Gejaagd Door...

Rilling

Zo kun je mooi een polderbreedte, een slootlengte, bezig blijven. Maar dat is onze speelmakkerniet van plan. Hij verandert van taktiek. Vliegt wel weer op maar zakt dan klapwiekend naar een lager niveau. Helemaal onzichtbaar tussen de slootkanten. We horen alleen de trage vleugelslag. Even maar. Dan is het stil. Fietsen nu naar het eind van de weg en sturen voor de kop van de sloot. Daar staat meneer, zo'n twintig meter terug, tot zijn buik in het verse, door wolken aangevoerde hemelwater. Er gaat een rilling door het glad gestreken verenpak. Zou hij weer... Gauw wegwezen. En dan blijft Ardea cinerea op zijn nieuwe stek. Goeie vangst vriend, we zoeken wel een ander onderwerp, een wat niet voor ons op de loop gaat.

Karrespoor

Rechts een afrit, oprit, in het dijktalud. Niets bijzonders. Gewoon een hellend pad dat toegang verschaft tot dit gedeelte van de polder. Alleen, in het linkerspoor heeft zich een paddestoel kunnen ontwikkelen. Twee zwamsporen van beiderlei kunne hebben hier een vruchtbaar plekje gevonden om een nieuwe zwamvlok te vormen. Dat ondergrondse vruchtlichaam heeft nog niet zolang geleden een stoel tussen de halmen van het gras doen verrijzen.

Het is de bedoeling dat die paddestoel, het vermeerdenngsorgaan, gaat deelnemen aan de voortplanting. Maar helaas, boer Krelis van Hofstede verijdelt de natuurlijke gang van deze dappere dreefridder. De beste man start zijn traktor en rijdt de dijk op. Juist als wij in het karrespoor bij de paddestoel zitten geknield, komen de motorische paardekrachten, voortgaande op kolossale, diepgegroefde, gravende banden, het zwammenpad op. We breken de steel bij de grond af en wikkelen het onfortuinlijke natuurverschijnsel in de krant van gisteren... Champion

Dan holderdeboldert de zware trekker over de zwamvlok. Maar die bouwt daar beneden in het donker, bekomen van de schrik, wel weer een nieuw bovengronds lichaam. Wij moeten nu proberen onze stoel op naam te brengen. Drie jaar geleden hebben we met u er ook een ontmoet op de Punt te Ouddorp. Die noemden we toen Meester Schimmel. Dat kun je evenwel niet blijven doen. Dus op onderzoek uit. Via de Veldgids hebben we al ontdekt dat hij in groep twee thuishoort. Dat zijn exemplaren waarvan de onderzijde met straalvormige gerangschikte plaatjes zijn bezet. Klopt. Hij heeft een hoed met een centrale steel die in de lengte splijtbaar is. Dat moeten we even proberen. Klopt ook. Vervolgens zijn de sporen gekleurd, haast zwart. Ja hoor, het is'em: Weidechampion, Agaricus campester.

Gangetje

Nu hij toch zijn standplaats moest verlaten, kan hij best voor ons op zijn hoofd gaan staan. Dan kunnen we zijn hoed eens van een andere kant bekijken. U ziet, allemaal plaatjes.

Ontelbaar. Gaan nog even aan de gang met de punt van een potlood: een, twee, drie. Onbegonnen werk. Tussen al die lamellen is een ruimte van gemiddeld twee milimeter. Alles bij elkaar een enorme oppervlakte. En die is nu helemaal bekleed met kiemvlies, weefsel dat voor het grootste gedeelte uit vruchtbare cellen bestaat. Dat zijn de sporen of voortplantingscellen. Ongeveer een honderdste mihmeter klein. Om ze goed te kunnen bekijken moet er wel een microscoop bijkomen.

Een weidechampion kan in een paar uur wel een miljoen sporen laten vallen. Nou vallen, het is meer een dalen Dat doen ze met een gangetje van een milimeter per seconde. De afstand tussen hoed en aarde wordt

De afstand tussen hoed en aarde wordt afgelegd in anderhalve minuut. Tijd genoeg om door een luchtstroming te worden meegepakt.

Paddestoelen hebben geen haast. Reigers ook niet. Want de natuur, die jaagt niet op. J. V. P.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen