REPETITIES ZANGVERENIGING

De Chr. gemengde Zangvereniging te Melissant repeteert op donderdagavond van 20.00 uur tot 22.00 uur in „Melishof' onder leiding van de heer Jaap Zuidgeest. Nieuwe leden zijn van harte welkom. Inlichtingen bij mevr. R. Nagtegaal- Huizer, tel. 1891 en mevr. L. Visbeen- Tanis, tel. 2104.

„Juffrouw Reimers is buitengewoon lief', zei ze met klem. „Ze is goed voor iedereen!"

„Ze is goed voor iedereen!" •, Ja, het is ook geen kunst om goed te zijn, als je zelf nooit tegenspoed gekend hebt. Ik wil wel eens zien, hoe ze is, als het ongeluk ook tot haar komt, voordat ik haar zo in de hoogte steek als jij vandaag!" Mevrouw Hok had een scherpe klank in haar stem. ,',Moeder", ze Mildrid verwijtend. Op hetzelfde moment werd er gebeld, en Mevrouw Hok ging opendoen. Een ogenblik later kwam ze weer binnen.

Een ogenblik later kwam ze weer binnen. „Dit lag op de mat voor de deur", zei ze, terwijl ze Mildrid een gele envelop gaf Er staat alleen een adres op getypt, geen afzender.

„Degene die het gebracht heeft moet wel door het achterpoortje weg zijn.gegaan", zei Mevrouw Hok, die naar het raam was gelopen om te zien, wie het was, die de envelop gebracht had. Maar er was niemand meer te zien.

„Zal ik de envelop voor je openmaken?" Mildnd knikte. Ze had hete wangen gekregen, en haar ogen hadden een eigenaardige glans.

Twee gloednieuwe, rode bankbiljetten zaten er in het couvert, geen beschreven kaartje of papier, dat iets van de afzender kon verklappen.

..Dat IS Van iemand, die volkomen onbekend wil blijven", zei Mildrid langzaam. Mevrouw Hok was voor het raam blijven staan en had naar buiten gekeken. Nu draaide ze zich om en begon de kamer op en neer te lopen, verzette zonder een bepaald doel alle mogelijke dingen, pakte tenslotte nog eens het gele couvert, draaide het in het rond, bekeek het aan alle kanten en legde het daarna neer met een: „Het is toch niet zeker, dat de gever zo anoniem is als jij wel denkt'"

Mildrid keek haar verwonderd aan. „Wat bedoeld u daarmee, moeder?" „Ik bedoel, dat het geld van dezelfde

„Ik bedoel, dat het geld van dezelfde geefster komt als de bloemen, die je zojuist liebt gekregen!" Het laatste kwam er met klem uit. „En daarom wil ik je vragen het geld terug te zenden naar de plaats, waar het vandaan gekomen is. Je moest te trots zijn om van dat huis aalmoezen aan te nemen".

Mevrouw Hok was opnieuw begonnen de kamer op en neer te lopen, rusteloos en ongeduldig.

Mildrid werd eerst vuurrood, daarna bleek.

„Moeder", zei ze rustig en beheerst, maar beslist:,, U hebt niet het recht met ongegronde vermoedens of beschuldigingen aan te komen in betrekking tot dit geld. Wie het ook gegeven heeft, God zegene hem of haar voor die goedheid. En het huis, dat u noemde - u en ik hebben nooit iet-~. anders dan goeds daarvandaan on dervonden, dat weet u ook wel!" Ze was wat harder gaan spreken en keek haar moeder strak aan. „Kind, die vroomheid van jou!" Me

„Kind, die vroomheid van jou!" Mevrouw Hok ging naar haar dochter toe en legde haar arm om haar schouder. „Lieveling!" Een paar tranen vielen op

„Lieveling!" Een paar tranen vielen op het hoofd van Mildrid.

„Lieve, lieve moeder!" zei Mildrid slechts, „Nu vergeten we het' Weet u, ik heb zin in coteletten vanavond, klaargemaakt volgens uw eigen recept". Mevrouw Hok droogde haar ogen af en

Mevrouw Hok droogde haar ogen af en verdween in de keuken, waar Mildrid haar met potten en pannen hoorde scharrelen. „Arme moeder!" zei ze. „Ik geloof, dat het voor haar vaak moeilijker is dan voor mij". Ze steunde het hoofd op haar handen en bleef zo geruime tijd zitten, voordat ze opnieuw aan haar werk ging.

HOOFDSTUK 2

Bleekrode en witte bloesembladen vielen van de appelbomen van de consul. Het was een middag in Juni. Wiebeke zat op haar kamer te werken.

Wiebeke zat op haar kamer te werken. Ze moest het manuscript voor een nieuw boek over enkele dagen inleveren. Terwijl ze druk bezig was met het voor de laatste maal door te lezen, kwam het dienstmeisje zeggen, dat luitenant Hammer aan de telefoon was. Alle andere onderbrekingen in haar werk waren niet welkom, maar deze maakte een uitzondering. Wiebeke legde haar papieren weg en gmg naar het voorportaal.

„Ja, met mij!" „Morgen! Heb je zm om vanavond te

„Morgen! Heb je zm om vanavond te zeilen?" De stem in de microfoon was erg overredend.

„Ben je mal, jongen! Je weet immers dat mijn manuscript morgen ingestuurd moet worden. Ik heb nog ongeveer honderd bladzijden door te nemen!" ,,Jij met je manuscript! Ik vraag me af,

,,Jij met je manuscript! Ik vraag me af, waar je eigenlijk het meest van houdt, van mij of daarvan? Als we getrouwd zijn,.,." „Zullen we het ongelooflijk met elkaar hebben", brak Wiebeke lachend af.

„Als ik je niet zo boven alles liefhad, geloof je dan niet, dat ik je verboden zou hebben vanavond te gaan zeilen, en je geboden had mij te helpen met corrigeren? Overigens kan je net zo goed even hier aanlopen om jezelf te overtuigen van de waarheid van mijn woorden. Doe je het?" ,,Zoals je wilt. Ik ben over tien minuten bij je. Tot ziens dan". „Tot ziens". Wiebeke legde de hoorn neer. Ze keek in

Wiebeke legde de hoorn neer. Ze keek in gedachten voor zich uit, terwijl ze naar boven liep om een jasje te halen. Er woei een lichte bries, die het vrij koel maakte. ,,Altijd dat conflict tussen mijn werk en hem", dacht ze. „Als wij vrouwen zo staan tegenover het

„Als wij vrouwen zo staan tegenover het werk en de interessen van de man, dan zijn we dom en jaloers, en ik weet al niet wat!" Als Ivar alleen maar wat intellectuelerwas, of al had hij maar wat hogere geestelijke interessen. Want ik verlang er naar een man te hebben, die mij ook begrijpt en helpt in mijn werk! „Maar hij kan zo worden", dacht ze,

„Maar hij kan zo worden", dacht ze, terwijl ze een wit wollen jasje over haar korenblauwe jurk aantrok en langzaam de trappen afliep naar de tuin. „Hij wordt zeker zo, want ik heb hem zo innig lief, en hij heeft mij liefl"

De appelbomen bloeiden daar buiten, en de wind strooide de rose en witte bloesembladen over de tuin. De warandedeuren stonden open, en de tonen van Schuberts„Unvollendete" jubelden haar tegemoet. Wiebeke glimlachte. Alles werkte mee om de stemming te verhogen, en haar hart bonsde hevig op het moment, dat zij hem zag aankomen.

Hij liep over het grintpad, lang en blond met brede schouders. Hij was bruinverbrand en zijn blauwe ogen straalden haar vanonder de zeilpet tegemoet. Ze liep naar hem toe en hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. „heb je mij heus lief, Wiebeke?" Zijn ogen waren bijna zwart, terwijl ze in de hare keken.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen