Het badhuis

Uit een onderzoek uit 1946 blijkt dat in die tijd slechts 70% van de woningen over drie of minder vertrekken beschikte. Middelhamis en Sommelsdijk samen telden toen ± 9.000 inwoners. Een badkamer was in die tijd buitengewone luxe, die alleen de gegoeden zich konden veroorloven. Bovendien waren toentertijd de inzichten met betrekking tot de hygiëne totaal anders als dat heden het geval is. Om voor de gewone man toch de mogelijkheid te kunnen bieden zich regelmatig 'comfortabel' te wassen werd er in 1947 een commissie (ja, ook toen al) in het leven geroepen die de mogelijkheden eens moest bezien om in Middelhamis of Sommelsdijk een badhuis, eventueel met zwembad, te stichten. Dit was echter niet de eerste poging om een dergelijke inrichting te verwezenlijken. Omstreeks 1914 werd er in Sommelsdijk een was- en strijkinrichting opgericht, waarin tevens gelegenheid was tot baden. Deze partikuliere onderneming werd reeds na enkele jaren opgeheven, daar zij niet rendabel was. Hierna werd er een brikettenfabriek in gevestigd, die ook geen lang leven beschoren was. In 1949 trachtte men een oud gebouw van de toen zojuist vernieuwde gasfabriek in het bezit te verkrijgen, teneinde dit om te bouwen tot badhuis. De onderhandelingen liepen echter spaak. Enkele weken na de Watersnoodramp van 1953 schonk het Nederlands Rode Kruis een nood-badinrichting aan de gemeente. Dit nood-badhuis stond na

bij de Groen van Prinstererschool. De onderhandelingen voor een eigen badhuis gingen desondanks gewoon door. In de decembervergadering van 1953 besloot de gemeenteraad een perceel grond van de Centrale Veiling Goeree- Overflakkee aan te kopen. Dit perceel was gelegen aan de Juliana van Stolberglaan. In de eerste ontwerpen ging men uit van 32 cabines en twee kuipbaden. Daar de bouwkosten van dit plan veel te hoog waren werd er een soberder plan ontwikkeld. Tevens werd er bezuinigd op de inrichting en de installatie, hetgeen achteraf gezien niet zo'n gelukkige keuze was, daar er zich regelmatig mankementen voordeden. Met de bouw begon men op 24 juni 1954 en de oplevering volgde op 25 januari 1955. Een voorbeeld van de verkeerde zuinigheid welke betracht was bij de bouw kwam al snel naar voren. Eerst in 1956 kwam men namelijk tot de konklusie, dat de kapaciteit veel te klein was en moest worden opgevoerd. Er werd een nieuwe ketel geplaatst, die de tweede, afkomstig uit de nood-badinrichting, moest vervangen: kosten ƒ 7.600,-. Later, in 1962, werd de inrichting op gascokes vervangen door een ketel op oliestook hetgeen ƒ20.000,-kostte.

Met het onderhoud en beheer van het badhuis was één zogenaamde badmeester belast. Het badhuis was alleen op vrijdag en zaterdag geopend. Ook is het nog een tijdje op donderdag geopend geweest. In het begin waren de tarieven:

1 bad per volwassene .ƒ0,25

1 bad per kind .ƒ0,13

10 baden per volwassene ƒ2,25

10 baden per kind .ƒ 1,00 Later volgden nog enkele tariefswijzigingen.

Jaarlijks verbruikte men zo'n 1.100 m^ water. Het was voor de gemeenten Middelhamis en Sommelsdijk, die te samen een gemeenschappelijke regeling aangaande het badhuis in het leven hadden geroepen, dan ook een post waar jaarlijks veel geld bij moest worden gelegd. In de jaren na de Watersnoodramp werden er in groten getale kleinere woningen geamoveerd en verhuisden veel inwoners naar grotere nieuwbouwhuizen, waarin wel een, zei het sobere, badgelegenheid aangebracht was. Steeds minder mensen maakten gebmik van het badhuis, waama men besloot om het per 1 januari 1972 te sluiten. Tegenwoordig is het voormalige bad

Tegenwoordig is het voormalige badhuis in gebmik als de Koninkrijkszaal van de Jehova's Getuigen.

Middelhamis Jan Both

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen