Een Noordeling over Flakkee (V): Kamperen in ouddorp

Wanneer de dagen langer worden en de wolken staan de zon toe om eens een paar uur achter elkaar te schijnen, dan voegen wij hier in Groningen ons bij het leger van de tallozen die alvast verlekkerd in folders van reisburo's gaan rondneuzen.

Niet dat we ooit ergens naar een warm land zijn gevlogen, daar ontbreekt ons ten enenmale de moed voor. Het zuidelijkste wat we ooit bereikt

Het zuidelijkste wat we ooit bereikt hebben, is de omgeving van de Bodensee in Zuid-Duitsland. En dat nog wel met onze eigen auto.

En dat nog wel met onze eigen auto. Toen wij pas getrouwd waren maakten we ook plannen voor de vakantie. Erg ver konden we met komen, want de inrichting van een huis was toen ook al een geldverslindende zaak. Dus gingen we met tent en kampeerspullen op de motor richting Ouddorp, om daar op één van de vele campings onze vakantie door te brengen. Helaas waren ook anderen op dat idee gekomen.

Gelukkig vonden we een grote camping vlak aan zee bereid om ons op te nemen.

Dat was dus één. Een tweede was het oprichten en in stand houden van ons tijdelijk onderkomen: de tent.

Een ieder die voor het eerst een tent opzet, weet dat voor het uitdenken van de constructie een heel legertje ingenieurs te pas en te onpas dingen heeft uitgedacht die voor een leek zeer moeilijk zijn te doorgronden.

Het is beslist hogere wiskunde om zo'n ding in elkaar te zetten.

Aangemoedigd door mijn vrouw begon ik het buizenframe in elkaar te zetten, en wel zeer nauwkeurig vol- i gens de handleiding.

Als ze me trouwens verteld hadden, dat het geraamte wat dan uiteindelijk stond een zelfbouw melkmachine was, had ik het geloofd.

Bij het in elkaar klikken van de buizen was het velletje van mijn rechterduim venijnig meegeschoven in de constructie en dat bezorgde mij vrij veel pijn.

Ook begonnen meelevende omstanders zich met het geval te bemoeien, waaronder een geroutineerd kampeerachtig figuur, dat zojuist was terug gekomen van een bezoek aan de toiletten, ter welker opluistering hij zijn eigen WC-bril meevoerd.

Zelfs deze routine kon niets uit de in hoogst merkwaardig Nederlands gestelde gebruiksaanwijzing wijs worden. Intussen was de zon gestegen tot middaghoogte en het zweet droop mij trappelings van mijn stoer ontbloot bovenlichaam.

De meelevenre omstanders waren verdwenen om voor leeftocht te zorgen en ik begon ook wel trek te krijgen. „Zal ik een blik soep opentrekken?" informeerde mijn vrouw beleefd.

„Ja, lekker, koude soep, dat lijkt me wel wat", beet ik haar toe. Zwijgend wees ze op een campinggasstelletje.

Ik knikte. „Toe maar, 't zol vandoag wel nait meer worn.'' Als ik narrig word ga ik altijd Gronings spreken. Dat trok de aandacht van een vrouws

Dat trok de aandacht van een vrouwspersoon die met een keteltje op weg was naar de kraan.

i Ik zal u nu verder het gesprek in het Gronings besparen, maar in het kort komt het er op neer dat haar man zo'n soort ingenieur was die tenten ontwierp. „En hai komt van Flakkee", voegde ze er nog met een zekere trots aan toe. Nu was ik in een staat dat ik wel tegen haar ko nzeggen dat zoiets geen verdienste was, maar een waarschuwende blik van mijn vrouw deed mij die opmerking inslikken. Enfm, de man werd er bij gehaald

Enfm, de man werd er bij gehaald en in minder dan geen tijd stond de tent. Met luifel en al!

„Bedankt!" zei ik, maar de man zei dat ik hem niet hoefde te bedanken omdat hij hem nu weer af ging breken en ik het onder zijn leiding dan nog maar eens moest proberen. Voordat ik stappen ter verdediging

Voordat ik stappen ter verdediging van mijn onderkomen had kunnen nemen, lag de hele lappentroep alweer tegen de vlakte en lachte de man mij vriendelijk toe.

„Kom eerst meer eens even bij ons eten", merkte hij op en wees naar een helder oranje gekleurd tentpaleis iets verderop. Dat vond ik fideel.

De man was werkzaam bij een Groningse tentenfabriek en het bleek dat we gemeenschappelijke kennissen hadden, zowel op Flakkee als in Groningen. En... hij had gelijk wat die tent betrof. In no-time stond de hele handel weer net als tevoren en deze keer had ik het zelf gedaan.

Mijn humeur was weer opgeklaard en samen met het andere gezin dronken we een pilsje.

We zijn toen later in de middag gaan baden in de zee. Nu kom ik altijd erg onder de indruk

Nu kom ik altijd erg onder de indruk van de zee.

Ik vind ook dat de zee het mooist is bij De Punt op Ouddorp. Daar kun je ik weet niet hoever kijken zonder dat je ook maar een levend wezen ziet. Zelfs in de vakanties.

Eigenlijk is het jammer dat de mensen die in een bepaalde streek wonen niet recht de schoonheid van die streek ervaren.

Ik had nog nooit een zonsondergang gezien en toen ik het zag werd ik er stil van, en dat ben ik niet gauw.

Mijn vrouw had dat al diverse malen gezien en raakte er niet meer van onder de indruk en dat vond ik toen ergens wel jammer. „Wat ben je stil", zei ze zacht.

„Wat ben je stil", zei ze zacht. We stonden op de dijk, op het talud van asfalt en we konden met de zon in de rug kijken langs de Grevelingenoever.

„'t Is mooi hier", mompelde ik. „Jullie hebben een prachtig land." We wandelden terug door de duinen

We wandelden terug door de duinen en langs de Vrijheidsweg.

Ik houd van Flakkee, denk ik Groeten uit Groningen Jan de Moraatz

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen