Op z'n Flakkees gezeit:

IV

Sind Teunis den boel opruumde van zun scheergerei, haelde ze gaauw nog een nat uutgevronge schutteldoek over het wienkelbankje.

De schaelen had ze vanochend al gepoest, mar daer mos toch nog gaauw een flunnelle lappe overgehaeld worre.

Ze keurende nog us in gieng avast een ketel waeter voor een bakje thee, op 't petroolje stel zette. Mit, tat ze de luusjevaer anstak, keek ze in 't kleine spiegeltje, dat taer hieng.

He., zei ze, wat zitte mun wisjes noe aweer slongzig.

Vanond der kraekheldere in stief gesteve, gehaekte muste, kwamme dur een paer gitzwarte, nae voren gekamde in dan weer nae achter gehaelde in halve cirkels geleide wisje haer. Die maekte ze noe nog us een beetje nat, mit wat spoeg op ter vienger. Zo., 't wier goed gekeurd.

Dur mangkerende noe naargens méér an, aolles schoan in netjes, gien koeltje op 't één of aore. De klangten konne komme. „'tGaet al op un loapen", zei ze, toen ze in de deure had gekeke.

't Was zoe, 't wienkeltje was zoe vol. Mar as hetdriengen wier, dan zei Teunis: „Gaet tun huzen mar in, Neeltje hei wel un bakje".

Ze schonk tan oak zoe'n middug, sloaten kofje, mar dat leverde het wienkeltje wel op. Ze hadde dur aoUebeie plezier in. De klanten wazze dan oak nogal tevree. Mar half in dun middug kwam dei een mevrouw, hoaggekapt in op van die hoage hakken, je kan der de nikke wel mee breke. Ze was diep van inzicht in kort van stof Nee... zei de vrouwelijke helft van 't echtpaer van Donge: Haoges of Buis zalle nie riek van dur worre, ze hei mar een klein lapje noadig om een jurk te maeken. Je kiekt tot tur kruus, zeije de aore klangten. Dat zal wel niet zoe geweest ha oor, mar och die kakmudam kwam van de overkangte. Ze was huusouwster geweest bij een rieken menéér, die was gesturve in daer de man vriegezel, aolles naegelaete. Ze zeije, Jae, ze wist ter smoesje wel te maeken. Zelf had ze oak een hoap geld, as je ze teminsten hoarende. Mar die riekdom is zeker, voor 't hoad gezonke zeije de diensmeiden. O, was het mit een oare, ze hadt gien luus om doad te doewen. Mar heit ter gatje dur toch mar netjes ingedroaid. Musschien was tat oak wel een beetje jalloezie.

Mar in ieder geval, voor Teunis was het een klangte. Jae, een klangte, mar 't is ter één van ellef ure donker oor. Ze zal ze wel haa, mar ze houdt ze in der knip. Mar Mevrouw kwam an de beurte. „Zo, Mevrouw, kom je oak weer us. Ik dochtte al, zou Mevrouw ziek weze?" „Nee, van Dongen, de kaes was nog niet op! Maar ik heb er wel een klacht o'ver, hoor." ,,Do6t", zei Teunis, „doet Mevrouw in wat was tat tan?"

„Ze droogde helemaal uit."

Teunis, lichtelijk ongeloafelijk kiekend, nam zun pette us een beetje van zun hoad, kraauwende us achter zun oare in zei: ,,Wel Mevrouw, was ze uutgedroagd? Had ze mar meegebrocht. Had je dur al wat-van gebruukt of nog niet? Want as ik het kon zieje, dan wist ik hoe 't kwam. Mar je mot tat mar dienke, 't is al een weke of zesse gelee, dat je 't haelde, dus 't \s haest ouwe kaeze geworre in die is toch aoltied weer dierder. Mar voortan mot je ze kére Mevrouw. Jae, dan bluuf ze lekker. Je heit, as ik het nog goe wete, een

stikje van drie ongs gehad. O, laeter dan us een half ongs van uutgedroagd weze. Na Mevrouw, as 't weer gebeurd, dat je zoelange mot doewe over drie ones dan mot je ze kére oor. In dan bin je nog goekoaper uut, as tat je ouwe koapt. Mar proef hier mar us van." Hum hum, ja, wat flauw; dan deze. Zo proefde ze hier en daar van. Neeltje, achter 't gurdientje van de deure, zei bie der eige: daer gae je verdienste. Die kakmudam, je zou ze fien kniepe. Mar Teunis hieuw zun geduld. Mar de vuufde kaeze. jae, die was goed. „Hoevel MNevrouw, za'k een lekker stikje ofsnieje?" Hie zette het mes op zoe'n grote van angderhallef pongd.

,,Nee, nee, van Dongen", schrok Mevrouw. ,,Ik ben maar alleen, dus net zo'n stukje als de vorige keer." „O, mar dan mot ik een oaren ansnieje, dan hei je: heet van 't roaster." Hie sneen der een deur in zei: ,,Mag tat Mevrouw, 't is een klein beetje groater." Dat mocht, Teunis pakkende in: „Asjeblieft Mevrouw, voor 19 caanten." Mevrouw betaelde in gieng weg. Intussen was het vuuf ure geworre, de drukte nam of

„Vanaevud komt te rest weer. Je mot avast mar een paer stikken voor mun snieje", zei un tegen Neeltje.

Een stuitje laeter zatte ze weer genoegelijk an den taefel.

Ze zeije niet zoveul. Ze wiere al een beetje moe. Mar toch most het Neeltje nog van 't harte, ze zei: ,,Waerom liet je die kakmudam van de overkangte noe je winst op ete?" Teunis lachte in zei: „Rust je hoad mar. 'k Ha ommers een nieuwe kaeze genome, die was een dubbeltje goekoaper, mar dat proef ze niet. Ze heit het zelf betaeld, noe joe." Neeltje schodt ter hoad in zeit: „Wat bin je toch een negoosjenangt."

Den naevund verliep weer net zoe as te middag, 't Liep mar an. Der wier weer héél wat omgezet. In toen dan om een ure of elleve, Teunis in huus kwam mit zun eigegemaekt caantebakje, zei un:,,Mun hawe weer niet te klaegen".

,,Zal ik nog een bakje voor je zette?" Nee, 'k gae dun kwint nog even bie Teuntje brienge: de kinders ete het wel op, al si 't niet an de maete". Zun dochter weunde nog een paer huzen voarder op tun Diek.

„Kom joe nog genacht za? Nee, dat doe joe mar voor mien. As je de gurdienen nog laet zakke, dat hoarende zoe voor den Zongdag, dan dweil ik sind het wienkeltje op in vege den Diek an". Ze was al druk bezig, het rappe vrouwtje.

's Zondagsochends gieng Teunis in zun mooie laekense pak, dat helemaele omgeboord was met tresbangd. 't Was compleet mit een vesje in een gries mit zwart gestriept overhemde dur ongder. Ze haelende nog een schoane neusdoek uut te lae van het kammenet haelde nog een bostel over zun schoenen. Je kon een weer bekieke. Zelf gieng ze alléén 's aevuns mar, ze was nogal moe. Mar Teunis was aoltied ongder 't gehoar van Domenee van Velzen.

Jae, jae, zoe gieng 't leven van die twee, zoe an mekoare verbongde maansen, gestaeg deur. Mar an aolles komt een einde. Zoe was het oak mit Teunis in den snikhéten zeumere van 1928 in juli, dat ten groaten Heer, Teunis opriep.

Jae, zoe sprak Teunis aoltied van: ,,As ten groaten Heer of tun groaten Schipper je roept. Dan modde mun zun koerse volge". Zaeterdags was zun vrouwe verjaert, dus ter wazze een minke kinders in kleinkinders mit te boat meegekomme.

Zondagsochends gieng Teunis niet nae de kaarke, hie luusterde bie v. d. Nieu- .wendiek, buten voor 't raem nae de radiopreek. Aol die hitte die daer hieng, het was te veui voor de noait uutgewaarkte man geweest.

Dr. Knops wier gehaeld, die keek bedienkelijk. Rustig aan oor Teunis. 't Kan wel us zwaer voor je gaen worre. De man nam goeie nutiesjes van Teunis, gaf nog een receptje, mar 't mocht niet helpe. Om half vuve riep dun Groaten Heer in Teunis mos zun eige bereid verklaere om mee te gaen.

Teunis wist zun eige in een goeie haeven, hie sloot zun oagen, in gieng mee. Rustig, zoe as een hadt geleefd, 22 juli 1928 om kwart voor vuve, hieuw de rikketik op, zun leven was ten einde. Drie daegen laeter wier, de man die 52 jaer op te Noordzee had gezwalkt, begraeve. Op zun grafsteen staet: Zijn leven was liefde Dat was het.

Liefde voor den groatsten Schipper aoller tieden, liefde voor zun beroep in zeker voor zun kinders in kleinkinders. Ze hawe de man noait vergete.

T. H. v. d. Vad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen