Het Kijkvenster

De legalisatie van de euthanasie heeft eigenlijk niet de aandacht gekregen die had mogen worden verwacht.

Minder althans dan toen abortus bij de wet werd geregeld.

Naar de oorzaken van die mindere interesse kunnen we alleen maar gissen. In 1980 is reeds gesteld dat, nu leven in de moederschoot niet langer veilig was, ook leven in de eindfase discutabel zou worden. Dat werd toen tegengesproken, maar het bleek helaas al te waar te zijn.

Misschien is er wel een zekere gewenning, een zekere berusting ontstaan. Er was nu eenmaal een wissel omgezet. Achteraf bekeken heeft het toch nog bijna 12 jaar geduurd voordat de konsekwentie werd getrokken.

Toen in april 1989 het kamerdebat over euthanasie werd gehouden, kwam het kabinet - overigens om een andere reden - ten val. In het nieuwe regeerakkoord bleek het niet mogelijk overeenstemming te bereiken over de principiële uitgangspunten voor een euthanasiewet.

Vandaar dat eerst een commissie in het leven werd geroepen die tot taak kreeg een onderzoek in te stellen naar de euthanasie-praktijk in ons land. Dat was de zogenaamde commissie-Remmelink, die uiteindelijk tot de konklusie kwam dat er in ons land 'een beschaafde euthanasie-praktijk' bestond.

In cijfers betekende dat echter dat in ongeveer duizend gevallen per jaar een mensenleven wordt beëindigd zonder verzoek!

Men kan kwalijk zeggen dat het dan wel meevalt.

Afgezien van het feit dat lang niet alle gevallen ook zijn geregistreerd.

* * *

Wat in de nieuwe wet centraal staat is de zogenaamde 'meldingsplicht'. Een arts kan, als naar zijn oordeel geen andere weg openstaat dan aktieve beëindiging van het leven, ook zonder toestemming van de patiënt of de familie, daartoe overgaan. Hij beroept zich dan op 'overmacht', en heeft de plicht daarvan aangifte te doen. Het geval wordt dan echter niet beoordeeld door de rechter, maar door andere artsen... In feite is de medische stand dus z'n eigen rechter. Iedereen kan aanvoelen hoe ongezond deze situatie is.

Hoewel euthanasie voor de wet blijft gelden als een strafbaar feit, zal dat in de praktijk een wassen neus blijken te zijn. Immers, de arts die zich eraan schuldig heeft gemaakt, kan zich beroepen op overmacht en zal toch niet worden vervolgd. In feite is de deur opengezet naar een steeds ruimere euthanasie-praktijk. Een zeer kwetsbare groep vormen de zogenaamde 'wilsonbekwamen': de mensen die zelf niet te kennen kunnen geven dat ze niet langer willen leven. De grens tussen euthanasie op eigen verzoek en doden niet op eigen verzoek wordt hierdoor uiterst vaag. Het is geen wonder dat bejaarden angstig worden als zij komen te staan voor opname in een zieken- of verpleeghuis. Ze moeten het gevoel hebben hun leven niet zeker te zijn. * * *

* * *

Er is nog een heel andere categorie voor wie het moeilijk wordt: artsen en verplegend personeel, die 'pro-life' zijn. Van een arts die principiële bezwaren heeft tegen euthanasie wordt verwacht dat hij zal doorverwijzen naar een collega die er géén moeite mee heeft. Komt zo'n arts daardoor niet in gewetensnood?

En verplegers en verpleegsters die weigeren mee te werken aan euthanasie? Niemand kan gedwongen worden dingen te doen die tegen z'n geweten indruisen. Maar zal dat niet tot gevolg hebben dat zulke principieel bezwaarden niet langer in bepaalde sektoren van de gezondheidszorg kunnen werken? Het zijn zomaar vragen, waarop we misschien eerder antwoord krijgen dan we wel zouden wensen... Waarnemer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen