HANS VAN DE BERGHOOGTE

door PAULA Amsterdam - H. A. van Bottenburg N.V.

— 23 —

Wij kunnen niet dankbaar genoeg zijn, dat God onze zondige gebeden onverhoord laat, maar nadat ik eens bepaald werd bij de Enige Troost in leven en sterven, die ook voor mijn zonden volkomelij k betaalde en om Christus' wille mijn zondige aard, waarmee ik mijn leven lang te strijden heb, nimmer meer wil gedenken maar mij uit genade Zijn gerechtigheid schenken wil. Kunt u begrijpen moeder, dat dit na die donkere, moeilijke maanden een lichtend licht voor mij was? Daar viel alles bij weg, dan verdiep je je nergens meer in, dan vraag je niet of je man je lief heeft of niet, dan valt alles in het niet. Je zoudt het met twee handen vast willen houden, maar het ontglipt je en voor je het weet sta je weer midden in eigen ellende".

„Volkomen waar, maar 't heeft je dan toch wel wat geleerd. Zeker dit: „'t Is Israels God die krachten geeft". Kracht om de moeilijke weg, die Hij ons beschikt, verder te gaan, ons kruis op te nemen en Hem gewillig te volgen. En dan kom je tot de ontdekking, dat Zijn kracht in onze zwakheid volbracht moet worden want dat het anders niet gaat".

„Ja". ,,Je zei straks, tot voor enkele weken had je slechts dit begeren en nu dan?" „Nu betrap ik me er telkens op, dat ik wel graag beter zou willen worden, ook voor Max. Hij was gisteravond zo in-verdrietig, hoopt zo, dat het hem gegeven zal worden zijn fout te herstellen, opnieuw te mogen beginnen en dan ook voor de kinderen, al weet ik, dat die goed verzorgd zullen worden". ,,Maar 't kan toch ook gebeuren, dat je weer beter wordt".

„Ja moeder, die mogelijkheid is er en toch... en toch, ik weet 't niet". „Mocht het dan maar zijn kind: 'k Houd dan in stervenssmarte Den blik naar 't Kruis gericht. En klem dat vast aan 't harte Zo valt het sterven licht".

Zo valt het sterven licht". „Ja moeder, zó valt het sterven licht". •Toen werd het stil in de ziekenkamer. Beide vrouwen verdiepten zich een ogenblik in eigen gedachten. Na enige tij merkte moeder Stettler aan de rustige ademhaling van de zieke dat deze in slaap gevallen was. Onhoorbaar stond zij op en spoedde zich naar het van Otto en Warda. huis

Lieve Marietje. Mijn eerste werk is jou even met een enkel woord te vertellen, dat ik na een voorspoedige reis weer in Holland ben aangekomen. Te midden van een geweldig stortbui bereikten we Hei-dorp. Mijnheer Anken stond met de jongens aan de trein me op te wachten. Dank zij de goede zorgen van Mevrouw Anken, die met een rijk voorziene tafel zat te wachten, was ik spoedig weer op mijn verhaal.

Zij vonden het blijkbaar gezellig dat ik er weer was en ik moest vanzelfsprekend aan 't vertellen gaan. Met open mond werd naar onze skitochten geluisterd. Dora vooral was gewoon niet te verzadigen. Gelukkig maakte Mevrouw Anken ten slotte een einde aan de té grote belangstelling en stelde mij voor vroeg naar bed te gaan, waar ik haar in mijn hart dankbaar voor was. Toch kon ik eenmaal in bed de slaap niet vatten en gingen mijn gedachten steeds weer terug naar ons laatste samenzijn. Of ons laatste ernstig gesprek me dan

Of ons laatste ernstig gesprek me dan zo gehinderd heeft? Wat zal ik je daarop antwoorden, meisje. Draaien we al redenerende niet als in een cirkel rond? Meer dan eens komt de vraag in mij op: wat moet dat later? Ik kan je niet be loven, eenmaal klaar, in de buurt van de Pas neer te strijken. Je zult me moeten en willen volgen, waarheen dan ook. Ik heb je al eens meer voorgehouden, goed te bedenken hoe je daar tegenover staat. Vraag je eens eerlijk af, of familie en geboorteplaats tot op heden boven mij gaan. Dat scheen mij vroeger niet toe. Hebben anderen je beïnvloed, tot andere gedachten gebracht, of wist je toen nog niet wat je beloften inhielden? Is je wel ernst gebleven wat je eertijds beloofde? Bedenk goed, dat hier het geluk van ons beiden op 't spel staat.

Natuurlijk kan ik mij vergissen, maar ik vond je zo teruggetrokken, zo anders dan je in mijn herinnering was blijven leven. Heeft mijn weggaan ons nu al van elkaar vervreemd? Maar dat mag niet! Is ware liefde daar niet tegen bestand? Je hebt het de laatste maanden wat drukker gehad met het gezin van Max, maar dat kan de reden niet zijn. Daar ben je nog wel tegen opgewassen. Laat me maar eens gauw horen wat er

Laat me maar eens gauw horen wat er is en hoe je tegenover mijn toekomstplannen, ónze toekomstplannen moet ik eigenlijk zeggen, staat. Van trouwen is de eerste paar jaar geen sprake, dat weet je. Dat dringt toch nü niet pas tot je door? Uit enkele gezegden van je, kon ik opmaken, dat je daarnaar verlangde. Maar... en nu schrijf ik het net zoals ik het aangevoeld heb, is dat niet in hoofdzaak omdat je vriendinnen al één of meer jaren getrouwd zijn?

Daar heb ik geen onstuimig verlangen naar een verbintenis met mij in kunnen ontdekken. Vraag je dat eens af en antwoord me daar eerlijk op. Niet boos worden hoor! Voel met mij aan, dat het hier ons beider geluk betreft. En nu eindig ik deze krabbel maar

En nu eindig ik deze krabbel maar weer en post 'm straks als ik naar mijnheer De Grave ga, waar ik vanavond al dadelijk weer les heb. Dag Marietje- Veel liefs en in gedach

Dag Marietje- Veel liefs en in gedachten een zoen van je eigen Hans.

„Stettler! Ja 't is erg. En juist nu we het niet meer verwacht hadden. Ik besprak het vanmorgen nog met de andere doktoren; ook die wisten niet w^at zij hoorden. Ze was de laatste weken juist zo goed. Alleen was daar het vreemde, dat zij de gedachte aan sterven niet los kon laten".

„Kan zij het daardoor als het ware beïnvloed hebben, dokter?" „Neen Stettler, toch niet. Wij zien dit wel meer, weten niet wat dat is, praten er altijd tegen en bij tachtig van de honderd verdwijnt dat opdringerige angstgevoel dan ook werkelijk. Bij je vrouw bleef het onder alles door. Toch konden we bij haar nooit van een angstgevoel spreken. Je vrouw was geen vrouw van veel woorden. Ze zei de dingen, die had je te onthouden en dan liet ze aan je over of je het wUde geloven of niet. Ze zou je nooit iets opdringen". „Wat heeft u mijn vrouw in die paar weken goed bekeken dokter!" „Ja Stettler, al zeg ik het zelf, ik heb

„Ja Stettler, al zeg ik het zelf, ik heb een vrij goede kijk op het innerlijk van mijn patiënten. En dat kan ik je wel zeggen, dat je meer verliest, dan je misschien vermoedt bezeten te hebben".

„Och dokter Meylan, ik ben er de laatste maanden van haar ziek zijn zo anders tegenover komen te staan. Ik zei u meen ik de vorige keer al, dat ik mijzelf een raadsel was, dat zij met al haar moeilijke buien me eerder aantrok dan afstootte. Ik weet daar geen verklartag voor. Als ik dat met haar besprak, want dat deed ik, dan straalden haar ogen. Ze was zo dankbaar, dat haar grote sterke liefde ongedwongen nu ten slotte had overwonnen en... beantwoord werd. En als ik dan mijn angst uitsprak, dat het voor goed te maken misschien te laat was en de Heere ons geen samenzijn meer wilde schenken als straf voor beider fouten, kon ze zo zeker zeggen: zó straft de Heere niet. Als Hij me wegneemt is dat alleen omdat Hij er Zijn wijze bedoelingen mee heeft, 't beter voor ons vindt".

„Toen ik haar op een keer vroeg: kan je daar gewillig in berusten? keek ze mij lang en vast aan, greep mijn hand, streelde die en zei eindelijk: ja Max!

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen