Vervolgverhaal

De oude boer was deze mooie augustusmorgen normaal opgestaan en niets wees er op, dat deze dag voor hem de laatste zou worden. Zelf dacht hij er ook niet aan. Wel voelde hij pijn in zijn borst, maar dat was niets bijzonders, dat gebeurde zo dikwijls als hij uit bed kwam. Op zijn gemak had hij na het ontbijt zijn krant gelezen en was zoals gewoonlijk naar de Vredenhof gewandeld, na eerst nog een praatje te hebben gemaakt met veldwachter Van der Steen, die hij aan het eind van het dorp tegenkwam. De altijd opgeruimde veldwachter had nog naar zijn kleinzoon gevraagd en gezegd, dat de sigaar, die hij op de dag van zijn geboorte, van Adriaan kreeg, reuze goed heeft gesmaakt. Het is beslist voor herhaling vatbaar, had hij er lachend aan toe gevoegd.

Van der Zande was van plan om eerst naar de hofstee te gaan en daarna nog even naar de molen van Jan Stam. Hij had tijd genoeg, want tante Marie had de laatste tijd toch gezelschap. Sinds enkele weken hebljen Jan Stam en zijn vrouw Neel hun intrek genomen in het oude renteniershuis, het vroegere ouderlijke huis van Neel.

Het wachten had langer geduurd dan zij verwacht hadden, maar eindelijk was het er toch van gekomen. De dorpstimmerman heeft eigenlijk veel te veel werk en Jan had nog met de gedachte gespeeld om een aannemer uit de stad te laten komen. Neel heeft dit echter ten sterkste afgeraden. „Dat moet je niet doen. Jan", had zij toen gezegd, „de timmerman van het dorp moet van onze gemeenschap leven, en vergeet niet, dat moeten wij ook. De mensen van het dorp zouden het je hoogst kwalijk nemen en het zou je klanten kosten. Je weet hoe er altijd gepraat wordt op het dorp". Jan was het met Neel eens geweest en had lachend gezegd: „Je bent verstandiger dan ik, Neel, je hebt gelijk". En daarmee was de zaak als afgedaan beschouwd.

Het molenaarshuis wordt nu grondig verbouwd en slechts enkele muren zijn blijven staan. Het duurt dan ook nog wel een hele tijd voordat het huis klaar is, maar voor tante Marie is dat geen enkel bezwaar. Zij vindt het reuze gezellig, Neel bij zich te hebben en al met al brengt het wat leven in de brouwerij. Ze zouden apart wonen, hadden ze afgesproken, maar daar is niets van terecht gekomen en nu is het al zover, dat zij de warme maaltijd 's middags met z'n vieren gebruiken. Ook de oude boer zou niet anders meer willen en reeds een paar keer had hij voor de grap gezegd, dat Jan en Neel maar voor goed in het renteniershuis moesten blijven wonen. Er stond een frisse wind op de Lekdijk en de golven van de rivier slaan met de regelmaat van de klok te pletter op de oever of tegen de kribben. Schepen varen af en aan met gebolde zeilen, terwijl verschillende stoomboten met rokende schoorstenen passeren. Het is een mooie zomerdag, trouwens, heel de zomer was mooi geweest. Zonder één bui regen hadden al de boeren de hooioogst kunnen binnenhalen en dat komt niet elk jaar voor.

Tegenover de Vredenhof had de oude boer op de Lekdijk gestaan, met het gezicht naar de rivier. Van der Zande genoot altijd van dit prachtige Hollandse riviergezicht en dik wijls reeds had hij gezegd: „Het is in ons land nergens zo mooi als bij ons". Vlak langs een krib voer een met stenen geladen tjalk. De schipper, die aan het roer stond, stak zijn hand op en van der Zande zwaaide met zijn stok.

Maar toen...

Plotseling trok er een waas voor de ogen van van der Zande en hij viel voorover op de Lekdijk. Nog een zucht, en de oude boer van Vredenhof was niet meer. Als een blad was hij gevallen...

Met groot zeil vaart de tjalk met stenen geladen voorbij. De schipper aan het roer steekt zijn hand op naar de eenzame figuur op de dijk. Maar zijn ogen worden groot van verbazing en schrik, als hij plotseling de man voorover ziet vallen.

„Da gaat daar niet goed", flitst het door hem heen.

Meteen laat hij het grote zeil vallen en loopt naar voren om het anker te laten zakken. Verschrikt komt de schippersvrouw de roef uit.

„Wat is er man", vraagt zij, terwijl haar stem beeft, „ik dacht dat er ik weet niet wat gebeurde".

Zwijgend wijst de schipper naar de wal. Daar ligt een man. „Let even op het schip, vrouw, dan ga ik kijken".

Direkt springt hij in de roeiboot en roeit zo vlug hij kan naar de wal en even later staat hij bij het lichaam.

Dan verschijnen opeens twee gestalten op de dijk. Het zijn Adriaan van der Zande en Kees, de knecht. Zij waren in het weiland naast de Vredenhof bezig een nieuwe omheining te zetten, toen Kees plotseling riep: „Baas, kijk!"

Adriaan begreep het direkt.

„Vader!" flitst het door hem heen. Samen holden ze de dijk op en zagen dat een vreemde schipper zich reeds over de oude boer heen boog.

Adriaans hart bonst en als een pijnlijke snik perst het van zijn lippen: „Vader, o. vader!"

„Het is gebeurd, mannen".

De stem van de schipper klinkt diep ernstig.

Hopeloos staan ze met z'n drieën bij elkaar en weten niet wat ze doen moeten. Opeens zegt de schipper met een van ontroering bevende stem: „Je moet een dominee halen om het de familie te vertellen en de dokter".

En zo gebeurt het, maar eerst wordt met vereende krachten de oude boer naar de Vredenhof gedragen.

Een kwartier later ligt hij daar in de mooie kamer, dezelfde, waarin hij zovele jaren geleden werd geboren.

In eeuwigheidslicht gezien, was het slechts een schaduw geweest.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen