Belevenissen van emigranten

Dat wij tijdens onze trip door West-Canada niet alleen hebben genoten van onbeschrijfelijk veel natuurschoon hebben onze lezers en lezeressen, jong en oud, wel begrepen. Wij hebben getracht iets daarvan op dia's vast te leggen maar dit blijft toch altijd een flauwe afschaduwing van de werkelijkheid ook al zijn onze dia's schitterend.

Wij prijzen ons gelukkig daarnaast ook genoten te hebben van een aantal gesprekken met mensen zo maar langs een zijweg van een zijweg waar de gemiddelde vakantieganger nauwelijks komt. Het waren gesprekken met vroegere landgenoten, die vaak tientallen jaren geleden waren geëmigreerd. Wat ons daarbij zo goed deed, was dat ze ons spontaan uitnodigden een kop koffie te komen drinken en zelfs te blijven eten. Wij kunnen u de verzekering geven, dat deze intermenselijke kontakten ons intens goed hebben gedaan. Ze hebben onze vakantie verrijkt. Wij vonden deze zelfs zo waardevol, dat we een deel van onze tevoren vastgestelde route daaraan hebben 'opgeofferd'.

„Are you looking for a Job?"

„Zoekt u werk", zo vroeg een Canadese boer aan de man met wie we een gesprek hadden. „Inderdaad maar dit deden ook de 20.000 andere landgenoten, die in 1953 emigreerden".

„Bijna niemand 'trapte' daarin. Zij voeren liever op het 'kompas' dat hen door vrijwilligers en -sters van kerken werd aangeboden. Die waren bereid voor de eerste opvang te zorgen. Deze duurde soms maanden. En dit was een hele opgaaf omdat de emigranten meestal een gezin bij zich hadden met soms 8 en meer kinderen. Deze gezinnen bleven vaak vooralsnog aan de Oostkust hangen. De vrijgezellen, 'avonturiers', trokken met de trein naar het z.g. Wilde Westen. In de trein kon je geriefelijk bivakkeren tegen een redelijke prijs. Alleen duurde de treinreis soms wel 14 dagen. Niet omdat de trein niet snel genoeg ging maar omdat deze bij ieder gehucht moest stoppen. Dit was voorschrift van de Canadese regering. Weet u waarom?... Omdat er bij die stopplaatsen altijd werkgevers stonden uit te zien naar mogelijke 'knechten', die dan voor een habbekrats moesten werken. Het waren meest boeren, mannen met grote stetson hoeden. Je had het gevoel alsof ze je ronselden. Helaas waren er maar weinigen onder ons, die de Engelse taal spraken. Wij kwamen niet verder dan Yes en No. Wij voelden van nature, dat daar niet onze toekomst lag. Wij zochten een steviger 'anker' en wel dat van de Kerk waarin we groot gegroeid waren". Wordt vervolgd. Intussen de hartelijke groeten van A. Apon en A. J. v. d. Vliet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen