Grijsoordse Schetsen De Wacht Aan De Maas

Over de enige brug die niet was opgeblazen rukten de Duitsers op met ontstellend veel oorlogsmateriaal. Pantserwagens, tanks, zware artillerie, motoren met zijspan waarop de zware mitrailleurs. Eskaders bommenwerpers scheerden laag over de stellingen. Parachutisten daalden neer Het wachtwoord was: „Grijp ze". Maar er viel weinig te grijpen, maar zonder ophouden het bevel Vuren - vuren ! ! De betonnen bunker had het hard te verduren. Elke voltreffer deed

De betonnen bunker had het hard te verduren. Elke voltreffer deed hem schudden op zijn grondvesten. In de aarden versterkingen sloegen de bommen diepe kraters. Met de ouwe stukken; 8 staal van 1878 die gloeiend heet werden, mortieren en zware mitrailleurs werd het voorterrem schoon gehouden. De kapitein die een half mensenleven soldaten had opgeleid om hen dit bloedig handwerk te leren, voerde ons nu aan in de praktijk.

Hij vroeg nu versterking, de vijand trachtte door te breken, onder bevel van een luitenant klommen we uit de loopgraaf.

't Was een leven als een oordeel; we tijgerden over de grond, hijgend en doods bang. We probeerden te schuilen achter een slootkant, achter een boom. Maar steeds horen we: „Richten en vuren!" En dat doen we, we zien en vrezen de Duitse bajonetten.

Achter een puinhoop stelden we deze mitrailleur op. Kees Eekhout en Pladet uit Zeeuws Vlaanderen zijn 1ste en 2de schutter en vrienden. Het is even wat rustiger. „Piet", zei Kees, „laate me vluchte". Denk'de nie, dat oe vader en moeder niet zulle schreeuwe asse we alle drie straks ier begraove ligge?"

„Jao", zei Piet, „mar we kunne uus vaoderlandje toch nie in de steek laote?" En hij barst in tranen uit. We huilen alle drie van verdriet, angst en ellende.

en ellende. De bunker is tot zwijgen gebracht, de bezetting gesneuveld. De straatweg is vrij. De speerpunten, de zware tanks daveren verder, rukken op tegen de Peel en Raanstelling. Deze is bezet door sterke eenheden van het 3de, 6de en 14de Regiment Infanterie.

Ook zij zitten al 5 dagen in de bunkers in alarm stelling. Het is vrijdagavond 5 uur, ze hebben net capucijners met spek gegeten als de eerste Duitse verkenners gezien worden. Ook afdelingen van de Maasstelllngen hebben zich op deze linie teruggetrokken. Langs zijwegen, dwars door grote kudden loeiende koeien met volle uiers bereiken zij hun kameraden. Jongens uit de Flakkeese dorpen omhelzen elkander: „Leef je nog?" „Jae", zei Kees van Diengeman die de toekomst donker inzag, „mar hoelang zal dat nog weze, we worre geweun afgeslacht!"

lang zal dat nog weze, we worre geweun afgeslacht!" Deze stelling was hecht en sterk, het voorterrein was onder water gezet. Belgische en Franse troepen waren onderweg om ons te helpen ging het gerucht. Maar het Duitse leger, ervaren in de strijd tegen Polen zette een pantsertretn in volgeladen met infanterie.

III-20 Regiment Veldartillerie schiet en vecht voor zijn leven.

„Eigen mensen, koppen weg!" Vlak gieren de granaten te midden van de vijand. Aan hen is het te danken dat de trein terug moet. Dit vuur is hun te machtig, dit hadden ze niet verwacht.

Het commando weerklinkt: „Ophouden met vuren. Doorbraak gestopt!" De nacht valt; wat zal ons de morgen brengen. Een dikke nevel komt op, 't wordt aarde donker. Zeer moeilijk voor de patrouille's en voorposten die soms onverwachts op Duitse verkenners stoten, dan volgt een hevig geweervoor. De hele nacht horen we „Werda?"

Het wachtwoord? Schelluinen ! !

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen