Een lach en een traan bij �t afcheid van de melkboer...!

Een afscheid was hen de avond tevoren in de Langstraat ook al te beurt gevallen en dat had in spontaniteit ook al uitgeblonken.

Een dinertje, met het hele gezin, gevolgd door een recepde in 'de Keet' was hen ten deel gevallen en bovendien kregen ze nog prachtige cadeaus waardoor ze nog lang op het prachtige afscheid terug zullen kunnen zien. Jong en oud was er gekomen en pas elf uur 's avonds was 't feest afgelopen. Ter herinnering o.a. een mooie foto van man en paard, alsof 't een op linnen geschilderd schilderij is en een zogeheten 'liber amicorum', een boek waarin al de klanten iets aardigs over de Mourikjes en hun langdurig dienstbetoon hebben geschreven.

In Achthuizen hadden zes dames het comité gevormd; 'de melkbusjes' noemden ze zich en die lieten de Mourikjes niet zomaar gaan. Haver van het zuiverste soort, helemaal in Limburg op de kop getikt, was er voor Willie die getooid met de eerder verkregen gemeentepenning, d'r laatste rit had uitgelopen en de kar, waarop 't bij hoge uitzondering wat wanordelijk was geworden van 't vele lege fust, tegen de laatste oprit had getrokken. En klaar stond de muziek om Wout, Jannie en dochter Maddy naar de FIOS kandne te geleiden terwijl Willie naar d'r stal werd gebracht en de kar voor goed uit 't gezicht verdween, „Wout en Jannie bedankt voor 31 jaar, jullie stonden altijd voor ons klaar" hadden de klanten er op aangebracht.

Opgedoft in 't nette pak kwamen de drie uit de kleedkamers van de voetbalkantine tevoorschijn. Wout en Jannie lachten weer, maar toen had Maddy van die grote parels in d'r zachte ogen. Tulpen uit Amsterdam' en 'Lang zulle ze leven' speelden de blazers van 'Vooruit' en 't was even wachten op de zonen die Willie hadden weggebracht, maar wat gaf 't, koffie was er voor de Mourikjes, en sympathie, zó verrassend veel, maar dat hadden ze al die jaren zelf ook gegeven, goed hadden ze gedaan en goed zouden ze ontmoeten, deze middag, ingeleid door Piet Heintjes, ook hem was het wat droef te moede, dat nare afscheid.

„Eigenlijk", zei Heintjes, „eigenlijk zouden we met de zakdoek in de hand moeten staan om een traantje weg te pinken, maar hij waarschuwde dat dat als een vorm van egoïsme zou worden uitge-legd. Hadden Wout en Jannie 't niet verdiend dan, rust, eindelijk rust na 31 jaar?

„Dat gunnen we jullie van harte", voegde dhr. Heintjes hen dan ook toe en dat was voor de 'melkbusjes' 't signaal de cadeaus te geven waaronder een mooie tekening, nog een zak haver voor 't paard en twee prachtige fietsen, een voor hem en een voor haar, als dank voor 't gedane werk waaraan een postorderbedrijfeen voorbeeld zou kunnen nemen.

Zeker ook een sociale funktie hebben ze verricht.

Sjonge, jonge, jonge en dat in honderd-voud, dat heeft Wout alleen maar teruggezegd, sjonge, jonge, jonge, zó beduusd was'ie er van. Buiten, gereed voor een ererondje op de fiets, hebben de Mourikjes ze allemaal nog'es de hand gedrukt en Wout heeft zat van z'n klanten op de konen durven zoenen. Met zó'n brok in de keel.

Morgenavond (woensdag) zitten ze vast voor de TV om te kijken naar 't programma 'Van gewest tot gewest' waarvan een cameraploeg 't afscheid heeft gefilmd. Zij zullen 't ook wel bijzonder gevonden hebben, zo'n afscheid en dat was 't. Héél bijzonder!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen