HANS VAN DE BERGHOOGTE

Amsterdam - H. A. van Bottenburg

„Hé vader, nu plaag je haar. Kan je nog tegen het plagen van je vader, kind?" Als antwoord stond Rudi op, sloeg beide armen om vaders hals en kuste hem, daarna kreeg moeder een beurt. Toen werd het haar te machtig en terwijl ze quasi opgewekt zei: ik ga even wat anders aantreUcen, zagen beiden, dat er tranen in haar ogen stonden.

„Mijnheer Stettler!" „Ja Bertus!" „Of u op 't „privé" wilt komen!" „Ik? nu dadelijk?" „Ja mijnheer." „Ik kom."

Dat was waar, mijnheer Wagner vertrok voor een paar weken naar Martigny, wilde hem zeker persoonlijk nog even iets opdragen. Misschien begon hij wel over zijn toekomstplannen, had het er laatst al over, zijn als hij eenjaar naar Londen trok. Ean pracht afleiding! Eigenaardig toch, dat zo'n vreemd meisje, waar je een paar jaar geleden 't bestaan nog niet van wist, zo lat zijn „leertijd" voorbij was en bood hem nu 't éen of ander aan,óf hier, óf in één van de buitenfabrieken. Hij mocht nog altijd kiezen, 't Liefst zag mijnheer Wagner, dat hij zijn blik nog even in Engeland verruimde. Nu, daar had hij nog altijd niets tegen, hoewel alles hem 'tlaatstejaar vrij onverschillig was. De verhouding tussen hem en Marietje was Zoó gedwongen, dat ze elkaar soms beter niet dan wel konden schrijven. Zij dacht er echter niet aan, hem zijn woord terug te geven en hij had geen vrijmoedigheid dat woord te breken. En nog maar altijd hoopte iedereen, dat het misverstand tussen hen zou worden opgelost, als hij dat vreemde meisje niet meer zag en sprak. En Rudi? Die zat veilig opgeborgen bij vader en moeder. Die had vader haar erewoord moeten geven, hem achter hun rug niet te schrijven. Dit had zij hem, met goedvinden van haar vader, met een enkel woord laten weten. Die kwam ook voorlopig niet bij de familie De Grave. Toch had mijnheer De Grave de laatste keer erg prettig met hem gesproken, hem voorgehouden, dat èn hij en Rudi een jeugdfout begaan hadden, maar die gelukkig nog te herstellen was. Te-her-stel-len! Hij hoopte het. Maar, in ieder geval kon hij Maria zó niet

trouwen, dat zou misdadig zijn. Eerst maar proberen weer wat naar elkaar toe te groeien, 't Zou eigenlijk nog zo gek niet

opeens op je weg geplaatst werd. Dat die hem zonder zich ook maar een ogenblik op te dringen, plotseling geleerd had wat liefde inhield. Zou hij zonder haar ontmoet te hebben, ooit geweten hebben, dat er verschil bestond tussen van een meisje houden en liefhebben? Hij hield nog van Maria, al deed zij de laatste maanden dan ook zo vreemd en koel. Dat zou hij haar allemaal best kunnen vergeven, maar tegelijk voelde hij ook, dat zij nooit in zijn leven gelegd had, wat Rudi in hem wakker had geroepen. Had je hier niet dezelfde geschiedenis als indertijd tussen Max en Olga? Toen had hij Max wel eens niet kunnen begrijpen, hem veroordeeld zelfs, maar nu begreep hij hem wel ter dege. En daarom, wat voorgevallen was bij Max en Olga, moest vóór alles vermeden worden. „Mijnheer Stettler? U heeft toch...e..."

„Ja Bertus, ik ga." „Hans." „Dag mijnheer Wagner."

„En jij denkt bij jezelf, wat is er dat ik zo opeens bij de baas geroepen word en dan nog wel zo officieel. Ja jongen, ik wilde eens vertrouwelijk met je praten, dat hebben we wel eens meer gedaan. Nog altijd wat somber zie ik. Waar is dat sterke Godsvertrouwen gebleven, dat ik een paar jaar geleden zo in je bewonderde?"

„Wat wist ik toen van 't leven af, mijnheer?"

,,Dat is zo, je leefde haast volkomen in afzondering, groeide op onder de be schermende vleugelen van vader en moeder maar... dat heeft niets te maken met een kinderlijk Godsvertrouwen. Dat kan ons midden in bet volle leven geschonken worden. Dat ben je toch wel met me eens?"

„Ja, dat ben ik ook met u eens, ik drukte me verkeerd uit, ik kom echter daar op neer, dat ik 't nu mis.

„Maar dat blijft niet, mag zo niet blijven. Bid je nog, Hans?"

„Ja zeiker mijnheer Wagner." „Kan er achter elke wens nog: Uw wil geschiede volgen? Je weet wat onze Heidelberger ons leert en wat .t antwoord is op de vraag wat de derde bede inhoudt: „geef dat wij onzen eigen wil verzaken en Uwen wil, die alleen goed is, zonder enig tegenspreken gehoorzaam zijn".

„Al weetje, dat iets moet, daarom ben je nog niet in staat dat te doen." „Dat ben ik met u eens, maar ten eerste moeten we willen en ten tweede overtuigd zijn, dat het niet in eigen kracht gaat." „Waarom moest Rudi Seller in mijn leven komen? Noch zij, noch ik hebben het gezocht en van toeval kan je toch niet spreken?"

„Neen, dat zéker niet. Ik geloof, dat de Heere er wel degelijk een bedoeling mee heeft, n.1. die bedoeling, dat je er beiden iets uit zult leren. En jij, èn Rudi willen niet zien een fout gemaakt te hebben. Jullie blijven alles zo in eigen licht zien, zo verontschuldigend mogelijk, 't Is waar, zij wist niets van jouw strijd en jij niet van de hare, maar... dat neemt toch niet weg, dat zij na de ontdekking bij zichzelf ten opzichte van jou, niet naar de familie De Grave had moeten komen, even goed als het van jou ee fout geweest is geregelde briefwisseling met Marietje te onderhouden, terwijl je met 't beeld van een ander rondliep."

„Maar....e...." „Ja ik weet dat je daar tegen gestreden hebt, maar teon je Rudi zag, vielen al je goede voornemens weg en bekende je haar je liefde."

„Ik had geen goede voornemens, dacht er zelfs niet aan Marietje ontrouw geweest te zijn ofte worden. Het plotseling ongedacht voor me zien van Rudi schakelde elke rem onbewust uit. En iedereen heeft op dat moment mogen horen wat we met elkaar bespraken, 't Was een openbaring voor ons beiden."

„Heel goed mogelijk Hans, maar luister eens, als in een machine een rem weigert op 't moment dat er geremd moet worden, gebeuren er ongelukken, ongelukken ten gevolge van de fout, dat de rem niet werkte, dat ben je toch met me eens?"

„Zo bezien ja."

„Zoo moeten we het bezien. Denk nu niet beste kerel, dat ik je hier geroepen heb om je eens de waarheid te zeggen, ik zou je alleen zo graag over het dode punt heen hebben, 't niet inzien van je fout, hoe die ook gemaakt is, bewust of onbewust. Je zoudt het er voor jezelf zoveel makkelijker door krijgen. Nu sta je nog op het standpunt: de tijd zal me er straks wel overheen helpen. Maar zó moet het niet! Marietje heeft wel degelijk recht van je te horen dat je een fout gemaakt hebt, wat er dan ook van jullie verbintenis terecht zal komen. Heb je het wel eens in dat licht gezien? Ik weet, datje me in je hart gelijk geeft." „Volkomen gelijk, mijnheer Wagner, er is dan ook eerder sprake van niet willen zien dan van niet zien, al blijft voor mij dat onoplosbaar raadsel bestaan." „En dat is?"

„Dat ik Rudi als vrouw begeer en daardoor wel degelijk weet, dat Maria al die jaren mijn vriendinnetje is geweest."

„Dat wordt punt twee, Hans. Eerst in't reine met wat voorop staat, voorop móét staan en dan de moeilijkheid in je gebed den Heere bekend maken. Daar faijg je nu geen licht in, dat merk je zelf. Eerst wel degelijk tegen Marietje voor je gemaakte fout uitkomen, daar heeft zij recht op, zei ik je stfkks reeds."

(^WorUt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen