Stormen rond vredenhof

- 16 - Ik weet nog goed, dat ik de letters 'Vredenhof op het hek heb gelast en het hek op de trouwdag van Adriaan van der Zande en je dochter naar de hofstee heb gebracht".

„Er zijn geen woorden voor", antwoordt boer Stam, terwijl hij weer verder loopt.

Met de smid moet je altijd een beetje oppassen. Die wil altijd het naadje van de kous weten. En zwijgen kan hij ook niet. Eigenlijk heeft hij nu al weer teveel gezegd.

De smid kijkt boer Stam een beetje teleurgesteld na. Nou weet hij eigenlijk nog niet veel.

Dan gaat hij weer aan het werk en weldra klinken slagen van de grote voorhamer op het gloeiende ijzer van een wagenwiel door de stille Dorpsstraat.

Enkele ogenblikken later belt Tonia's vader bij Van der Zande aan. Een beetje ongeduldig wacht hij totdat er wordt opengedaan. Dan hoort hij gerucht en zwaait de deur open. Het is tante Marie.

„O, ben jij het Stam. Kom binnen, ik had de bel niet eens gehoord".

Stam knikt begrijpend en loopt daarna, gevolgd door tante Marie, naar de voorkamer, waar Van der Zande, Adriaan en Tonia aan tafel zitten te praten.

Adriaan verbleekt, als hij het kistje ziet en hij springt met een ruk overeind.

„Vader!" klinkt het schor. „Waar lag het?" Tonia kijkt met grote ogen naar haar vader. Zou...?

„Het lag in de wei, Adriaan". Boer Stam zegt het zo kalm mogelijk.

Boer Stam zegt het zo kalm mogelijk. „Jan heeft het gevonden tijdens het melken, maar helaas... het was leeg".

De jonge boer balt van machteloze woede zijn vuisten, terwijl Tonia in snikken uitbarst. „Dat is mijn schuld", snikt zij. Wanhopig legt zij haar hoofd op de armen en

Wanhopig legt zij haar hoofd op de armen en wild schokkend huilt zij haar verdriet uit. „Je moet niet zo praten, Tonia", kalmeert de oude boer. „Zo is het, vader".

Adriaans stem klinkt schor.

De jonge boer bijt zich de lippen stuk en doet alle mogelijke moeite om zichzelf te beheersen. Hij begrijpt heel goed, wat het lege geldkistje voor hen betekent. Tot nu toe was er in zijn hart nog een stille hoop geweest, dat het kistje met inhoud nog zou worden gevonden. Maar nu weet hij niet meer wat hij doen moet en Vredenhof móét weer worden opgebouwd. Jammer toch, dat hij al dat geld kwijt is. Zodoende hebben ze jaren voor niets gewerkt. Nee, hij kan het nog maar niet begrijpen, dat de trotse Vredenhof slechts een puinhoop is.

En verdrietig schudt Adriaan het hoofd. „Ik kan jullie goed begrijpen", begint boer Stam een beetje schuchter. „Misschien mag ik ook eens iets zeggen?"

„Natuurlijk", knikt Adriaans vader.

„Ik kan jullie goed begrijpen", herhaah Stam. „Maar toch moeten we een beetje nuchter zijn. Kijk, de hofstee ligt in puin, daar is niets meer aan te veranderen. Ik bedoel dit, het leven moet doorgaan en ik zou zeggen, probeer je gevoelens, die volkomen menselijk zijn, wat te onderdrukken en probeert er van te maken wat er van te maken valt".

„Juist, juist, zo denk ik er ook over", beaamt de oude Van der Zande. „Ik zou zo zeggen, Adriaan, laten we zo spoedig mogelijk samen eens krijgsraad houden, om rustig te bezien wat ons in de allereerste plaats te doen staat". Stam staat op.

„O ja, dat is waar ook, Adriaan. Ik heb Jan de melk naar ons thuis laten brengen, want ik wist niet, waar ik er mee blijven moest". Nog even praten zij verder en Adriaan keurt alles goed wat zijn schoonvader zegt.

„Het is best zo", knikt ook de oude boer. „Hoor Marie, er wordt gebeld".

Tante Marie haast zich naar de voordeur en komt enkele ogenblikken later met Neel Wirts binnen. Stam neemt nu vlug afscheid en verdwijnt naar zijn hofstee, nadat hij nog heeft afgesproken, dat Adriaan en Tonia het melken van de koeien vanmiddag voor hun rekening zullen nemen.

HOOFDSTUK 10

„Ziezo, nu is zij heerlijk een paar dagen vrij". Opgewekt stapt Neel Wirts met haar koffertje in de hand het ziekenhuis uit.

En die vrije dagen zal zij doorbrengen in haar geboortedorp aan de Lek, bij de oude boer Van der Zande en zijn zuster, tante Marie.

Neel is echt aan een paar vrije dagen toe, want het is hard werken in een ziekenhuis. Maar zij is gelukkig zo gezond als een vis, ook al is het meisje soms zó moe, dat zij nauwelijks op haar benen kan blijven staan.

Vooral de nachtdiensten zijn meestal erg vermoeiend, maar de jonge verpleegster heeft er geen nadeel van. Met haar kollega's kan Neel heel goed opschieten en niemand van hen weet, dat zij de dochter is van een schatrijke rentenier, van wie zij alles heeft geërfd.

Nee, Neel, dat in de ogen van anderen nog steeds het dorpsmeisje is, heeft er geen spijt van, dat zij de grote stap naar de stad heeft gewaagd. Nu voelt zij zich tenminste nuttig in de maatschappij. En geld maakt niet gelukkig, dat weet zij maar al te goed. Neel vindt het wat fijn, dat zij zo nu en dan het vertrouwde dorp aan de Lek terugziet. Zij kan er tante Marie en de oude Van der Zande niet dankbaar genoeg voor zijn. Altijd is zij welkom in het oude renteniershuis in de Dorpsstraat.

Het duurt niet lang, of de autobus arriveert bij de bushalte. Er blijken weinig passagiers te zijn op deze vroege morgen.

Neel geniet altijd van de busreis en vooral wanneer de bus de kronkelende Lekdijk gaat volgen, met aan de ene kant de uitgestrekte weilanden met honderden koeien en de poldervaarten, terwijl hier en daar een dorpje in het groen ligt verscholen. En aan de andere kant de rivier met het scheepvaartverkeer. Het laveren van de zeilschepen vindt Neel altijd mooi. Veel mooier dan de sleepboten, die met hun schepen recht toe recht aan varen.

Soms lijkt het net een plaatje, die grote zeilen, met op de achtergrond de helderblauwe hemel met enkele witte wolkenmassa's. Nee, dan komen de mensen in de stad heel wat tekort. Voor geen geld van de wereld zou Neel deze uitstapjes willen missen.

Tijdens haar bezoeken aan haar geboortedorp is zij zelfs al een paar keer met tante Marie bij Tonia en Adriaan op Vredenhof koffie wezen drinken. Wie heeft dit ooit kunnen denken. De eerste keer was het dan ook niet meegevallen, maar dapper heeft zij zich er doorheen geslagen. Tonia was echter erg aardig tegen haar geweest en ook Adriaan heeft alles in het werk gesteld, om het haar naar de zin te maken. Tjonge, zij had Adriaans vrouw kunnen zijn, als alles volgens de plannen was verlopen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen