Het Kijkvenster

In de wachtkamer van de tandarts bezondig ik me nog weleens aan het doorbladeren van 'Privé', 'Stoi"y', 'Weekend' en dergelijke. Voorheen ook weleens bij de kapper, maar die werkt tegenwoordig op afspraak. De tanarts uiteraard ook, maar daar loopt een •behandeling soms langer uit.... In ieder geval, het is voor mij de enige mogelijkheid om met de boulevardbladen in aanraking te komen. En in de meeste gevallen leg ik ze al gauw weer terzijde met de gedachte: „Hoe is het toch mogelijk dat mensen ­ en misschien ook nog wel mensen uit onze eigen kring! ­ aan dat soort lektuur hun geld en hun tijd besteden?" Er moet toch een markt zijn voor dit

Er moet toch een markt zijn voor dit soort van journalistiek, dat het niet nauw neemt met de eer en de goede naam van de naaste. En wat doe je ertegen wanneer je als 'very interesting person' in de schijnwerpers wordt gezet op een manier die ­ op z'n zachtst gezegd ­ niet strookt met de werkelijkheid? In het ergste geval een proces achteraf, maar dan is het kwaad inmiddels toch geschied.

Dat genoemde bladen zich aan dat soort praktiujken schuldig maken, en er zelfs van bestaan, was algemeen bekend. Maar dat een fatsoenlijk blad als Elsevier zich op dat niveau zou begeven, is door velen toch als een schok ervaren. Voor wie er niet van op de hoogte mocht zijn. op 13 juli bevatte het blad een artikel over de ziekte van prins Claus. Men moet als journalist wel gespeend zijn van alle gevoel wanneer men zulke dingen aan het papier durft toevertrouwen. De pressiviteit is toch al zo iets verschrikkelijks. Dat weten alleen zij die er zelf aan geleden hebben en nóg lijden, en hun huisgenoten of naaste omgeving. Je zult maar het gevoel hebben, niets

Je zult maar het gevoel hebben, niets waard te zijn, uitgeschakeld te zijn, nooit meer goed te kunnen funktioneren. Kortom, voor deze wereld van ellende zijn eigenlijk geen woorden te bedenken. En dan betreft dat de echtgenoot van onze Koningin. De man die aller achtmg geniet, met wie verreweg de meerderheid van ons volk ook intens meeleeft, maar die zich tegen dit soort geschrijf niet kan verdedigen.

Ik zal de lezers die van het artikel geen kennis hebben genomen, de détails besparen, maar het ergste was wel dat gesuggereerd werd dat de Prins weleens homofiel zou kunnen zijn.... Alles uiteraard zonder enig bewijsmateriaal.

* * * De redaktie van Elsevier heeft het overigens wel geweten! Veertien dagen later, in het nummer van 27 juli regende het zomaar ingezonden stukken. Eén zin uit een brief neem ik hier over, omdat daarmee de spijker op de kop wordt geslagen:

„In een land waar grote deining ontstaat als het om de privacy van kriminelen gaat of om de onschendbaarheid van verkrachters, nota bene, kan de privacy van een lid van het koninklijk huis blijkbaar op de meest infame wijze worden geschonden. IRA­verdachten gaan vrijuit omdat de rechte niet bij de moordpartijen aanwezig was en dus het bewijs ontbrak, maa over Prins Claus mag blijkbaar de meest vunzige lasterpraat worden rondgestrooid, zonder dat daarvoo ook maar één spoor van bewijs word aangedragen."

Ik heb aan dat laatste niets toe te voegen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen