nu eenmaal niet tegen dagelijks met een zieke om te moeten gaan, al ben je dan ook zijn eigen vrouw. Vergeet niet, dat je zo kort na je huwelijk ziek geworden bent. En -al doe je dat je zelf niet aan, dit is voor een gezonde man een moeilijke weg. Ook Max heeft hier een les te leren". „Ik zou beter dood kunnen gaan, moeder". „Olga toch!" „Ja moeder, weet u dat ik daar wel eens om gebeden heb?"

„En als die bede eens verhoord werd? Dat je om beter te mogen worden bidt, kan ik nog begrijpen en dat je hi deze 't verband tussen oorzaak en gevolg niet ziet ook, maar dat mag nog niet tot die bede leiden, zo onwetend ben jij ook niet opevoed, dat leerde je moeder je anders, Olga".

„Ik heb m.oeders geloof niet". „Daar is om te vragen kind. Hij laat ons in onze noden niet alleen". „Mij wel".

Zonder daarop antwoord te geven, streek moeder Stettlep andermael 't verwarde haar naar achteren. Draaide je bij Olga niet in een cirkel rond? Kwam je niet altijd weer op 't zelfde punt uit? Wat was ze toch moeilijk te bereiken. Natuurlijk begon Max niets met haar en ze kon zo goed begrijpen dat de jonge man er wrevelig tegen in werd. Hier moest van Hooger hand worden ingegrepen, anders werd dit jonge huwelijk één mislukking. „Is u boos, moeder?"

„Wel neen kind, waarom zou ik boos zijn? Om je machteloosheid? Dit doe je jezelf toch niet aan? Is alles nog goed?" „Ja moeder, 't kind leeft. Als 't een meisje isj mag het Olga heten. U vindt het toch niet erg als we het geen Frieda noemen?"

„Neen mijn kind, er zal bij de een of ander van mijn kinderen nog wel eens een Frieda geboren worden. Zo naamziek ben ik niet. Weer een zorg minder. niet? Als je nu eens probeerde te slapen. Maxje is met Maria mee". „Maxje bli]ft ook bij Marietje de tijd dat ik in 't ziekenhuis ben".

„Ja, dat hoorde ik en Max komt zolang bij ons. Nu even alles loslaten hoor, ogen sluiten en proberen te slapen. Ik zal de gordijnen dicht trekken, dan zal het zeker gaan", „Moeder", „Ja Olga?" „Zoudt u met mij willen bidden?" Bij die vraag ontroerde moeder Stettler even. Dus toch grootspraak geweest! Lag hier als 't ware geen afgetobt kind, dat de weg kwijt was? Dat alleen niet verder kon? Kón je in zo'n geval ook wel alleen verder? Liep dat niet altijd op teleurstelling uit? O, nu de juiste woorden te vinden, die haar in haar ziekelijke toestand niet verbitterden, haar niet nog verder dreven, maar... die toch tot haar zouden spreken van schuld en verootmoediging. Hoe zwaar de taak ook, kón zij hier wel weigeren? In het schemerige vertrek bogen zich enkele ogenblikken later de beide vrouwenhoofden.

Lieve Hans. 't Was gezellig je brief gisteren te ontvangen. Ik was blij te lezen, dat je nu gehael gewend bent, je aardig schikken kunt. Maar ja, daar heb je dan ook

drie maanden over gedaan! Wel een beetje lang voor iemand, die zo graag weg wilde, die als het ware jaren naar dat weg-mogen-trekken verlangd heeft. Je moeder zei, dat ze dat vooruit wel geweten heeft. Voor mij is dit een raadsel. Je had toch hier kunnen blijven! Maar laat ik daar nu maar niet opnieuw over beginnen. Je hebt dit gekozen en zult nu door moeten zetten. Wij vinden het erg prettig, dat de mensen daar zo hartelijk voor je zijn en dat je je voornamelijk bij de familie De Grave zo thuis vo^lt. Dat komt natuurlijk omdat zij zelf een zoon van jouw leeftijd hebben. Voor die mensen ook een heel ding, dat zo'n enige jongen naar Indië trekt! Had je eigenlijk niet beter bij hen in de kost kunnen komen? Maar misschien voelden zij daar niets voor, hebben vermoedelijk niet nodig iemand in huis te nemen. Je moet ook eigenlijk maar afwachten wie je krijgt.

Je vond het eerst maar half prettig dat er een nichtje te logeren kwam, een echt stadsjuffertje waar je natuurlijk een beetje tegenop zag. Wat heeft zij een aardige naam, Rudolphine, naar haar vader, schrijf je en dat zij Rudi genoemd wordt. Dit is het al net gegaan als mij: noch broers, noch zusters rijk. 't Zal wel een verwaand meisje zijn, zo'n enig dochtertje van een predikant. Maar ik kan begrijpen, dat alle opzien dadelijk wegviel toen je ontdekte, dat ze zo muzikaal was. Daar zal jouw spel dan wel niets bij geleken hebben. Maar natuurlijk heeft zij jaren les gehad en jij fantaseerde zelf maar wat als je achter het kerkorgel in Sint Pierre zat. En dan heeft die Rudi je nog met enkele andere jongens van je leeftijd in kennis gebracht. Dat is wel gezellig voor je, want altijd bij die oude mensen zou je zelf oud vóór je tijd maken.

Als ik dat zo lees, schijnt er voor uitgaan nog wel tijd te zijn al schrijf je me dan ook, hel zo druk te hebben en dat de dagen als een bus in elkaar sluiten. Maar ja, een mens kan ook niet altijd studeren. En Dora Anken vindt nog steeds dat ze je op alles en nog wat attent moet maken. Breng dat eigenwijze kind nu eens aan haar verstand dat je het nu alleen wel af kunt.

Die twee kleine jongens lijken me vermakelijk, jammer voor hun vader, dat ze zo weinig zin in leren hebben. Eén zit er dus nu 's avonds bij jou zijn huiswerk te maken? Een goede oplossing. En dan ben je een avond naar de familie Wagner geweest. Je hebt daar meer afleiding dan wij hier. Denk nu niet, dat ik je dit misgun of ergens over klaag, ik zou onze heerlijke rust hier in de bergen voor niets willen ruilen, alleen verlang ik wel eens naar jou. Maar tegelijk met dat verlangen is daar de schaduwplek straks hier weg te moeten. •wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen