Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

De wond die Holland heet

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

De wond die Holland heet

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

De Amerikanen zeggen: ach een handvol slijk.... net groot genoeg om in een dag doorheen te hollen. Ze weten wel, de wooden shoes, de tulpenbollen en dan Hans Brinker niet zijn vinger in de dijk. Maar er is meer voor mij, want ik ben geen toerist, ik ken de vaarten waar ik vroeger

met m 'n vriendjes heb gevist,

heb geroeid en waar rondom de koeien weiden. Ze staan te grazen, tot hun middel in de mist. Dat is mijn plek, dat is mijn stek, dat is mijn grond, dat is de wond die wel niet dodelijk zal wezen, maar ik heb er altijd bijgehoord. Al blaast de wind me verder voort, ik weet de wond die Holland heet zal nooit genezen. Sentimenteel, maar toch. het maakt je in de war. Het is van jou, de derde dinsdag in september, de gouden koets, de Goudse kaas en vijf december. Een orgelman, een paardenmarkt, een haringkar. En er is meer, veel meer dat je van binnen raakt: een zolderschuit, een watertoren en die vervelende folklore. Maar niemand anders weet hoe snert en klapstuk smaakt, dat is mijn aard. mijn huis, mijn haard, mijn kindertijd.

Mijn veiligheid ook. al kan me dat dikwijls niet schelen. Maar krijg ik straks een envelop.

met rechts de koningin erop.

weet ik. de wond die Holland heet, zal nooit meer helen. Zo onbelangrijk Nederland, die noemenswaard: een handvol steden en twee handen vol met dorpen die achteloos in zand en modder zijn geworpen. Je kunt het amper vinden op de wereldkaart. Maar er is meer. per slot kom ik er zelf vandaan, ik heb de molens in een lange rij bij Kinderdijk zien staan. Ik heb er in het gras gelegen, ik ken de polders in de regen. Ik heb de wolken langs de zomerlucht zien gaan. dat is mijn land. mijn klei, mijn zand, mijn grijze lucht. En als ik vlucht, dan zal dat nooit in mij verdwijnen. Als iemand het Wilhelmus fluit, dan breekt het koude zweet mij uit. Dan weet ik: de wond die Holland heet zal blijven schrijnen

(Gedicht uit een blad voor Nederlandse immigranten in Ajnerika).

Uit: Eendrachtsbode, de Thoolse courant.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 25 augustus 1992

Eilanden-Nieuws | 6 Pagina's

De wond die Holland heet

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 25 augustus 1992

Eilanden-Nieuws | 6 Pagina's