Hans Van De Berghoogte

Amsterdam - H. A. van Bottenburg N.V.

— 22 — Ik

Ik zou Bas best mee willen nemen, maar moeder zou 'm zo missen en dan heeft hij hier ook veel meer. 't Zou echt egoïstisch van me zijn. Als het weer zo vast blijft, span ik Siege ook in voor een sledetocht".

„Je zult op die manier meer uit dan thuis zijn".

,,Kind! Je moest ook eens weten hoe de hoogte me weer trekt, dat voel je pas als je maanden weggeweest bent".

„Ik wou, dat die trek zó sterk werd, dat je niet meer weg wilde".

„Nu en wat dan? Meen je nu heus wat je zegt? Waar is je eerzucht van vroeger, toen je toejuichte dat ik van alles wilde leren, naar andere landen wilde trekken, je zoudt me overal volgen". „Toen was ik niet wijzer".

„Toen was ik niet wijzer".

„Noem je dit dan soms verstandig?" „Ja, nu durf je me niet aan te zien.

„Ja, nu durf je me niet aan te zien. Niet weer zulke domme dingen zeggen, meisje. We zijn er. Ik ga eens zien of Maxje om je huilt". „Plaag".

„Plaag".

„Eigen schuld. Ik ga tegelijk eens aan je moeder vragen wanneer ze je missen kan voor de skitocht".

„Dag Olga!"

„Moeder! U alweer?" „'k Moest hier zijn kind, ik blijf een

„'k Moest hier zijn kind, ik blijf een paar dagen bij Otto en Warda". „Wist Max dat? Hij heeft er niets van

„Wist Max dat? Hij heeft er niets van gezegd, dat u komen zou".

„'t Is ooit vrij plotseling opgekomen en je weet, als ik zo iets van plan ben heb ik er geen dagen voor nodig het ten uitvoer te brengen". „Zijn er zieken bij Otto?"

„Wel nee, maar vertel eens, hoe gaat het nu?" „Ik voel me de laatste dagen wel iets

„Ik voel me de laatste dagen wel iets rustiger, de pijn in mijn benen is veel minder, maar soms doet mijn hart zo vreemd".

„Een gevolg van je ziek zijn, vermoedelijk".

„Ja!"

„Dat heb je toch wel aan de dokter gezegd?" „Ja, ik heb er poeders voor".

„Ja, ik heb er poeders voor". „Wat zie ik nu! Staat Olgaatje hier?"

„Wat zie ik nu! Staat Olgaatje hier?"

„Ja moeder, dat heb ik gevraagd".

„Zo, daar ben ik blij om".

„Wat bedoelt u moeder, dat zij hier staat of dat ik er om gevraagd heb?"

„Wel kind, dat jij er om gevraagd hebt".

„Omdat ik haar met zo'n tegenzin verwachtte?"

„Och, dat beschouwde ik als een gevolg van je ziek zijn". „Toch was het dat niet alleen. Wist u

„Toch was het dat niet alleen. Wist u eigenlijk moeder, dat Max en ik niet gelukkig waren, dat we naast alkaar leefden, dat ik daarom met zo'n tegenzin dit tweede kind verwachtte? 't Heeft me wel eens pijn gedaan, dat als ik er de laatste maanden op zinspeelde, daar geen plaats voor was. Ik werd niet geloofd. Niet omdat Max uw zoon is, daar is u te eerlijk voor, maar alleen omdat iedereen, ook u, alles schoof op mijn onevenwichtigheid zijn als gevolg van mijn struma. Daardoor miste ik wel mijn rem en zou vermoedelijk, als ik die struma niet gehad had, anders gereageerd hebben, maar achter dit alles zat een oorzaak, dé grote oorzaak, 't zeker weten dat Max me niet liefhad. Voor mijn eigen eerste grote liefde was geen plaats".

„Kind toch!"

,,Ja moeder, zo is het. Een paar dagen geleden heeft Max met me gesproken, precies verteld hoe het gegaan is. Dat hij eerlijk gemeend heeft, dat hij het meisje dat hij liefhad wel vergeten zou. En dat ik niet tegengevallen ben, maar dat hij zich zelf tegengevallen is, zich overschat heeft, alleen natuurlijk omdat hij alles in eigen kracht heeft willen doen. Ik zou dit alles aan geen ander willen en kunnen vertellen, zelfs aan mijn eigen moeder niet, maar u moet het weten, Max is uw jongen.

Hij is de laatste weken zo bezorgd voor me geweest en ik weet hoe anderen mij veroordeeld hebben, dat ik daar niet dankbaarder voor was, maar ik kon hun toch niet zeggen, dat het voor mij geen waarde had omdat ik wist zijn liefde niet te bezitten. Dit heb ik alleen moeten verwerken moeder.

En toch was ik zo in-gelukkig met wat hij me gaf, al reageerde ik dan ook zo in tegenstelling. Daardoor heb ik ook fouten gemaakt en die wil ik niet alleen op rekening van mijn struma schuiven. Ik had wat minder trots moeten zijn". „Maar als jullie beiden je fouten zo

„Maar als jullie beiden je fouten zo duidelijk ziet en ze elkaar eerlijk bekend en vergeven hebt, móet 't straks goed komen Olga. Geloof je dat ook niet kind?" Bezorgd trok moeder Stettler de zacht

Bezorgd trok moeder Stettler de zacht schreiende zieke tegen zich aan, terwijl ze in stilte bad om hulp, raad en ondersteuning voor haar die het zo moeilijk had. Pas na geruime tijd vervolgde zij: „zouden we met dit alles te bespreken niet beter kunnen wachten tot je wat sterker bent? Neen? Waarom niet? Ik ben zo bang dat dit schaadt".

„Het vermoeit me wel wat, maar schaden geloof ik niet, ik slaap al zoveel rustiger, nu Max en ik samen gepraat hebben, 't Niet spreken van Max zou me veel en veel meer geschaad hebben. Want altijd weer als hij er geweest was, had ik het zo moeilijk voor me zelf. Bedelen wilde ik niet, eigen fouten bekennen kon ik niet en toch was er iets in me dat me waarschuwde zo niet te kunnen sterven. En als ik dan 's nachts niet slapen kon, was 't altijd maar weer: „gelijk ook wi] vergeven onze schuldenaren" en.., ik had niet vergeven, nog altijd was daar die wrok in mij naar ik meende bedrogen te zijn.

Ja, nu Max alles rustig uitgelegd heeft, weet ik niet bedrogen te zijn, al heb ik dan ook minder ontvangen dan ik mij had voorgesteld. Als ik niet zo heftig had gereageerd, me zo teruggetrokken had, zou ons huwelijksleven niet dadelijk zo kapot geweest zijn. Maar er sclieen in mijn onevenwichtigheid geen doorkomen aan, 't leven had geen waarde meer voor mij. Blind voor eigen tekortkomingen, schoof ik alles op Max".

„Je zei zoeven: 't leven had geen waar meer voor mij, heeft het dat nu weer wel?"

„Ik zal u eens wat toevertrouwen, moeder. Mijn kleine meiske daar in haar wiegje heeft mij mijn handen weer doen vouwen, 't Kindje dat ik zo vaak verwenste, mocht middel zijn, me weer met God te verzoenen. Dat heeft me de laatste dagen zoveel rustiger gemaakt. En ja, nu zou ik wel graag beter willen worden, mijn fouten proberen te herstellen, Max' zorg en toewijding op prijs willen stellen, genieten van dat kleine lieve kindje, maar..."

„Wat maar, Olga?"

„Ik geloof, dat Gods weg anders zal zijn".

„De zuster vond je vandaag beter, dan je in weken geweest bent".

„Omdat ik na het spreken van Max rustiger geworden ben, veel rustiger en dan..., dat in-sombere uit mijn gezicht is weg, dat voel ik zelf, maar ik kan hun toch niet vertellen, wat de oorzaak daarvan is! Misschien vergis ik me ook wel, ik weet het niet". „Ben je bij een woord uit deSchrift

„Ben je bij een woord uit deSchrift bepaald?"

„Neen moeder! Ja, als je hier zo ligt, komt er vanzelf wel eens een woord tot je, maar ik zou niet durven zeggen dit of dat woord spreekt mij van weer in het leven terug keren of van heengaan". „Hoe sta je hier zelf tegenover?"

„Hoe sta je hier zelf tegenover?"

„Wat zal ik u zeggen moeder. Tot voor enkele weken had ik slechts één begeerte, dat ik heen mocht gaan. Neen, niet meer in die dwaze zondige opstandigheid zoals ik me tegenover u wel eens geuit heb.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen