Wiebeke Reimers

Uit het Zweeds vertaald door C. Ploos van Amstel-de Jong

J. N. Voorhoeve - Den Haag

DEELI

HOOFDSTUK 1

Op de open plaats in de Schippersstraat, die het Ronde Plein wordt genoemd, lag het huis van consul Reimeïs. Het was een oud huis met spitse gevels,

Het was een oud huis met spitse gevels, een zwart-pannendak en glas-in-rood ruiten.

Van de straat af voerde een brede, wat steile trap omhoog naar de hoofddeur, die met dimmend koper was beslagen. De tuin achter het zwarte smeed-ijzeren hek was één groot bloembed, dat vroeg in het vooijaar begon te bloeien met sneeuwklokjes, crocussen en scUla's.

Achter het huis, tussen de lage pijnbomen, stond de vlaggestok. De zeelui zagen de vlag als ze gehesen was al op grote afstand in de fjord, en op mooie dagen spiegelde het zonlicht in het glinsterend zwarte dak. Dan was het alsof de Reimers

hoeve hun bijzonder hartelijk „welkom thuis" toeriep. Er waren in het huis diepe kamers met

Er waren in het huis diepe kamers met lage zoldering vol oude meubels, geërfd uit de Biedermeier-woningen van het voorgeslacht, of in het buitenland gekocht, afkomstig uit de tijd van barok en rococo. De schilderijen hingen in zware lijsten aan de muren, en zeldzame kunstvoorwerpen vulden planken en kasten. Als een klein blijk van stille huiselijkheid

Als een klein blijk van stille huiselijkheid midden tussen al het verguldsel, houtsnijwerk en zware ornamenten, stonden schalen en vazen met bloemen, gerangschikt door kunstzinnige handen.

Consul Reimert Joachim Reimers was een lange forse man van ongeveer zestig jaar.

Een fijne, gebogen neus, grijze borstelige wenkbrauwen boven twee zachte ogen, een weinig kmllend haar bij de slapen en een vriendelijke glimlach, zo zag hij eruit; een geacht en geliefd man in zijn dorp en daarbuiten. Mevrouw Dorothea was klein en tenger,

Mevrouw Dorothea was klein en tenger, met een hoog voorhoofd en vrolijke, blauwe ogen. Zij was in haar jeugd een gevierde

Zij was in haar jeugd een gevierde schoonheid geweest, bekend om haar innemend, prettig karakter; maar lange jaren van ziekte hadden haar gedwongen tot een stil, teruggetrokken leven, dat niet geheel in overeenstemming was met haar levendige geest.

Ze hadden twee kinderen, een zoon en een dochter. Reimert Reimers junior was de rechterhand van zijn vader in het houtbedrijf, dat al raim drie geslachten tot de familie behoorde en dat verschillende arbeiders en kantoorpersoneel al die tijd het dagelijks brood had gegeveh.

Reimers was getrouwd en woonde in een modem huis in een nieuw gedeelte van het dorp.

Maar boven op de tweede etage aan de voorzijde lagen de beide kamers van Wiebeke.

In de ene werkte ze, de andere was haar slaapkamer.

In haar werkkamer waren het de boeken en de bloemen, die de grootste plaats innamen. Overal, waar maar plaats was voor planken en kasten, lagen boeken, en als er dan nog raimte over was op de planken en kasten, dat stonden daar bloemen het hele jaar door. Midden in de kamer met de voorkant

Midden in de kamer met de voorkant naar het raam stond de schrijftafel. Hier werkte Wiebeke verscheidene uren per dag. Wiebeke was schrijfster. Terwijl haar broer een uitgesproken

Terwijl haar broer een uitgesproken Reimers was, had Wiebeke trekken van beide ouders, maar het meest van haar moeder.

Aan haar vaders kant waren de meesten blond en licht, bijna kleurloos; maar zij was een donkere donkere branette met grijs-blauwe ogen onder smalle, donkere wenkbrauwen.

Het haar was glanzend en viel in zachte donkere golven vanuit het midden aan beide zijden neer over haar voorhoofd. Ze droeg het in twee dikke vlechten over een klein, welgevormd hoofd. Haar mond was klein en fris en ze had kuiltjes in haar wangen als ze lachte. Die kuiltjes kwamen bij iedere glimlach, waren nauwelijks zichtbaar en verdwenen direct weer. Iedereen zei, dat Wiebeke Reimers een

Iedereen zei, dat Wiebeke Reimers een gelukskind was. Ze had geld, ze was van oude, goede familie en ze was mlm 30 jaar oud. De boeken, die ze geschreven had, waren

De boeken, die ze geschreven had, waren heel goed ontvangen; maar dat zij met luitenant Hanmier verloofd was, maakte dat zij in de ogen van anderen de uitverkoren lieveling van het geluk was.

„Wat een prachtig paar", zeiden de mensen, als ze hen bij elkaar zagen. „Ze zijn als voor elkaar geschapen!" En hun ogen volgden die twee; zijn hoge gestalte en lichte haar naast de kleine donkere Wiebeke als een feestelijk contrast.... Ja, Wiebeke Reimers was gelukkig. Zo

Ja, Wiebeke Reimers was gelukkig. Zo voelde ze het zelf ook wel, hoewel ze haar problemen had. En die kwamen het meest op haar af, als ze aan haar schrijfitafel ging zitten. Als ze bezig was met haar werk, g^ ze wat in haar binnenste leefde. Niemand wist dat beter dan zijzelf. Soms was het alsof ze eenzaam liep in een grote domkerk; daar ging ze dan doorheen als door een groot bos van marmeren zuilen naar een licht, vér weg. Hoge gewelven spanden zich als naar de hemel strevende woningen boven haar uit. Maar dat was slechts een enkele maal zo. Meestal was het, alsof ze zich een weg moest banen door een moeilijk terrein en moest trachten door een donker bos heen te dringen naar het licht, dat ze heel, héél in de verte ontdekt had.

Het zoeken naar een eigen vorm, het banen van een eigen weg voor haar gedachten en paden te ontdekken, die niemand van te voren betreden had, dat was een inspannend werk naast de eigenlijke taak, die ieder nieuw boek haar bood. Misschien was het overigens nog wel het

Misschien was het overigens nog wel het grootste probleem haar arbeid zó aan de havenkade van het huwelijk te leggen, dat ze niet in het vaarwater van Ivar Hammers eigen boten kwam te liggen.

Maar je vergeeft zo oneindig veel, als je liefhebt, en daarom vergaf ze ook dat, wat ze wel wist Ivar Hammer was een practisch man, en zijn salaris als Imtenant naar verhouding erg klein. Hij had genoeg gezond verstand om ook de economische zijde van hun verhouding te waarderen. Ze hoopte, dat het leven met elkaar en de jaren hem een idee of tenminste begrip van haar werk zouden geven, juist zoals ze ook hoopte, dat hij eenmaal haar geloof zou delen, in plaats van het te respecteren, zoals hij dat nu deed. Maar soms overviel de twijfel haar juist op de punt. Zou er heus plaats zijn voor haar werk in zijn wereld, voor haar geloof in zijn hart?

Ze wist, dat er in de Bijbel stond, dat men geen juk met een ongelovige moest aangaan. Een oude tante had haar daar opmerkzaam op gemaakt Daarna had ze het echt benauwd gekregen bij de gedachte, dat Ivar Hammer nooit een persoonlijk Christen zou worden: want zij had hem zo lief!

Als zijn armen zich om haar hgen sloten, als zijn lippen de hare ontmoetten, dan waren al deze gedachten weg. Maar later, als ze weer zichzelf was, een volwassen, zelfstandig mens voor haar bureau, dan kwam de twijfel en klopte aan met zijn koude knokelige vingers. Wilde in kon Ivar Hammer haar gelukkig maken? En als hij haar tegen zich aandrakte, waar ze zich niet mee verenigen kon. Die hielden haar vast met een eigendomsrecht dat geen vrijheid meer voor haar zelf overliet en vrij wilde ze zijn, getrouwd of ongetrouwd. „Vrij voor Gods aangezicht", dat was haar motto.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen