Oude Gezegden Zeiden Zoveel . . .

Ditmaal een bijdrage van een lezeres uit Stad aan 't Haringvliet. Ze verzamelde een aantal oude gezegden die naar het ons lijkt weinig meer gebruikt worden. Ze zijn heel amusant, leest u maar ._ ^ ,

Als iemand erg ziek was geweest: „Hie heit geleeë as twinterkoren op 't veld". Ziet u in gedachten het winterkoren, in striemende regen, en hagel en vorst, maar het richt zich overeind.

Als iemand erg veel kwaad sprak van andermans kinderen, die iets bijzonders hadden uitgevoerd en zelf kleme kinderen had, dan zei men: „Hie heit zelf nog groen koren op 't veld". Groen koren, klein, nog niet in staat om kwaad te doen. Was iemand erg dim en armoedig ge

Was iemand erg dim en armoedig gekleed: „Hie is gekleed as een juun mit eene schelle".

Had iemand een beetje vreemd gezicht: „Hie heit een gezicht as een uutgeholde suukerpee".

Had iemand van de huisgenoten eens een vervelende bui, dan zei men: „De wind zit vandaege leelijk in de roakhoek". Vroeger stookte men veel met turf en als de wrind dan west was, kwam de rook naar binnen. De volgende uitdrukking vind ik zolf

zo bijzonder. Als mijn vader of grootvader erg hard had gewerkt, dan zeiden ze soms: „Wat boa men vandaege toch weer hard geoadamd". Adam, verdreven uit het paradijs, werken.

De volgende vond ik als kind een lelijke uitdrukking, maar ik schrijf hem toch maar op. Als iemand heel zwaar of smerig werk deed dan zei men: „Die zijn vaer en zijn moer vermoord heit is daer nog veuls te goed voor".

En dan die bijnamen die ze elkaar gaven. Had men wat vreemds of por ongeluk gedaan, het ging het dorp door en je bijnaam was geboren.

Zoals bijvoorbeeld:

DE PAPKOKER

Kee van Leun was al een paer daegen in de lappemande. Ze had het aarg in der hoad in ze zou mar es een daegje op bed bluuve, want dan was het meschien gauwer over.

Ze had geen eten gekookt, want daer was ze niet voor in staet en toen Leun saevens van zijn waark kwam, most'en mar broad ete.

Mar noe had Kee daer toch een hekel an in ze zeit: „As je soms kans ziet om een beetje pap te koken, dan hei je toch nog wat waarms in je lief." „Da kank best", zei Leun, „aj mar zeit hoe 'k 't mot doewe."

Dus Kee heit het uitgeleid in Leun nae de luzze. Dat was een boute hokje dat tegen den mure angebouwd was, in daer stienge de petrolje stellen, in de spullen voor de pap.

Int kas je most dat spul staen, dus de melk opgezet, den blom gelangd, drie lepels in een schaeltje en roeren. Het gieng allemael goed. Nou eênmal kookte de melk, in hup het zaekje der in. Mar wat er toen gebeurde is mit geen

Mar wat er toen gebeurde is mit geen penne te beschrieven. Heel dat zaekje vloog nae boven in over 't stel op de vloere, der kwam geen einde an. Hie gaf een groate schreeuw, in Kee sprong uut de bestee, want ze docht dat Leun zun eige gebrand had, in daer zag ze dien troep.

't Was om te brullen van noarigheid, en daer begreep ze 't. Het pakje stieng nog op taefel in in plekke van blom had eên zeêppoeier gebruukt.

En Leuns naam was voorgoed: Dun papkoker.

Zo was er een vrouwtje die de naam had van erg graag sterke pepermunt te lusten. Het was niet de pepermunt die we nu hebben. Het waren hele grote, platte dingen en die hadden de naam dat ze heel slecht waren. Je kon er een maagbloeding van krijgen. Dat vrouwtje werd „pepermuntdoes

Dat vrouwtje werd „pepermuntdoesje" genoemd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen