Het Kijkvenster

- Moorden - Ongestraft - Gewenning Een paar weken geleden werden we opgeschrikt door het bericht dat in de buurt van Den Briel drie halfverbrande lichamen werden aangetroffen. Enkele dagen later deed de politie in een huis in Rotterdam wéér een lugubere vondst: drie mannen die op gewelddadige wijze om het leven waren gekomen. Opgeschrikt, zei ik, maar tegelijk vraag ik me af of dat woord wel goed gekozen is. Want we schrikken er ternauwernood meer van. We raken eraan gewend. Wanneer er vroeger ergens een moord

Wanneer er vroeger ergens een moord was gepleegd, dan was dat voorpaginanieuws. Dagen-, zelfs wekenlang werd er in de hele regio nergens anders over gepraat. De leefsituatie was er ook naar. Elke dag gingen de dingen zo hun gewone gang, de ene dag verschilde eigenlijk niet van de andere. Een moord was als een steen die in een stilstaand water werd geworpen: er ontstaat een kring, en nog één, en nog één, en het water rimpelt een hele tijd na. Onze wereld is nu veel kleiner geworden: wat aan de andere kant van onze planeet gebeurt, zien we 's avonds op het journaal. We worden gekonfronteerd met zóveel ellende dat een moord in onze omgeving nauwelijks nieuwswaarde heeft. Morgen is er weer iets anders dat onze aandacht vraagt.

* * *

Vergeleken met zogenaamde 'grote criminaliteit' is de kleine criminaliteit nauwelijks meer noemenswaard. Winkeldiefstallen, fietsendiefstallen, tasjesroof, zelfs inbraken gaan tot het gewone patroon behoren. Dezer dagen las ik in de krant dat in Amsterdam 450.000 rijwielen zijn, waarvan een derde deel - dat is dus niet minder dan 150.000 fietsen! - jaarlijks van eigenaar verwisselt. Vele inwoners van de hoofdstad schijnen dat min of meer normaal te vinden. Zelfs zó normaal dat overigens brave burgers in geval van nood ook maar weer de fiets van een ander grijpen. Op deze manier zal het verschil tussen 'mijn' en 'dijn' op den duur volledig uitgewist worden.

Veel van deze dingen kunnen ongestraft gebeuren, en gebeuren ook inderdaad ongestraft. We kunnen niet van de politie verwachten dat ze overal tegelijk bij is. Bovendien, als het al lukt iemand ergens op te betrappen, dan is er zo'n gebrek aan celruimte, dat de overtreder toch weer binnen de kortste keren op vrije voeten rondloopt. En eventueel opnieuw z'n slag kan slaan.

* * *

Overigens moeten we niet denken dat één en ander de politie koud laat. Veel mensen verkeren in de waan dat het de politie allemaal een zorg zal zijn. „Ze kijken nergens mee maar" en „ze laten alles maar op z'n beloop" zijn veel gehoorde uitspraken. We moeten ons echter realiseren dat de politie vaak ook machteloos staat. Vooral in de onderwereld of in het drugscircuit deinst men er niet voor terug iemand geruisloos uit de weg te ruimen. We moeten eerder verwonderd zijn dat de politie soms toch achter de identiteit van de daders komt, liever dan dat we vage beschuldigingen uiten. We kunnen beter verontrust zijn over de gewenning die zich langzamerhand van ons volk heeft meester gemaakt.

In dit verband sprak een politie-woordvoerder onlangs de volgende woorden: „Ik sta er soms van te kijken wat Nederland tegenwoordig allemaal accepteert, hoe ongevoelig men is voor dit soort gruweldaden (....) Opgeruimd staat netjes. Ook politiemensen denken wel zo. Toch blijft ons beleid: wij pakken dit soort praktijken aan. Je kunt toch niet accepteren dat er in je voortuin wildwest wordt gespeeld?"

Waarnemer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen