HONS VAN DE BERGHOOGTE

„U is, geloof ik, wel héél boos op Hans". „Als hij op 't ogenblik voor me stond, zou ik hem zeker bij zijn schouders pakken en eens door elkaar schudden". ,,Is er bij voorbeeld nu helemaal geen plaats voor een andere mogelijkheid?" „Bij voorbeeld?" „Nu, dat alles toch buiten de wil van Hans omgaat?" „'t Spijt me, maar op 't ogenblik nog niet". „Vertelt u straks de hele geschiedenis even aan tante, dan is het voor mij makkelijker praten als zij er op terug komt". „Best, dat met plezier, maar jij schrijft vandaag nog alles aan je ouders. Niet zo maar even een aanduiding van dit en dat, maar uit^voerig, rustig en wel overwogen. Je zult eens zien kind, hoe je daar van opknapt".

„Oom, laat ik daar nog een paar dagen mee wachten, niet voor mezelf, maar ik kreeg juist zo'n heerlijk opgewekte brief door vader en moeder samen geschreven. Ze genieten zo, laat mij daar niet dadelijk een domper op moeten zetten". „Ze moeten het toch weten Rudi, alles weten, anders kunnen ze je niet helpen". „Ik beloof u, ik zal alles eerlijk vertellen en dan zal hun ongetwijfeld over veel dingen licht opgaan, maar laat ik het niet dadelijk moeten doen en hun genoegen bederven. Natuurlijk schrijf ik hun wel, maar nog niets bijzonders, dat pas tegen de laatste week van de vacantie en oom...?" „Ja Rudi?"

„Ja Rudi?" „Wat vindt u er van, als ik de laatste week dan eens naar vader en moeder gmg, dan hebben ze mijn brief natuurlijk al."

Weer die lastige tranen, die zich nu met één streek maar niet lieten wegvegen en in nog rijker mate stroomden nadat oom Ernst zijn hand op haar schouder gelegd had. Neen, hij was niet boos op haar, al kon hij dan ook haar fouten niet vergoeilijken.

„Zullen we weer gaan, kindje? Ga je nog mee naar Tieneke of ga je liever naar huis?" „Ik loop graag met u mee, maar ga bij

„Ik loop graag met u mee, maar ga bij Tieneke niet binnen. Ik wacht dan bij de molen wel op u, want ze moeten me natuurlijk niet zien." „Neen, dat is dan beter van niet."

„Neen, dat is dan beter van niet." Ze was alleen. Wijd in ongerepte schoonheid lag een golvend korenveld vóór haar. Zacht bogen de volle halmen in de richting van den nauwelijks merkbaren wind. Wat was 't hier stil, vredig stil, alsof er geen strijd op aarde was. Dat oom Ernst nu alles wist, gaf haar een gevoel van groote dankbaarheid. Wat was het toch heerlijk, uit te kunnen spreken tegen iemand die je begreep. Natuurlijk had zij vooruit geweten, dat zij om begane fouten op haar vingers getikt zou worden, maar dat zware, dat alleen haast niet te dragen geheim, was nu van haar af. Nu vader en moeder nog. Aan hen beiden had zij ook veel goed te maken. Wat was zij vaak vervelend stil en prikkelbaar geweest. Moeder vooral was te kort gekomen. En dan zwerven haar gedachten naar hen, die ze toch zo liefheeft. Pas als oom Ernst vlak bij haar is, merkt ze hem op. „Is u daar nü weer?"

„Is u daar nü weer?" „Ja, ik kon maar weinig met Tieneke spreken, ik heb eigenlijk alleen maar met haar gebeden." „O, is het zó erg?" „Ja kind, dit zal de laatste keer wel

„Ja kind, dit zal de laatste keer wel geweest zijn dat ik haar bezocht. Voor de ouders een zware slag, voor Tieneke enkel winst. Ik vroeg haar nog: „is de strijd gestreden Tieneke?" „Ja," knikte ze en zei toen heel zacht: „ik zal ontwaakt Zijn lof ontvouwen." Toen zei ik tegen haar: „en dan eeuwiglijk verzadigd met Zijn Goddelijk beeld?" „Ja," knikte ze weer. Wil je gelooven kind, dat de tranen me langs de wangen liepen?"

Rudi begreep, ook bij haar vloeiden de nauwelijks gedroogde tranen weer rijkelijk. Beiden zwegen geruimen tijd, 't was alsof er iets van de Goddelijke Majesteit uit de omgeving van Tieneke was meegekomen.

„Dag moeder!" „Max jij! Op dit uur, dat een ander aan 't werk is?"

„Ik ben óók aan 't werk moeder, ik kom net met een wagen mee van boven, waar iets te controleren viel." „Thuis alles goed? Waarom komt Mar

„Thuis alles goed? Waarom komt Martha niet weer eens met Olgaatje? Ik zag 't kleintje in zo'n tijd niet." „Er is zooveel te doen moeder."

„Er is zooveel te doen moeder." „Kom, kom, met die twee kinderen?" „Ze naait er ook alles bij en dan heeft ze aan huis, erf en kinderen toch ook wel haar handen vol."

„Ik hoor 't wel Max, maar 't is in orde jongen. Toch niet te vlug van stapel loopen. Je kent haar nog zoo kort en dan "

„Ja, ik begrijp al wat u bedoelt, Olga is nog maar zoo kort geleden heengegaan. Ik denk ook nog nergens aan, er is nog geen oogenblik in mij opgekomen iets anders in haar te zien dan een hulp voor mijn gezin. Maar, u zult het met me eens zijn, dat er nog wel ver schil is, hoè die gegeven wordt. Dat Martha zelf in de richting denkt die u bedoelt, geloof ik wel. Voor mij natuurlijk dubbel oppassen en doen alsof ik niets merk. Ze is, lief en zorgzaam voor de kinderen, die komen tot nu toe niets te kort. Mocht er straks een behoorlijke tijd verloopen zijn en zij blijft, die ze nu is, wel dan weet ik 't nog niet. Ongetrouwd kan ik niet blijven." „Daar zal ook nooit iemand iets van

„Daar zal ook nooit iemand iets van zeggen, alleen moet je dan zéker zijn van je liefde en haar niet nemen nu ja, omdat je niet zonder vrouw kunt blijven, dat zou voor de tweede keer op niets uitloopen." „Weest u maar niet bang moeder, we

„Weest u maar niet bang moeder, we kunnen er gelukkig op heden nog een punt achter zetten. Iets anders, is er al bekend wanneer Hans met vacantie komt?"

Neen, Max zag het niet, dat er als 't ware een schaduw over moeders gezicht tjok. Rustig antwoordde moeder Settler: „ja, die komt volgende week."

„U blij, dat 't lievelingszoontje weer eens thuis komt." „Max toch! Heb ik hem ooit voor één

„Max toch! Heb ik hem ooit voor één van jullie getrokken? Ik heb hem alleen wel eens tegen jullie moeten beschermen."

„Dat zal nu wel niet meer noodig zijn." „Och, vandaag hebben je kinderen

„Och, vandaag hebben je kinderen dit, morgen weer wat anders noodig. Voor een moeder blijft er altijd wel iets te doen, al zou je alleen maar voor je kinderen bidden."

„U heeft gelijk, al weet ik zeker, dat niet iedere naoeder er zoo over denkt, maar wij hebben een moeder uit duizenden." De groote jongeman was voor haar

De groote jongeman was voor haar gaan staan en legde beide handen op haar tengere schouders. „Hoe is het! Betrekt de lucht opeens?

„Hoe is het! Betrekt de lucht opeens? Toch geen zorg over Hans dit keer? Ik heb u indertijd al genoeg zorg gegeven. Zeg eens eerlijk?"

„Hans heeft wel moeilijkheden, maar daar kan ik niet over spreken." „Dan zullen we ook nergens op aandringen. U zult ze wel helpen oplossen moeder, daar twijfel ik niet aan. En nu ga ik gauw verder, anders verwijt u me weer, dat ik niets doe als anderen werken. Dag hoor, dapper vrouwtje, groet vader van me en ik zal zorgen, dat Martha met de kinderen naar u toekomt. Goed?"

„Ja hoor?" Een stevige zoen en Max is buiten. Nog een paar maal gaat zijn arm als een groet in de hoogte, dan loopt hij met stevigen pas verder. Zoo lang zij kan, oogt moeder StettJer haar jongen na. Wat is 't toch een reus van een vent, die oudste van haar. Eigenlijk zijn al haar kinderen flink en sterk, de meisjes zoawel als de jongens. Hans, die is van de jongens de minst forsche, maar ziek heeft ze hem nooit gekend. wordt vervolgd

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen