Westerloo

Toch verschijnt er in een fraktie van tijd een herinneringsbeeld uit eigen schooltijd op het scherm van ons bewustzijn. We zien ze allemaal weer zitten in een haast uniforme houding bezig aan een gezamenlijk projekt: het opzeggen van een reeks jaartallen. Wanneer kwamen ze ook al weer in ons land, die Batavieren?

Schenkeldijk

Bij de Langeweg slaan we rechtsaf. Dat blijkt fout te zijn. We draaien een rondje om het Stellebos. Weer de Brielsestraat in een herkansing. Dan gaat het naar de Damdijk toe. En die brengt ons op de Zuidpoldersedijk. Eerst de Grote dan de Kleine. Er wordt enige stuurmanskunst van de weggebruiker verwacht, want de polderdijken zijn zeer variabel door sierlijk draai- en bochtwerk. Dan is daar de Schenkeldijk. Een dood

Dan is daar de Schenkeldijk. Een doodlopend pad. Kunnen we beter maar links laten liggen. En toch sturen we die kant op. Een moment van twijfeling. Wie weet waar 'doodlopend' ons in laat verzanden. Het is de brede kruin van een machtig dijklichaam. De kaart erbij om te vernemen hoe dit brokje vaderland heet. Het is de Nieuw Westerloose Zeedijk. Een deel van het plat is in beslag genomen door de familie Monfer. We moeten grote stappen nemen om onze schoenen niet over te scheppen in de verrichtingen van de firma Mol.

Zakken

Nu eerst de omgeving verkennen. Doch, onze blikken dragen niet ver. Het is mistig. Later zullen we ontdekken dat de camera veel meer ziet. Wat doen we dan eigenlijk op die trouwe waker van weleer? Wel, we kunnen niet altijd blijven wachten op mooi weer. Nevel hoort ook bij ons klimaat Het is toch niet steeds rozengeur en zonneschijn? Nu naar beneden maar de dijk is steil. Enorm steil.

Zullen we afdalen naar de buitenkant of ons derwaarts laten zakken. Dat is niet hetzelfde. Het werkwoord dalen ziet nog op enige aktie. Je laten zakken is meer een passieve bezigheid. Toch kiezen we voor een neergang met de minste weerstand. We zijn geen twintig meer. Toch al een prestatie om op handen en voeten achterwaarts het slikniveau op te zoeken. En dan komen we halverwege nog een stuk glooiing tegen van basaltblokken. Die zijn grotendeels overwoekerd door een soort kweekgras maar zo hier en daar zijn er nog spekgladde mosplekken. Ongeschonden landen we beneden bij een opgerichte afrastering. Eerst kijken naar links en rechts waar deze omheining heenvoert. Dat is niet te zien door opstijgende dampen.

Overstap

Een houten overstapje in de gaaskonstruktie. Dat hebben vaardige timmermansknuisten ook voor ons gewrocht. Met dank aan die serviceverlener zetten we onze linkervoet op de hoge, eerste en tevens laatste trede van dit grensoverschrijdend bouwsel. Dan is het even hijsen om weer rechtop te komen. Verticaal zijnde gaat het rechterbeen met een hoge en brede zwaai over het schapengaas en wordt de voet aan gene kant op de plank geplaatst. Komt nu het linkerbeen met dezelfde manoeuvre en zet de voet naast zijn maatje. Voorts plegen we in klein, kwiek sprongetje en staan dan in een ruig, voor ons nog geheel onbekend, gebied.

Gids Er is een paal in de grond gedreven,

Er is een paal in de grond gedreven, voorzien van een wit-rood signaal. Ziedaar, onze gids voor deze morgen. Dan schudden we twijfels en vragen af en gaan welgemoed op stap over een reeds platgetreden pad. Dat is wel een veilig gevoel, waar anderen ons al zijn voorgegaan. Er fladderen wat vlugge vogeltjes rond als we langs stekelige duindoornstruiken naar de volgende houten leider trekken. Sommige struiken staan er nog glanzend bij. Langstrekkende spreeuwen hebben niet alle bessen weggesnapt. Nu gaat er een verhaal dat vroeger het sap van duindoornbessen werd gebruikt om er mee te boenen. Te doen glimmen, Pe geslachtsnaam van deze plant luidt Hippohaé, afgeleid van het Grieks. Het betekent: het paard doen glanzen.

Paadje Zo, dat weten we ook weer. Maar waar

Zo, dat weten we ook weer. Maar waar gaan we heen? Naar ons gevoel westwaarts tussen riet, struweel en over vergeelde vegetatie. Paadje wordt steeds smaller. Twijgen, die ons het lopen bemoeilijken, veren achter zwiepend terug. Ons klofje, een uitmonstering voor terreinen als deze, kan vanmiddag de wasmachine in. Maar of die witte reus dat in één keer schoon krijgt?? Al dat groen en geel uit een voorjaarsbos? Nu moeten we zelfs bukkend verder waarbij de pet fungeert als helm. Maar goed dat geen mens ons ziet. Soms kan eht wel eens verfrissend zijn als de sociale controle wegvalt. Er komen nu veel meer grassen langs ons pad. Tevens komt er escorte van wilgeboompjes. En onze wit-rode leidsman heeft zijn

vinger overgedragen aan een gele lat. Die stuurt ons nu een compactere begroeiing in. Een zachte stap op een kluwen veren. Nog niet zo lang geleden is hier gevochten op leven en dood om het blote bestaan. Het slachtoffer moest sneuvelen om het leven van de ander nog een poosje in stand te houden. Totdat ook die zijn predator tegenkomt. Leven laten om te laten leven.

Stem

Zo, nu pauzeren we een poosje. Even terzijde om te luisteren naar een haast tastbare stilte. Gans alleen met natuurelementen. We nemen ruimschoots de tijd hiervoor en melden ons weer een paar edities verder. En dan klinkt daar plotseling die 'stem'. We hebben wél gezelschap in dit mooie, ruige, buitendijkse Grevelingenfragment voor de Zeedijk van Westerloo.

J. V. P.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen