HDNS VAN DE BERGHOOGTE

Amsterdam - H. A. van Bottenburg N.V.

— 43 —

— 43 — Dat zelfde

Dat zelfde

staan jouw vader en moeder ook eens te wachten. Wees maar erg Uef voor hen. Schenk ze in alles je vertrouwen, een ouder leeft zo graag met zijn kind mee. Hoe k\annen ze je helpen als je ze onzeker laat. Doen hoor!" „Ja tante Guus".

„Zouden wij er nu maar een punt achter zetten moeder! Kijk eens op de klok. Rudi moet morgen tijdig weg, wil zij vóór de lunch in Bergen zijn. Laten we dan met elkaar Gods bescherming over deze nacht inroepen". Dan buigen zich drie hoofden, vou

Dan buigen zich drie hoofden, vouwen zich drie paar handen en vraagt een anders zo krachtige, maar nu ontroerde stem, om bewaring en bescherming.

-k

„Dag moeder! Ik kom met nieuws".

„Zo! Ga zitten, ik ben net met de koffie bezig, schenk jou tegelijk in, daar komt vader ook al aan". „'k Dacht, dat vader er op dit uur nooit was".

„Als hij in de buurt is, komt hij altijd even zijn koffie halen. Maar je kwam toch niet alleen voor mij? Je zegt het op zo'n toon alsof het nieuws alleen voor mij en niet voor vader is". „O neen, vader mag 't ook wel dadelijk weten. Ik vind het alleen wel eens fijn, even vertrouwelijk met u te praten, 't wordt met vader altijd zo gauw zakelijk". „Jullie jongens toch! Jullie bUjven

„Jullie jongens toch! Jullie bUjven moederskinderen''.

„Je oudste is binnen, vader!" „Wat, Max?" „Ja, onze Max, hij komt ons iets vertellen".

„Morgen, jongen!" „Vader".

„Je komt met nieuws, hoor ik van je moeder".

„Ja! Misschien is het eigenlijk niet eens nieuw voor u en heeft u het wel zien aankomen". „Je gaat toch niet weer van de Pas weg, omdat je het daar wat eenzaam hebt?"

„Weineen, wat geef ik daarom! Ik was bij u de eenzaamheid wel gewend. Ik heb weer trouwplannen. Ik wacht nog wel even, maar heb toch nu beslist en 't ook met haar besproken".

„Met Martha?"

„Ja moeder! U wordt bleek, wat is er? Vindt u het te gauw na Olga's dood? We wachten in ieder geval tot de rouwtijd om is. Ze is nu bijna een jaar bij me, ik geloof dat het best zal gaan tussen ons. Wat heeft moeder, vader?"

„Ja jongen, dat is niet met een paar woorden gezegd. En je moet niet denken, dat moeder iets tegen Martha heeft, ze vindt haar lief voor de kinderen, goed voor jou en flink voor je huishouding, 't Gaat er bij haar aUeen om, of je haar liefhebt. En dan... ja we moeten het je nu wel zeggen, 't meisje, dat je eerste huwelijk tot een mislukking bracht... e... komt... vermoedelijk... e... 't gaat niet meer tussen Hans en Maria".

„Hm..."

„Je doet alsof dat geen nieuws voor je is, alsof je het een doodgewone zaak vindt". „Wat zal ik u zeggen, vader. Ik heb

„Wat zal ik u zeggen, vader. Ik heb dit alles zien aankomen". „Zien aankomen! En jij, die haar eerst

„Zien aankomen! En jij, die haar eerst tot vrouw begeerde, zelfs nog né je huwelijk met Olga, neemt nu Martha?" „Ja vader, bewust. Vergeet u niet, dat ik ouder geworden ben. Die jaren met Olga hebben dubbel geteld. Ik heb dit laatste jaar, nu ik hier op de Pas woon, meer dan eens gelegenheid gehad vergelijkingen te maken en het spijt me, dat ik het zeggen moet, maar Marlet je is niet direct in haar voordeel veranderd.

Ik heb er zelfs wel eens over gedacht dit met Hans te bespreken, daar ik weet wat het zeggen wü na je trouwdag tot de ontdekking te komen dat je huwelijk niet is wat je dacht, dat het zou zijn".

„Dat had bij jou een andere reden". „Dat weet ik wel vader, maar toch spreek ik uit ondervinding". „Wat weet jij dan van Marietje?"

„Wat weet jij dan van Marietje?" „Dat houd ik liever nog even voor me zelf. Weet ze het al?" „Dat zeker. Hans schijnt eerst van uit

„Dat zeker. Hans schijnt eerst van uit Holland alles uitvoerig geschreven te hebben, daarna heeft hij persoonlijk zijn woord terug gevraagd".

„En...?"

„Ja, en? Ze weigert, zegt dat ze rechten heeft en staat er op, dat Hans haar trouwt".

„Nu begrijp ik u, moeder! Nu hoopte u, dat ik Marietje voor de tweede maal zou vragen, dan was alles opgelost. Is 't niet?"

„In die richting heb ik wel gedacht, maar 't was me maar net alsof dat Gods weg niet was. Je moet niet vergeten Max, dat Maria door haar jarenlang bij ons komen, haast ons eigen kind geworden is". „Dat meent u, moeder, en als kind en

„Dat meent u, moeder, en als kind en opgroeiend meisje is dat van haar kant ook wel zo geweest, maar nadat zij haar vleugels in meer dan één richting kon uitslaan, raakten vader en u op de achtergrond. Ja...j ik ben wel op de hoog-te!" „Wat Max daar zegt, is waar, moeder, ze komt tegenwoordig maar weinig aan". „Natuurlijk is dat minder geworden nadat Hans uit huis is". „Ik weet niet of dat zo natuurlijk

„Ik weet niet of dat zo natuurlijk is en of dat de zuivere reden is, moeder. Waarom komt zij 't laatste jaar zo vaak bij Hief?"

„Zo vaak?" „Ja, meer dan u weet. Ik zei dan ook

„Ja, meer dan u weet. Ik zei dan ook zoeven, dat Marietje 't laatste jaar niet in haar voordeel veranderd is. Weet u wat er dik opUgt?"

„Nu?"

„Marietje is liever vandaag dan morgen getrouwd. Zij Is al van begin af jaloers geweest op haar beide vriendinnetjes, op Eefke en Warda".

„Ze heeft toch van Hans gehouden". „Best mogelijk vader en misschien houdt zij nóg wel van Hans, maar zéker niet meer als ze eens als vriendinnetje van hem hield, dat is na zijn heengaan wel duidelijk gebleken". „Je hebt haar wel bestudeerd, jon

„Je hebt haar wel bestudeerd, jongen".

„Ja vader, dat heb ik zeker. U weet, ik mocht haar, 't is en blijft een gezellig vrolijk kind, maar... nu 't volle leven me een ruimere blik gegeven heeft, vraag ik als man meer dan ik een paar jaar geleden vroeg. Dót weet ik zeker, ze had op de duur niet meer tussen Olga en mij blijven staan. Maar ja, dat is voorbij. En nu hoop ik dan met Mar-tha gelukkig te worden. Schrok u er even van, moeder? Een paar maanden geleden hebben we het er toch samen nog over gehad?"

„Ja, maar ik kreeg toen eigenlijk de indruk, dat je haar zoudt trouwen omdat ze zo'n goede zorg voor je gezin was en... nu ja, omdat je nu eenmaal niet ongetrouwd kon blijven".

„Misschien bezag ik het toen ook nog wel van die kant, nu is er wel degelijk een andere factor in 't spel". „Dan wensen moeder en ik je bij dezen geluk, Max".

„Dank u vader. En nu verdwijn ik weer gauw, er wacht vandaag nog veel werk".

„En mij! We gaan weer, moeder!"

Moeder Stettler was alleen. Neen, zij kon na het heen gaan van de beide mannen maar niet dadelijk aan haar werk gaan. Even verwerken wat Max was komen vertellen. Waarom „sloeg" zijn mededeling haar? Ze had het toch zien aankomen! Wel gezien, maar eigenlijk niet willen zien, omdat het niet met haar, door haarzelf ineengezet plan strookte. En nu kon Max van Maria zeggen wat hij wilde, maar zij had zjch door de jaren heen aan 't kind gehecht. En Maria, dat wist ze zeker, had zich ook aan hen gehecht, al verwaarloosde zij hen dan ook de laatste maanden voor dat nieuw aangekomen gezin op de Pas.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen