VERVOLGVERHAAL

Klokslag half twee meldt Adriaan van der Zande zich op het gemeentehuis. De boer van Vredenhof brandt nu werkelijk van nieuwsgierigheid.

Opeens verdonkert echter zijn blik. Wacht, hij weet het misschien al. Er moet in de buurt van Vredenhof, dwars door de weilanden een nieuwe weg worden aangelegd. Het plan bestaat al verscheidene jaren, maar tot nu toe is het nog niet uitgevoerd. En nu 'Vreden hof is verbrand, is het een mooie gelegenheid om daar de nieuwe weg aan te leggen.

Ja, dat zal het zijn!

Adriaan voelt zich boos worden en hij balt zijn vuisten. Maar hij zal zijn huid wel zo duur mogelijk verkopen, daar kunnen ze van op aan.

Opgewonden en met een rood hoofd, klopt hij op de deur van het bodenkamertje. Daar hangt een bordje: „Hier melden". Enkele ogenblikken later brengt Karel, de ge

Enkele ogenblikken later brengt Karel, de gemeentebode, de jonge boer naar de kamer van de burgemeester.

Deze begroet Adriaan hartelijk met de woorden: „Zo, Van der Zande, ga zitten man. Ik heb goed nieuws voor je".

Door zoveel hartelijkheid ontwapend, gaat Adriaan op de hem aangeboden stoel zitten en de nieuwe weg is meteen uit zijn gedachten. Hij heeft zich voor niets kwaad gemaakt.

Dan vertelt de burgemeester dat de brandstichter is gevonden en dat zelfs het kapitaal van de boer van Vredenhof is teraggevonden. Met open mond van verbazing luistert Adriaan

Met open mond van verbazing luistert Adriaan naar het verhaal van de burgemeester. Het geld is gevonden, hoe bestaat het. Zijn ogen glinsteren.

Zijn ogen glinsteren.

„Nou hoef ik geen geld meer van Neel Wirts te lenen", flitst het door hem heen.

Hij voelt opeens een last van zijn schouders vallen.

Het is waar, Vredenhof is een geblakerde puinhoop, maar toch ziet de toekomst er weer veel rooskleuriger uit. Ook al was, wat de financiën betreft, alles opgelost, toch zou hij opnieuw moeten beginnen met een grote schuld. Nu is dat gelukkig niet meer nodig en is hij vrij man. Wat zal Tonia blij zijn, als zij het grote nieuws

Wat zal Tonia blij zijn, als zij het grote nieuws straks hoort. Adriaan verkneutert zich reeds bij die gedachte. De jonge boer hoort nauwelijks meer wat de burgemeester tot hem zegt. Hij popelt van verlangen om het thuis te vertellen. Wat gelukkig, dat die kerel gearresteerd werd. Tjonge, wat hebben die konijnen een ellende met zich meegebracht. Als hij die zwerver niet zo hard had geslagen, was er misschien helemaal niets gebeurd.

Zo vlug als hij kan loopt Adriaan tien minuten later naar het renteniershuis in de Dorpsstraat, waar allen in spanning zitten te wachten.

Blijdschap is er op de gezichten te lezen, als hij hortend en stotend het hele verhaal vertelt.

„Laten we dankbaar zijn dat de brandstichter en dief is gearresteerd", zegt de oude boer met schorre stem.

„Ik ga het straks thuis vertellen", beslist Tonia met een hoogrode kleur. O, wat is de jonge boerin blij, want eerlijk gezegd was het haar schuld dat het geldkistje verdwenen was. Zij had er beter op moeten letten. Het is een wonder, dat alles nog terecht is gekomen, ook al kan zij het nog maar nauwelijks geloven.

„Dan ga ik met je mee", zegt Neel opgewekt. En terwijl Adriaan en zijn vader die middag naar de timmerman gaan, wandelen Tonia en Neel naar de boerderij van Stam, om daar het grote nieuws te gaan vertellen.

HOOFDSTUK 15

Het is enkele maanden later... Alles gaat zijn gewone gang op het dorp aan de Lek. Het is de loop van het leven, want ook hier in dit stille dorp is alles aan verwisseling onderhevig. Het ene geslacht gaat, het andere komt, dat geldt voor iedereen. Zo nu en dan wordt er een bewoner grafwaarts gedragen naar het kerkhof achter de kerk, maar ook nieuw leven wordt er gevonden in de huizen en er is blijdschap in de harten. Zelfs de molenaar, die zich altijd op zijn eigen kunnen en vermogen heeft beroemd, is een voor zijn tijd oude man geworden. Sinds enige tijd is Jan Stam op de molen gekomen. Als alles goed gaat, dan zal Jan zijn opvolger worden.

Het is de eenzame en stugge molenaar Stolk reuze meegevallen en als het zo doorgaat zal Jan een prima molenaar worden. De jongen doet zijn uiterste best en niets is hem te veel. Stolk mag hem graag en heeft er alleen maar spijt van, dat Jan niet eerder op de molen is gekomen. Het is vreemd, maar de oude molenaar heeft zich in geen jaren zo prettig gevoeld als nu.

Sinds kort heeft Jan zich verloofd met Neel Wirts. Zonder veel woroden heeft hij het meisje gevraagd zijn vrouw te worden en zonder aarzelen heeft Neel toegestemd. Voorlopig blijft zij nog verpleegster in het ziekenhuis, maar als Jan de molen voorgoed overneemt, dan zal zij hem volgen naar het molenaarshuis. Wie heeft dit ooit kunnen denken!

Wie heeft dit ooit kunnen denken! Neel weet, dat Jan van haar houdt en dat hij niet

Neel weet, dat Jan van haar houdt en dat hij niet op haar geld loert. Het meisje voelt zich gelukkig en heeft nog geen ogenblik spijt van haar stap. Een ogenblik had Neel aan haar overleden vader gedacht. Zij weet zeker, dat hij deze verbintenis niet zou goedkeuren.

Wat zou hij boos zijn, als hij wist dat zijn rijke dochter ging trouwen met een jongen, die geen cent bezit. Maar haar vader is er niet meer en zou zij haar levensgeluk opofferen voor het geld? Nee, daar denkt zij niet over. Jan weet het nog niet, maar zij is van plan de molen van Stolk te kopen en alles zó te laten beschrijven, dat Jan als eigenaar kan optreden.

Neel vindt het reuze fijn, dat de familie Stam haar volledig heeft geaccepteerd. Tonia had haar omhelsd, toen zij het grote nieuws hoorde.

„Welkom, kind", had vrouw Stam gezegd. „Welkom!"

Het had het eenzame meisje oneindig goed gedaan.

Even buiten het dorp, langs de kronkelende Lekdijk ligt de nieuwe 'Vredenhof. Hard, heel hard is er de afgelopen maanden gewerkt en ruim een week geleden konden Adriaan en Tonia de nieuwe Vredenhof betrekken.

Opnieuw hebben zij samen voor het hek met de letters 'Vredenhof er op, gestaan. De eerste maal was dat op de dag van hun trouwen, toen er geen wolkje aan de hemel was te zien.

'Vredenhof, het is de naam van de hofstee. Zelf heeft tonia die naam uitgekozen. Het is een naam, die de jonge boerin nooit zal vergeten, want die naam herinnert aan vroeger dagen, toen zij als een arm arbeidersmeisje haar hart wegschonk aan de rijke Adriaan van der Zande. Nooit had zij toen kunnen denken dat de moeilijkheden zouden worden opgelost.

En nu... opnieuw hadden Adriaan en zij voor het hek van 'Vredenhof gestaan. Niets herinnerde meer aan de oude hofstee, waar vele geslachten van de Van der Zandes hadden geleefd en gewerkt.

Een nieuw huis en een nieuwe schuur met ruime stallen zijn verrezen. Een nieuwe toekomst wacht beide jonge mensen. De stormen rond Vredenhof zijn geluwd!

„Tonia", had Adriaan gezegd en zijn stem had gebeefd, „vrouw, nu gaan we opnieuw beginnen". „Met Gods hulp", had de jonge boerin er aan toegevoegd. „Want Adriaan, jongen, vergeet toch niet, dat wanneer God het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden deszelfs bouwlieden daaraan!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen