Vervolgverhaal

De plaats, waar een kwartier geleden nog het vrolijke gekraai van de stamhouder van het geslacht van de van

der Zandes werd gehoord, is nu veranderd in een rouwkamer. Tonia was vreselijk geschrokken, het lijkt alsof zij opeens in een roes leeft. In een flits ziet zij voor zich, wat jaren geleden is gebeurd. Toen was de oude boer ook gevallen en in de brede sloot naast het erg gegleden. Ze had het gezien en was dwars door de tuin naar de sloot gehold. Zonder aarzelen was zij in het water gesprongen en met inspanning van alle krachten het hoofd van de boer boven water gehouden. Gelukkig had haar vader haar felle angstkreet gehoord en was direkt te hulp geschoten.

Van der Zande was toen echter opgeknapt, maar nu, nu eigenlijk hetzelfde is gebeurd, nu is hij er niet meer. Zonder ziekbed was hij overgegaan van de tijd in de eeuwigheid.

Opeens schrikt de jonge boerin op uit haar gedachten. De schipper, die Adriaan en Kees heeft geholpen, neemt afscheid. Zijn taak is thans volbracht en het was een droevige taak. Diep onder de indruk drukt de schipper Tonia de hand en even glijdt er een blik van herkenning over zijn gezicht. Hij heeft deze jonge boerin meer gezien.

Ook Tonia ziet iets bekends in het gezicht van de schipper en opeens herinnert zij zich die stormachtige novemberavond, enkele jaren geleden. Die avond en nacht was deze schipper met zijn gezin thuis, op de boerderij geweest, omdat zijn tjalk op een krib was gevaren. Samen met de paarden van buurman van Genderen was de tjalk van de krib getrokken.

Met een onnatuurlijk klinkende stem dankt Adriaan hem voor de hulp en weldra is de behulpzame schipper over de dijk verdwenen, om even later zijn reis voort te zetten. Vlak na het vertrek van de schipper komt de dokter, gevolgd door de dominee. Hier baat echter geen menselijke hulp meer.

Tot laat in de avond komen er velen op condoleantiebezoek, ^'an hoog tot laag, zelfs de smid bleef niet achterwege. Nooit hebben zij kunnen denken, dat de overledene zo'n grote plaats in het dorp aan de Lek had ingenomen.

Maar nu is het stil geworden op de Vredenhof.

Het is de stilte van de dood.

De groene luiken zijn gesloten als teken van rouw.

Enkele dagen later wordt de oude van der Zande onder grote belangstelling begraven op het kerkhof achter de kerk. Met zijn zware stem wijst de grijze predikant op de ernst van het leven. Wie we dan ook mogen zijn, rijk of arm, hoog of laag, voor ieder is het noodzakelijk wederom geboren te worden, anders zullen we het Koninkrijk wederom geboren te worden, anders zullen we het Koninkrijk der Hemelen niet kunnen ingaan. De mensen vallen af als de bladeren van de bomen. Er zijn er, die in de lente van het leven door de zeis des doods worden afgemaaid. Hoe blijkt dan het jonge leven, dat zoveel van de wereld heeft verwacht, slechts een tere bloem te zijn. Zij hadden de bijl, die reeds aan de wortel van de boom lag, nooit gezien. Er zijn er, die vallen in de zomer van het leven. Midden in de kracht van het leven worden velen verrast door de onverbiddelijke dood. Niet verwacht, niet gedacht en toch gekomen, soms op het alleronverwacht. Ook hier sloeg de bijl toe. En de velen, die de herfst van het leven bereiken, moeten het beamen, dat het leven niet heeft gebracht, wat zij er van hadden verwacht en slechts moeite en verdriet heeft gegeven. Het ene blad na het andere valt af, vergeelt en verkleurt. Het is een stervensproces, want na de herfst komt onherroepelijk de winter. Allen vallen af als een blad. Enerlei wedervaart allen, maar het is voor de een ten oordeel, en de ander ten voordeel. En voor onze oude broeder is het door genade ten voordeel geworden, hem is nu een beter lot bereid. Als een gast en een vreemdeling heeft hij op deze om de mens vervloekte aarde rondgedoold, maar nu is hij op de plaats waarnaar zijn hart zo dikwijls en vooral de laatste tijd uitging, niet naar de plaats zelf, maar naar Hem, Die Zelf gezegd heeft dat er in het huis Zijns Vaders vele woningen zijn.

Met gebogen hoofd staart de familie van der Zande naar het graf. Diep onder de indruk verlaat de menigte de dodenakker.

Het leven gaat verder en iedereen gaat weer over tot de orde van de dag. Het duurt niet lang, of de oude boer van Vredenhof is door de dorpsgemeenschap vergeten. Andere dingen vragen weer de aandacht, óók op de Vredenhof.

Maar... de bladeren blijven vallen, steeds weer, elke dag, elk uur, elk ogenblik. Let er op...!

EINDE

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen