Handige Handelaren

Altijd al zijn er mensen geweest, die van alles aan de man kunnen brengen. Mensen met de zogenaamde „gouden handen". De vreemdste zaken kunnen zij verkopen, meestal geheel buiten hun eigen stiel om. De meeste „handel" heeft niets met hun eigen branche te maken. Soms zitten ze zelf niet eens in de handel, maar verkopen toch. Een wel heel bijzondere handel is het volgende verhaal dat ik onlangs hoorde en u niet wil onthouden. Weet u meteen hoe de prijzen gemaakt worden. In een zogenaamd „bruin café" ontspon zich het volgende gesprek.

Aan de tap zitten een aantal mensen, arbeiders, die op een gewone dag daar een pilsje zitten te drinken. De normale gesprekken doen de ronde en opeens zegt één van hen tegen z'n buurman: „Nou heb ik toch een leuk handeltje! Echt iets voor jou. Ik kon laatst 500 ouwe bidstoelen kopen. Nou, wat geef je ervoor?"

De aangesprokene voelde er kennelijk helemaal niets voor en zei ondertussen rustig doordrinkend: „Wat mot ik met 500 stoelen? Ik heb er zat thuis!"

„Leuk handeltje hé? Nou, zeg op, wat geef ie d'r voor."

„Niks, ik moet je stoeltjes niet", was het vasthoudend antwoord. Maar na een glas en nog een glas (en nog een paar) komen die stoeltjes weer op de proppen.

„Biedt nou es wat, zomaar voor de gein, zeg es een prijsje."

Om van het gezeur af te zijn en tevens zeker dat hij ze voor die prijs nooit zal kunnen kopen, zegt de koper in spé: „Drie gulden het stuk."

Tot zijn niet geringe verbazing hoort hij de man zeggen: „Verkocht." Wat moet een mens met 500 stoelen, ds hij er aan vier genoeg heeft? Ook cd zijn het nog van die leuke bidstoeltjes: wel een beetje veel van het goede. Zo wordt je nou de handel in gedwongen. Maar, verkocht is verkocht is een ijzeren wet in de handel.

De bierdrinker gaat naar „moeders" en deelt haar mede, dat hij de gelukkige eigenaar is geworden van 500 oude bidstoeltjes. „Leuke antieke dingen", probeert hij het nog te ver goei dijken.

Maar „moeders" is helemaal niet blij met die stoelen!

„Jij altijd, ds je de kroeg in gaat kom je altijd met wat bijzonders thuis. Nou, je ziet maar dat je ze héél snel weer kwijt raakt", zei ze, en wilde niet eens één stoeltje in huis hebben.

Enfin, Biermans gaat de andere dag met 1500 gulden op zak zijn gelcochte waar hden met een geleende trekker en wagen. Denkt erg handig te zijn en rijdt meteen langs een opkoper.

„Hdlo." „Hdlo."

„Nou heb ik toch wat uitgehaald", begint Biermans zijn verkooppraatje. „Ik heb 500 stoelen gekocht."

„Dat je d'r gelukkig mee bent", was het lakonieke antwoord. „Wat heb je er voor gegeven?"

„Twee duizend gulden", zegt Biermans, meteen er wat bovenop gooiend. „Stook ze dan maar op; voor die prijs moet ik ze zeker niet."

Teleurgesteld gaat hij toch met de stoelen naar huis en bergt ze op in de schuur, die meteen vol is.

Een weekje later komt dezelfde opkoper langs en vraagt of hij die stoelen nog heeft.

„Ja, voor tweeduizend kan je ze meenemen." Ze worden het eens op 1750 gulden, „maar dan wèl deze week zelf weghalen". Aldus werd beloofd. Een paar dagen later komt iemand anders de stoelen ophalen, namens de opkoper.

„Die stoeltjes zijn tegenwoordig ook zo goedkoop niet meer", zegt hij tijdens het opladen.

„Hoezo", zegt Biermans, „wat heb je er dan voor gegeven?"

„Vijf gulden het stuk en dat vind ik veel geld!"

Deze week zag ik ze ergens staan, in de uitverkoop: ƒ 500,— per stuk. Dat is pas handel! » De Bonte Hond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen