Brood Uit Het Water

— Dan zul je het leren.

— Wanneer, ouwe?

— Nou....

— Nöu?

— Ja, nóu.

— Ik wou....Hij keek hem aan alsof hij zeggen wou: tóe, begrijp je nou niet, dat ik leren moet Wijnand zei:

— Jij wou, ik wil...

Hij sputterde tegen:

— Ik ben toch ouwenjongen?

— Wat zou dat?

— Jongste matrozen beginnen toch pas met vis snijen?

— Ik zeg: je leert het nou.

— Waarom?

-^ Dat zul je later wel verstaan en verder geen praatjes. Er was geen verandering in te krijgen. Hij moest En feller boerde het in hem op: Wijnand heeft wat tegen me....

Ze stonden midscheeps. Buiten hen was niemand aan dek. Joost was even voorin. Wijnand zelf nam een grote kabeljauw en sneed hem open. Het was een mooie ronde vis, met een vette malse lever en een zware kuit Wijnand streek hem af Hij lei de vis onder zijn handen, sneed hem open, legde hem plat en vlijmde de graat eruit Hij sprak al die tijd geen woord. Toen de vis gekuipt kon worden, zei hij:

— Nou jij.

En hij keek zwijgend toe, soms gromde hij en dan wist Arend-Michiel dat het fout ging. Toen hij klaar was, zei hij alleen:

— Morgen snij jij de vis, begrepen?

Hij keurde niet af en niet goed. Alleen op de weg naar zijn logies commandeerde hij nog:

— En eerst alle messen aanzetten voor je naar omlaag gaat...

Het kookte in Arend-Michiel. Wijnand was een pestvent. Hij moest leren en hij kreeg er geen tijd voor. Het blije, dat hem vroeger vaak bij een lekker vangetje overviel, was weg. Hij werd bits en somber en een hoop verwijten smeet hij binnensmonds naar Wijnand. Met de jacht van iemand die vreest niet klaar te zullen komen, werkte hij af Daarna, weer samen aan dek met Joost Sas, zag hij deze een zakdoek langs het oog wrijven. Arend-Michiel dacht, dat hij huilde.

— Deert je wat, Joost? vroeg hij.

— Och, een klein mankementje. Ik heb me d'r-net toen de ouwe dat zei (Arend-Michiel knikte) een beetje zenuwachtig gemaakt en nou schiet daarnet een boom uit de ton en spruit er een beetj.e pekel in m'n oog. Arend-Michiel schrok.

— Joost zei hij, da's gevaarlijk, je moet aan de ouwe vragen om boorwater.

Maar Joost weerde af

— Ik ken zo goed tegen het zout, sprak hij, en — hij hief dreigend de vinger op — als-ie wat tegen de ouwe zegt vertel ik nooit meer wat. Als ik een poossie geslapen heb, zal het wel gaan.

Arend-Michiel was er niet zo gerust op. Het zout was ongenadig. Hoevelen liepen er in Vlaardingen niet rond met een glazen oog, omdat het natuurlijke aan het zout ten offer was gevallen?

— Als ik jou was ging ik naar de ouwe, ried hij. Maar Joost weerde dat met stelligheid af

En toen werkten ze weer door. Joost slofte over het dek om de laatste kantjes te sluiten. Arend-Michiel zette de messen aan. Daarna ging hij naar het deken en keek of er nog genoeg olie in de lamp zat. In een hoekje zette hij het spilbankje neer. Voor hij het verschil tussen oosterlengte en noorderbreedte volgens het boekje in z'n hoofd had, ging hij niet naar de kooi vanavond. Om het dek schoon te spoelen kwamen de meesten nog even boven, ook Wijnand Hoogendijk. Maar toen was het werk gauw gedaan.

Tegen de avond kwam er een zeil in het zicht Wie aan dek stond, zag het.

— Goddank, de vis is gestreken, zei Wijnand. En tóen begrepen ze een tikje van zijn haast. Hij probeerde de Zorg en Vlijt in een misleidende koers te sturen. Die opzet lukte niet en hij begreep meteen, dat het om hem te doen was. Hij ergerde zich daarom. Daar had je het weer. Hij zou ze wel krijgen. Wijnand Hoogendijk liet ze niet zonder schade achter zich aan zeilen. En zijn hoofd, dat nooit stilstond, bedacht een list

Aan de wijze van varen zag hij, dat het Dirk de Toeter was.

— Gaan jullie naar omlaag, zei hij tegen het volk aan dek, op de wacht na. Hij hoeft niet te denken, dat we nog zo laat bezig waren....

Arend-Michiel en Joost hadden juist hun torn. Wijnand had het goed gezien, het was Dirk de Toeter, van de VL 22. Hij zwaaide van verre reeds. Zwaaien en op z' n misthoorn blazen — daar had-ie zijn tweede Van aan te danken — deed Dirk altijd graag.

Wijnand stak zijn hand niet op, maar bleef onbewogen staan. Van verre klonk:

— Goeie, goeie, Wijnand, goeie, alles wel? Hij riep terug:

— Joe.

En Dirk schreeuwde:

— Lekker weer, Wijnand, ik zeg: lekker weer. En Wijnand koel:

— Ja, dat heb ik ook wel gezien. En Dirk:

— Weinou, Wijnand, weinou, wil het nog een beetje, wouen ze vannacht nog bijten?

En Wijnand weer:

— 't Is bij mij zo schraal, d'r is hier geen leven te bekennen, 't Lijkt wel een kerrekhof onder water. Ik ga hier gauw vandaan, ik zeg: ik ga hier rap vandaan. Maar wat ik vragen wou: ben jij die geluksvogel? Ze vertellen d'r-net, dat er eentje van Vlaaring bij de Moray Firth vannacht of gisteren tweeëntwintighonderd kabellauwen heeft gevangen. Ik zeg: ben jij dat soms?

— Ik? Welnee.

O, mompelde Wijnand tevreden, jij kan me niet meer tuk nemen.

En toen Dirk nieuwsgierig:

— Waar was dat Wijnand?

— Bij de Moray Firth, zeggen ze, maar, ik heb het ook maar van horen zeggen, ik ga d'r heen, denk ik, denk ik....

— O, nou, dat zal ik dan ook maar proberen. Wij hadden drie mandjes krap vannacht.

— O, da's niet veel, nou bonsjoer, ik ga schafte. En hij keerde zich om, stak de hand op en daalde het achterin af (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen