Geen pardon; woningverkoop slechts aan eigen inwoner

Toen de huizenhandel nog floreerde bestond dat risico maar nu dat tij is gekeerd is dat nauwelijks meer te duchten, zoals dhr. J. A. de Rooij te Goedereede m.b.t zijp woning De Stove 3 heeft moeten ervaren.Hij werkte enkele jaren te Goedereede maar pakte een promotiemogelijkheid waarbij hem de provincie Zeeland als werkgebied werd aangewezen. De werkgeefster, c.q. het Ministerie van Soc. Zaken verlangt vestiging in het werkgebied en dhr. Rooij wil van zijn Goereese woning af, twee jaar vóór de verplichte bewoningstermijn van 5 jaar is verstreken.

Het College dat voor bijzondere gevallen een ontheffingsbevoegdheid kan toepassen wilde dhr. de Rooij terwille zijn en 't werd hem toegestaan de woning aan een (toekomstig) economisch gebondene te verkopen maar die transactie blijkt geen doorgang te kunnen vinden. Daarop heeft Makelaarskantoor Tamboer wekenlang getracht de woning tegen de getaxeerde waarde van ƒ 250.000,- aan een eigen inwoner of economisch gebondene te verkopen maar het pogen bleef vruchteloos. Wel vond het makelaarskantoor een inwoner van Middelhamis gemteresseerd waarom thans aan B en W werd gevraagd van de verplichting tot verkoop aan een eigen inwoner te worden ontheven.

B en W bleken daar niets voor te voelen, oordelend dat er weliswaar sprake is van een bijzonder geval maar dat het wel een gevolg is van het op vrijwillige basis wijzigen van werkkring. „Inwilliging van het verzoek zou leiden

„Inwilliging van het verzoek zou leiden tot een grote mate van rechtsongelijkheid ta.v. hen die in nagenoeg dezelfde omstandigheden verkeren" argumenteerde het College en wat haar betreft dan ook geen clementie in het geval van dhr. de Rooij; althans dat vond de meerderheid van het College. De minderheid, in casu wethouder Vis

De minderheid, in casu wethouder Visser stelde zich wat soepeler op: „in een moeüijke tijd als deze vooral waar het de verkoop van huizen betreft, moet men bereid zijn de bakens te verzetten", was zijn filosofie.

Slechts zijn twee mede CDA leden en de beide WD leden bleken hem daarin te kunnen volgen waaruit volgt dat de raadsmeerderheid (8) besloot dhr. de Rooij geen toestemming tot verkoop aan iemand van buiten de gemeente te verlenen.

Eigen schuld . . . Het „eigen schuld" was de teneur die

Het „eigen schuld" was de teneur die doorklonk in de beschouwing die SGP'er B. Noorthoek gaf: „wij gunnen hem best die promotie maar hij wist welke overeenkomst hij met de gemeente is aangegaan. Als we het tot nu toe gevoerde beleid nu zomaar prijs geven, waar blijven we dan?" vroeg dhr. Noorthoek de raad af. Dhr. Reus (PvdA) kon het daar helemaal

Dhr. Reus (PvdA) kon het daar helemaal mee eens zijn: „hij heeft de grond gekocht onder nadrukkelijke voorwaarden; toen hij solliciteerde naar een andere baan wist hij dat die verplichting het hem moeilijk zou kunnen maken", bezag dhr. Reus. Hij vond het weinig correct dat dhr. de Rooij nu van de gemeente vraagt zijn moeilijkheden op te lossen en de belangen van de volkshuisvesting maar opzij te zetten. Dhr. Reus geloofde niet helemaal in een acute verhuisplicht en al met al zag hij geen dwingende redenen om de gevraagde ontheffing te verlenen.

Twee anderen waren er, tw. de heren Ko'mtebedde (VVD) en van Oosterom, die het verzoek wilden honoreren in het besef dat het momenteel, bij een ingeklapte woningmarkt wel erg bezwaarlijk is iemand op zijn verplichtingen te blijven drukken nadat hij duidelijk heeft getracht eraan te voldoen. „Zes weleen lang heeft het Makelaarskantoor het geprobeerd en nu het niet blijkt te lukken moeten wij niet star opens standpunt blijven staan", vond ook dhr. van Oosterom. Dat bleek geheel in de lijn van weth.

Dat bleek geheel in de lijn van weth. Visser die maande toch vooral reèel te blijven. Het leek dhr. Visser tijd te denken aan een uitzonderingsregeling wanneer van een „vruchteloze aanbieding" blijkt en hij pleitte ervoor serieus aan zo'n regeling te gaan werken.

Vanuit de meerderheid van het College maakte de raadsvoorz. burg. van Velzen nog eens duidelijk dat het College niet voorstaat iemand de voet dwars te willen zetten maar dat men terwille van een rechtlijnig beleid tot het afwijzen van het verzoek gehouden is....

„Precies...., vond dhr. Reus, er zit nog iemand in dezelfde omstandigheden op deze uitslag te wachten".

Bij stemming bleek de raadsmeerderheid met 8-5 stemmen achter het College te staan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen