In 'Blijvend gedenken' legt D. Hoogzand Flakkees' oorlogsjaren vast

Zestien was hij toen in Middelhamis- Sommelsdijk de grote razzia werd gehouden, 't Was moeder Hoogzand die met priemende vinger de wegvoering van haar zoon voorkwam. Twee andere zonen kwamen wel in Duitsland terecht van wie één na twee jaar ernstig ziek thuiskwam. Twee jaar lag hij in het ziekenhuis met been tuberculose door ondervoeding. Ja, Hoogzand weet van nabij wat het betekend heeft het oorlogsgeweld, ook op Flakkee. Een gemis vond hij het dat zo weinig werd gepubliceerd en hij besloot de pen (letterlijk) ter hand te nemen om, gevoed door betrouwbare informanten, een standaardwerk samen te stellen dat geen deel onbesproken laat. Ja toch, aan collaborateurs is nauwelijks aandacht besteed. De auteur heeft daarmee zijn boek niet willen smetten: ,.Ik heb geen behoefte het lot van deze „idealisten" te beschrijven, hen komt in dit boek geen plaats toe", zo volstaat hij met het verschijnsel. Ook de bezetters komen in het boek sporadisch voor, overigens wél met de mooiste foto die zich denken laat, het vertrek, na de capitulatie, uit de Oostkrakeelstraat in Sommelsdijk.

„En nóg moet ik ze niet", zo zegt dhr. Hoogzand in eerlijkheid over de Oosterburen, bij wie hij ook geen vakantie door zal brengen: „dat heeft niet met syndromen, maar alles met de realiteit te maken", zegt hij. „Soms moest ik m"n pen wel eens laten rusten" steeds wanneer sommiger leed hem weer voor de geest kwam. De realiteit "40-"45 staat heel nauwkeurig, soms schrijnend, in het 428 pagina"s dikke boek beschreven, van Ouddorp tot Ooltgensplaat terwijl ook de slachtoffers worden herdacht die elders gevallen zijn.

Het boek is overigens niet ontstaan uit wrok of rancune, "t ging dhr. Hoogzand om de geschiedschrijving zoals anderen - ds. Boers en F. den Eerzamen - dat eerder over vroegere periodes zo verdienstelijk hebben gedaan. De leemte die er was heeft dhr. Hoogzand met zijn eersteling 'Blijvend gedenken" op willen vullen. Nog enkele dagen bestaat de gelegenheid in te tekenen ä ƒ45,-; daarna kost het f 52,50 als het dan tenminste nog verkrijgbaar is. De eerste druk telt 1500 exemplaren.

Hoogzand prijst zich gelukkig met de spontane medewerking van wat hij noemt 'zeer betrouwbare" medewerkers en informanten, zoals Jan Both, 2 x Kees Bok uit Ouddorp, Teun Grinwis, Krijn Kastelein, P. van Kempen, T. Mans, P. in "t Veld, die er samen voor hebben gezorgd dat de inhoud van 'Blijvend gedenken" een waar gebeurde is, zonder franje en zonder opsmuk. Twee foutjes komen er in voor. een Ouddorpse mevrouw is een verkeerde familienaam gegeven en van iemand uit Oude Tonge is een verkeerd geboortedorp genoemd, "n Foutje van degeen die de geschreven tekst op de floppy zette, maar bij de 2e druk zullen ze worden gecorrigeerd. Onwaarschijnlijk, maar mocht er tóch iemand, met name een van de gevallenen zijn vergeten, dan wordt die herdacht op een blank gehouden pagina 'voor een vergeten slachtoffer", want zo erkende de auteur: „de samenstelling van dit boek was mensenwerk". Geen detail uit de oorlogsjaren waaraan

Geen detail uit de oorlogsjaren waaraan geen aandacht is besteed, verdeeld in 3^ onderscheidene hoofdstukken die beginnen met de voorbode en eindigen met 'Eindelijk het einde" waartussen de verhalen over de razzia"s. de Arbeitseinsatz, bommen en beschietingen, de luchtooriog, de klokkenroof, het Verre Oosten, steeds met het oog op het menselijk aspect, vooral daar is de grootst mogelijke aandacht aan besteed. Het inwinnen van al die informatie en

het natrekken ervan omdat aan de betrouwbaarheid van het boek werd gehecht, heeft dhr. Hoogzand bijna twee jaar tijd gekost en 't heeft hem vrienden

gegeven, tot in Engeland toe, want zover strekte de correspondentie zich soms uit.

Het verhaal over de oorlog moest geschreven worden, zo stelde dhr. Hoogzand zich tot taak en hij deed het, niet krampachtig maar, zegt hij, het waren levende gedachten die ik neerschreef. Zo werd 'Blijvend gedenken' een boek vol levende herinneringen die blijvend herdacht dienen te worden opdat men niet vergete.

„Nee", zegt dhr. Hoogzand, „Ik ben er niet trots op het gedaan te hebben, ik heb het als m'n plicht gevoeld, 't Was belangrijk dat het geschreven werd".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen