Wijnand van der Welle (65) heeft de troffel opgeborgen

Sinds hij in 1942 de lagere school in z'n geboorteplek Den Bommel verliet is z'n leven een aaneenschakeling van avontuur geweest waarvan hij sommige helemaal niet had gezocht. De Duitsers pikten 'm in Middelhamis op, op z'n zestiende en zeker een half jaar is hij toen weggeweest zonder dat z'n bezorgde ouders wisten waar hij uithing. Wat dacht u van Essen, de Duitse stad die door de Engelsen finaal is platgegooid. De 17-jarige Wijnand was er van heel dichtbij getuige van en wanneer bommen en granaten vlak bij hem insloegen en alle zuurstof werd weggezogen, dan heeft'ie dikwijls gedacht dat'ie de zijnen nooit meer terug zou zien. Een syndroom heeft hij er niet van over

Een syndroom heeft hij er niet van over gehouden, wel droomt hij er nog wel'es van, van die bunker waarin hij met even bange duitse burgers wegkroop als de sirenes onheilspellend aan het loeien sloegen.

Terwijl z'n leven toch zo vredig begonnen was. In Den Bommel had vader Jan V. d. Welle z'n metselbedrijfje, een van de 6 zonen van Wijnand v. d. Welle die metselaar geworden was, 13 kinderen had die zelfs, deze stamvader van wie Wijnand weet dat hij zaterdags met de kruiwagen brood haalde voor z'n hele grote gezin, een portie bij elk van de 5 Plaatse bakkers die hij graag allemaal te vriend hield.

Grootvader Wijnand v. d. Welle heeft, toen de tram kwam, op het hele eiland alle kruisingen over water gemetseld en o.a. bouwde hij een nieuw gedeelte aan Fort Prins Frederik te Ooltgensplaat. Vader Jan was een evengoed vakman en wat dééd'ie, precies, hij nam zoontje Wijnand mee naar 't werk, de dag nadat'ie van de lagere school was gekomen. En jaloers dat'ie was, de jonge Wijnand, wanneer de jongens die naar 't land gingen wél-, en hij géén pakje 'Wonder' sigaretten van IVi cent kon kopen, terwijl hij die week zo hard gewerkt had. Metselaar worden behoorde tot de fami

Metselaar worden behoorde tot de familietraditie, nou, dat heeft'ie geweten wanneer hij weer met de hand een bak specie maakte...

„Jóón, doe 't niet...!", heeft vader Jan hem gewaarschuwd toen Wijnand in de na-oorlogse jaren te kennen gaf zich elders te willen bekwamen. Bij gebrek aan materialen was er zo weinig bouwaktiviteit dat'ie vreesde hier 't vak niet te zullen leren. Hij werkte in Brabant zelfs bij een patroon wiens opzichter een venijnig teentje hanteerde wanneer 't hem niet naar de zin ging en daar heeft de jonge Wijnand die 't vak zo gaarne leren wou wel'es een tik mee gehad. Bij zijn volgende baas in Vlissingen genoot hij meer waardering en toen hij daar een uitstekend proefwerk maakte, een dakkapel 3 hoog, toen kreeg hi] een fikse loonsverhoging en vreselijk trots heeft'ie toen thuis z'n gesloten loonzakje afgeleverd terwijl hij wist dat daar een 'volwassen' loon in zat. „Jóón, verdien joe zóveul?" heeft vader Jan hem toen gevraagd en hij wist dat zoon Wijnand de juiste keuze had gemaakt.

Wat'ie wéér niet kon helpen was dat hij in 1947 als soldaat naar Indie ging om er drie jaar lang te blijven, op Sumatra en nog betreurt hij z'n maats die niet teruggekomen zijn. Niet gewond-, maar wel erg ziek is hij er geweest en eenmaal thuis kreeg hij nóg'es een aanval van ernstige malaria.

Toen hij - met tranen -afscheid had genomen van Indie en z'n bevolking, toen dacht Wijnand van der Welle uit Den Bommel thuis, in Holland, wel even uit te kunnen blazen, maar weer was het vader Jan die hem aan 't werk heeft gezet, en snel en nog is Wijnand hem dankbaar dat'ie zó heeft aangepakt. Hij heeft gewerkt, het vak uitstekend onder de knie gekregen, z'n middenstandsdiploma gehaald, z'n Plaatse vrouw ontmoet, z'n aannemerspapieren behaald en op 1 maart 1961 kregen alle Platenaren een foldertje in de bus dat was gevestigd, aannemersbedrijf v. d. Welle-Dorsman.

Het initiatief was eigenlijk van dhr. Dorsman Sr. uitgegaan. Die beweerde dat hem in Ooltgensplaat heel wat werk te wachten stond en dat is waarlijk wel uitgekomen, want dhr. v. d. Welle zegt 't met nadruk: „er was vél- en volop werk!"

Hij zegt zich dan wel te vervelen nu hij de troffel voorgoed heeft neergelegd, maar wie hem in 't harte kijkt ziet heel veel dankbaarheid, al dat werk te hebben mogen doen, en voor de genoten gezondheid, want ziek is'ie nauwelijks ooit geweest. Dankbaarheid ook voor de onderlinge goede verhoudingen die er zijn geweest en die er zullen blijven. Regelmatig hoopt hij z'n mensen, nu personeel van v. d. Welle-van Drongelen cv. te ontmoeten, zowel als z'n oudcoUega's van de brandweer, want 13 jaar lang was dhr. v. d. Welle met 't allergrootst genoegen brandweercommandant van de Gemeente Oostflakkee. O.m. wegens die verdienste is dhr. v. d. Welle met Koninklijk Goud beloond Nee, echt metselen zal hij niet meer doen, maar dhr. v. d. Welle blijft nog wel wat hand- en spandiensten verrichten, hij zou niet zonder kunnen. Jammer vindt hij het geen hobby's te hebben, nooit is daar tijd voor geweest en dus zijn die buiten beeld gebleven, maar hij heeft al geluiden opgevangen dat er aan 't houden van kippen wordt gedacht. En dan is er nog het kantoor aan huis, de bouw van de nieuwe loods en al die sociale verplichtingen, straks die reis met collega's naar Afrika, kortom, Wijnand van der Welle zal zich niet echt vervelen, welnee...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen