Een groet uit Westerloo

Daarom scharrelt ze vanachter de voorruit en waagt zich ook op het reeds platgetreden pad dat ginds ergens in het struikgewas verdwijnt. Wij weten dat nu nog niet, als we een wijle pauzeren terzijde van de route om te luisteren naar een haast tastbare stilte. Alleen met wat mist en klamme houtgewassen. En dan klinkt daar ineens een stem. Nee, niet die van Eva. Zij is pas begonnen aan deze struweeltocht. Het is een roep van het bos. „Skraat, skraat", kraakt het tweemaal

„Skraat, skraat", kraakt het tweemaal door de takken. Volgens de vogelgids is dat de welkomsgroet van de Vlaamse Gaai. Zou het echt een welgemeende begroeting zijn? In ieder geval hebben we gezelschap in dit fraaie stukje rimboe.

Pluizepluim

En nu maar weer voort. Langzamerhand wordt duindoorn vervangen door andere, hoger opgaande boomsoorten. Ja, dat is de tragiek van deze stekelige plant. Duindoorn boert eigenlijk voor een ander. Ze neem stikstof op uit de lucht en brengt dat als een voedzaam bestanddeel in de grond. Haar buurplanten zeggen dan „dank je wel" en gaan lekker gul groeien. Veel uitbundiger dan hun weldoener. Wat gebeurt er nu? Duindoorn, die veel licht en ruimte nodig heeft om goed te leven, wordt overvleugeld, in de schaduw gezet. Slot van dit liedje: dag H. rhamnoides!

Kijk daar, zeggen we natuurlijk tegen onszelf, een rietpluim heeft het in haar pluizebol gekregen. Ze steekt hoog boven alle soortgenoten uit als een natte, glinsterende, overhangende aartjesvlag tegen een ijle lucht. Pracht gezicht, als je even opwaarts kijkt. Bomen worden groter. Deze zijn ook al weer een jaartje ouder. Die we nu passeren hebben al een paar seizoenen hun bladeren afgeschud en overgedragen aan de ondergrondse mestfabriek. Mollen, wormen en zwammen gaan met dat bladval aan de gang zodat het in de strooisellaag terecht komt. Daaruit zuigen boomwortels voedingsstoffen om weereen nieuwe lichting bladeren aan de takken te doen groeien. Als die dan straks neerdwarrelen, is er andermaal een kringloop rond.

'leuw - ieuw'

Nu banjeren we tot de knieën door het stugge gras. Links en rechts lopen er sporen in de begroeiing maar die durven we nu niet te volgen. We houden ons netjes aan de markering van de gele latten. Rietpluimen ver boven onzet pet. Er gloort licht in de verte. Er komt ook meer ruimte. Het pad wordt zompig. Onze schoenen soppen in de modderige vegetatie. We naderen ontsluiting en nog meer nattigheid. Ineens ontrolt zich voor ons een nevelige watervlakte met rietpartijen en minibosjes. Watervogels wieken laag en traag over. Een klaaglijk 'ieuw-ieuw' sturen ze naar ons gehoororgaan. We zijn beslist geen hoog gewaardeerde visite in hun moeras. In mensenkringen kan het pijnlijk zijn maar nu zijn we blij met deze vorm van afwijzen. Opgelucht verwijderen we ons van de watersporen. Terug naar vaster grond.

Krakende kruukels

Weereen stem. Een menselijke. Ook een herkenbare. „Zo, ben je daar eindelijk! Je had wel een voet kunnen verstuiken, of zo! Een been breken, of zo!" Moeder troont ons mee naar de waterkant. Ze heeft de wijdere omgeving verkend. Een stevige bries rimpelt de Grote Plas tot polsdikke golfjes die in een gestage cadans uiteenspatten op een partij basaltblokken. Schuimkragen bibberen groeiend en

Schuimkragen bibberen groeiend en weer afnemend als een kronkelend lint langs de vloedlijn. Een schelpenstrandje ziet blauw van de mosselhelften. Scholeksters hebben die weekdieren opengebroken met een daarvoor speciaal uitgeruste snavel en naar binnen geslobberd. Die vogels slachten ook kokkels. We nemen er een mee naar huis. Voorzichtig oppakken want er rammelt wat tussen de schelpen. Er zijn een paar kruukels ingekropen. Zogenaamde krakende aliekruiken. Het in bezit nemen van 'lege panden' komt ook in het dierenrijk voor.

We mogen niet verder van Staatsbosbeheer dus zoeken we de dijk weer op. Gaan daarbij over steviger bodem waar struiken en riet in een creatieve plantaardige samenwerking mooie schuilplaatsen weten te creëren voor de bij hen wonende dieren. Broer Konijn, wiens neven c A nichten overal rijkelijk hebben zitten poepen, heeft het hier goed getroffen tussen al die prikbosjes. Kan hij mooi wegvluchten als er een roofvogel over de boomtoppen scheert. Dan gauw even met de achterpooot op de grond roffelen om de familie te waarschuwen. En dan wegsprinten met de witte onderkant van de staart voor iedereen goed zichtbaar. Want dat is het s.o.s. van en voor het konijnenvolk.

Blijmoedig

Die Vlaamse Gaai? Zou die nog zo blij wezen als daarnet? Welnee. De ganse tijd dat we hier dwalen zit het beest ons op de hielen. Hij heeft zijn woordenschat vergezeld doen gaan van een andere gemoedsstemming. 'Kieuw, kieuw', klinkt het nu mismoedig. Hij heeft inbrekers ontdekt en luidt nu de noodklok. Zijn kort gefladder is steeds achter ons. Er is evenwel geen staart van het schuwe dier te bespeuren. „Kieuw, ophoepelen jullie!' De Gaai heeft groot gelijk. Dit bos is ook van hem. In de herfst heeft hij alle, nog niet geconsumeerde zaden van de bomen geritst en in de grond gestopt. Zo komt hij de winter door, want hij vindt de buit meestal

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen