Wie schrijft er mee van en over Flakkee?

Herinneringen uut mien jeugd

Mit groate belangstelling leze ik altied jule stikjes die geschreve warre in de flakkeese tael, in noe kwam de gedachte bie men op om dat oak eens te prebeere en wat uut mien jeugd te vertellen. Ik komme n.1. uut een familie die u renlange kletspraetjes könne houwe en goed könne verteile. Als ik als kind bie men opoe aan de Rieng was en daer 's aeves mee mocht eten dan dee ze de petrolielampe ansteke en dan begonze te vertellen over heur jeugd en dat ze diende bie de Zaaiers op de Voorstraete.

Mar ik zal eerst eens verteile wie of ik bin. Men meisjesnaem is Annie (Warraove) Walraven, en ik bini een dochter van Jaop Walraven, die was vroeger algemeen bekend, want als jongen heit un over het hele eiland gezwoirve met zen vaoder mit hit en karre overal booschappen weggebrocht.

Opa was grossier en ze hadde op de Straetdiek oak een wienkel. Mijn vaoder had oak nog een broer en een zuster. Die broer is naer Indië gegaen, want die wou met geen geweld in de wienkel en die zuster is in Utrecht gaen weune en is getrouwd met een man die op kantoor van de Spoorwegen zat. Mien vaoder had oak beter geen handelaar kunne worre, want het was helemaele geen zaekeman in der is dan oak niks van terecht gekomme, oak vanwege de crisistied en de aarmoe. Hie kon geen aarmoe bie de klanten zieje en dan hielp un die maansen weer mar de winter deur, en dan beloofden ze: als het voorjaer wordt dan zalle men wel betaele oor Jaop! en dan wier het zeumer en dan was er een kind gebore of ze waeren nog werkeloos of er most er een gaen trouwe en dan kon Jaop naer zen centen fluite. Altied mar helpe in weg geve. Ik hao in het boek van ome Wim geleze dat ze dat vroeger men opoe aok al deeje dus dat was mar heel geweun. Mar zodoende binne men der zelf feliet deur gegaen, er staen nog zoveul ope rekeniengen van vroeger, als zun dat toen es gehad had was er niks an de hand geweest.

Alleen met het geld inleveren na den oorlog toen wiste sommige maansen dat ze Jaop nog moste betaelen, mar dat was toen zwart geld en daer badje oak niks meer an.

Mien moeder zei altied: joe had schoolmeester motte worre, hie had goeie hersens, en een groat verstand, hieuw veul van kinderes en hie kon goed wat uutlegge. Wiele hao dan oak veul van zen geleerd! Mar noe de verhaeltjes van vroeger! Jule wete wel al misschien hoe Melissant en Dirksland an der naemen gekomme binne. Der was een boer, heel riek, met veul land, klein en zandgrond en die had twee zeuns en dus most un dat toch wel eens gaen verdelen, toen gaf un Melis het zand en Dirk het land en zo biete die durpen nog.

Ik kan oak nog wat over Ouddurp verteile. Mijn vaoder had in Ouddurp oak veul klanten en dan gieng un de eene weeke opnemen en de andere weeke bezurge, hie had toen al een bestelbusje, de richtinganwiezers mos je mit een touwtje bedienen, as kind vond ik dat prachtig.

In de fekansje mochten me dikkels mee en dan brocht bie ons naer het strand 's och tens of naer het oosterse bos, dat was gelaof ik tussen Goeree en Ouddurp, en dan kwam un ons 's middegs weer ophaelen, en dan weer eens naer den Oostdiek of naer den Vuurtoren want de klanten zatte overal heen.

Vooral naer den Oostdiek gienge men graeg mee, der weunde daer in een wienkeltje een Ideermaeker en die heette Leendert van Splunder. Leendertje was alom bekend, hie was klein en had een groaten bult, mar was voor ons kinders erg lief, as men daer mee naer toe mochte dan was het feest, dan mochte men uut alle doosjes en trommels proeve en dan zei hie gae mar eens in de tuun kieke, daer had ten roaie bessen en doornappels, en wat niet al, dus allemaele lekkere diengen.

Intussen zat Leendertje mit pa te praeten over poletiek en vooral over boeken, want daer hadde ze allebeie veul verstand van en dan gienge men weer varderop naer Ouddurp, naer Siemetje Poortvliet die had een wienkeltje in de Dirkdoensweg en oak Huub Klienk, ik weet nog dat ik eens met pa daer mee naer toe mocht en toen was er pas een kindje geboren. Eerst wier der gevraegd of alles goed gegaen was en gefieleseteerd en toen zei die man tegen mien: gae mar us mee kieke bie den ouwen, dat was mit eerbied gesproken over de nieuwe wereldburger. Prachtig.

Pa brocht ook booschappen bie een vrouw die weunde as je Ouddurp binnen kwam in van die laege huusjes, noe staen der allemaele nieuwe wienkels. Ik docht dat ze een dochter van Siemetje Poortvliet was. Men vaoder zei een keer tegen d'r: Marie, je mot beter naer de kinders kieke, ze binne nog zo klein en ze steke zo mar over. Och Jaop zei Marie toen. Onze Lieve Heere is kinderbewaerder en die past wel op ze. Zo gieng dat toen nog, ik bin het noait vergete.

Mar het was altied feest azze men mee mochte naer Ouddurp, dan wier de auto vol gelaeje mit alle vriendinnetjes en dan brocht pa ons naer het strand. Dan had moeder broad en limenaode meegegeve en voor pa was er bruin brood met reuzel en ouwe geraspte kaeze, dan gaf ze een pakje extra mee. Thuus lustten we het niet, mar dan hadden we zo'n honger, dan gieng het er in als koeke. En dan 's winters tussen licht in donker 's aeves, we weunden toen al op den hoek Julianalaan/Burg. Zaayerlaan, er staet nog een tegel in dat huus, dat men broer Frans daer de êêrste stêên geleid beid. Men hadden daer een groate hoage schouwe en daer zatte men dan mit zen allen rond de kachel versjes te ziengen. Men vaoder en moeder könne prachtig zienge, veul operette, mar oak kinderversjes mit ons, geen wonder dat ik oak altied zo veul gezonge hao en veul van operette houwe en dan die Sinterklaosavonden ee, dat wier altied bie ons gehouwe vanwege de ruumte en bie moeder kon alles. Juffrouw Jaantje Vijfhuizen (toen kleuteronderwijzeres bij juffrouw Huismans) die mocht dan het sinterklaospak lenen en haar broertje Jan was dan Zwarte Piet. Dan waeren alle buurkinderen er, o.a.: Annie Hagens, Corretje Rijkaard, Ceesje Roon, Adrie Koole en vriendinnen van mijn zus. De moeders spaerden dan allemaele bonnen en dan kregen men een boek, een sukerbêêst en sukelaodemelk of een glaesje van de weck. Ondanks dien aarmen tied was het een prachtige jeugd. D'r wier altied wat van gemaekt in d'r was geen jaloezie. Iedereen was aarm, dus dat was geweun. Men moeder was van aarmoe kostgangers gaen houwe. Ze zei altied, je houdt er niks van over, mar we ete der deur mee. Ze kon zo goed koke en bakke, ze verwende de maansen zo dat ze na jaeren nog terug kwamme. Jammer genog is ze op der48e jaer gesturreve, ik was toen 15 jaer en toen had ze al twee jaer of en an in het ziekenhuus gelege. Het was een schat van een moeder in ik hoare noe nog maansen die ze gekend hao zeggen dat het een hele lieve vrouwe was en daer gae ik trots op! Dit was dan een stikje uut mien jeugd, ik hoop dat juule het leuk vinde en dat je het begrepe hao.

Groeten van Annie Walraven uit Dirksland

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen