HUNS VBN DE BERGHOOGTE

door PAULA Amsterdam - H. A. van Bottenburg N.V.

— 44 —

Waren haar eigen kinderen volmaakt geweest? Hadden ook die geen fouten gemaakt? En dan, wie had er nu eigenlijk een fout gemaakt, Hans of Maria?, Als Hans het recht had zijn keus op een ander te laten vallen, had Maria dat toch ook! Maar, er was bij Hief toch geen jongen van haar leeftijd. Hief was zelf een nog betrekkelijk jonge man. Maar dèt kon Max toch niet gedoeld hebben! En zo zou Marlet je zich zelf toch niet vergeten? Dat zij, altijd met moeder Steimle alleen, meer behoefte had eens bij anderen aan te lopen dan haar kinderen, was toch óók begrijpelijk. Alleen... alleen... een getrouwde jonge man mocht geen attractie voor haar zijn.

't Kind had om haar naam moeten denken, als die man dan niet wijzer was. En Hans, wat zou die doen als zij op haar rechten bleef staan? Hans had het die week dat hij over was niet makkelijk gehad en Maria had het hem ook ver van makkelijk gemaakt. Nu scheen zijn ver-weg-willen-trekken geen bezwaar meer voor haar te zijn. En zij, zij had hem als moeder niet kunnen raden, omdat zij er zelf niet makkelijk onder was, de weg niet zag. Had zij in gedachten Maria al niet losgemaakt van Hans en haar voor Max bestemd?? 't Leek eerst alles zo mooi. Hans zijn vrijheid en Marietje bleef dan toch haar kind. Als Max nu maar niet... Maar Max had toch nergens schuld aan! Zij had dit keer hun richting willen bepalen, inplaats van hun weg in Gods hand te stellen. Maar dat liet God niet toe! Zou Hans Maria dan toch moeten trouwen? Als dat Gods weg was, ja.

Hadden die twee jonge mensen het al die jaren niet goed met elkaar gehad? Had zij Hans niet strenger op zijn plichten moeten wijzen? Had zij door haar stilzwijgen hem niet meer vrijmoedigheid gegeven de band te verbreken? Maar, ze had toch eerst wel degelijk met hem gesproken, hem voorgehouden toch nauw toe te zien wat Gods weg was. 't Is als hoort zij nog zijn wanhopige klacht: „wist ik dat maar!" En als hij 't wist en het Maria moest zijn, zou hij dan op zijn besluit terugkomen? Moeder Stettler weet 't niet meer. Nog een ogenblik gaan haar ge dachten uit naar 't vreemde meisje in Holland, die 't ook niet makelijk zal hebben. Maar hoe graag ze haar jongen ook gelukkig ziet, ze kan op heden voor dat vreemde meisje niet voelen wat zij voor Maria voelt, al is ze dan ook niet blind voor haar fouten. Met de bede: „Heere wijst U mijn jongen zijn weg" begeeft zij zich aan het haar wachtende werk.

„Vader!"

„Rudi! Fijn dat je er bent, al breng je dan ook een zorgenpak mee kind, maar daar zullen we wel doorheen komen". „Is moeder goed?"

„Ja, moeder is best, die kijkt al uit. We zitten hier dicht bij, in „Zeezicht" zoals je weet, een uitstekend hotel. En met 't weer hebben we het ook bijzonder getroffen, wat aan zee wel héél belangrijk is. Bij oom en tante alles goed?" „U moet de groeten hebben, 't Speet hen natuurlijk dat ik eerder wegging, maar ik vond dit toch beter".

„En je begrijpt, hoe wij het toejuichen. Nu weten we ten minste wat er hapert, daar praten we vanmiddag wel eens zakelijk over, nu gaan we meteen als we thuiskomen aan tafel. Zie je moeder staan?"

„Neen, waar?" „'t Derde raam links van de hoek". „O ja!"

Even een paar zwaaien in de richting van moeder en Rudi wipte 't kleine bordesje op, dat naar de ingsing van het hotel leidde .

„Hierheen kind, de gong schijnt al gegaan, maar je moet je toch nog even boven verfrissen. Je hebt maar een gezellige kamer gekregen. Die kwam juist vrij toen jouw brief kwam. Moeder en ik er dadelijk op af. Gelukkig was de kamer nog niet besproken, ze vliegen hier anders weg, vooral de kamers met uitzicht op zee".

„Hoe zit ik ten opzichte van de zon?" „Jij op 't westen en wij zuidwest". „Ideaal gewoon. Dag moeder!" „Dag kind! Dat is een verrassing!" Bijna schuldbewust wendde Rudi haar hoofd af, om de opkomende kleur te verbergen. Zou ze hun die verrassing wel bereid hebben als zij niet gedwongen geweest was met hen te spreken?" „Je ziet er heerlijk uitgerust uit".

„Ik had daar ook maar geen leventje". „Maar daar had je ook vacantie voor. En nu fijn nog een hele week samen. En dan maar proberen kind of we de moeilijkheden te boven kunnen komen, waar je zo ongedacht in gekomen bent". „We gaan eerst aan tafel moeder, straks rustig Rudi's zorgenpak ontwikkelen". „Vader heeft er nogal moed op kind". „Ja, ja, dat is te zeggen, we zullen tot een oplossing moeten komen, maar nu eerst aan tafel, we zijn al laat". In de grote eetzaal van „Zeezicht"

was afleiding genoeg, Rudi over een min of meer verlegen houding heen te helpen. Met bijzondere zorg waren de kleine „zitjes,, geplaatst en de tafeltjes gedekt. Het op ieder tafeltje staande schemerlampje beloofde voor het diner een nóg gezelliger aanzien. De tamelijk ver uit elkaar geplaatste tafeltjes maakten dat iedere familie zich volkomen vrij voelde en ongestoord een niet te luid gesprek kon voeren. Voor de gezinnen met jonge kinderen was in een aangrenzende zaal gedekt, zodat zij, die het wat rustiger wensten, niet gestoord werden. Het uitgebreide lunchmenu deed op sommige dagen voor een diner niet onder, wat Rudi dan ook de uitroep ontlokte: „is me dat hier even wat! Geen wonder vader, dat u er in die paar weken al zo goed uit ziet". „Ja, ik voel me bijna weer honderd procent en ga straks met lust aan mijn werk. Waar zullen we straks praten Rudi, in de strandstoelen of op onze zitkamer?"

„Wat vindt u?" „Zeg jij 't maar".

„Zegt u 't eens moeders".

„Als we eens op onze kamer begonnen, dat gesprek zal wel niet met een paar woorden geëindigd zijn, dan kunnen we altijd in onze strandstoelen napraten". „Je moeder heeft als altijd weer een prachtvoorstel. Dan gaan we maar. Zo kind, even de pijp er bij opsteken en dan luister ik, of liever, luisteren we". „Luisteren? Ik heb uitvoerig genoeg geschreven vader, u is daardoor volkomen op de hoogte". „Je hebt gelijk, dat ben ik ook. Nu

„Je hebt gelijk, dat ben ik ook. Nu dan, laat ik beginnen te zeggen, dat 't voor moeder en mij een verademing was, eindelijk te weten wat er 't laatste jaar aan gehaperd heeft. Dat er zoiets in 't spel was, vermoedde ik ten slotte wel, maar je moeder praatte het mij maar uit 't hoofd, dacht eerder aan het een of ander lichamelijk onwel zijn, ook al, omdat je er wat pips uit ging zien. Gelukkig weten we nu, dat dit niet het geval is. Maar om nu maar dadelijk op de kwestie terug te komen, hoe bestaat het, vraag ik me zelf af, dat je je daar opeens in die paar vacantie-weken verleden jaar, zo uit je evenwicht laat brengen door iemand die nota bene al jaren verloofd is". „Ik schreef u toch, vader, dat er door

„Ik schreef u toch, vader, dat er door Hans verleden jaar niets is gezegd of gedaan, waardoor ik ook maar één ogenblik zou kunnen denken, dat hij de één of andere bedoeling had, maar dat het enkel en alleen van mijn kant begonnen is. Laat ik er maar eerlijk voor uitkomen, ik hield opeens van Hans. En toen ik de onmogelijkheid zag, hem ooit te mogen bezitten, raakte ik hoe langer hoe dieper in de put. Hoe ik er ook tegen streed, ik moest altijd weer aan hem denken".

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen