dhr. C. Jongejan te Middelharnis

,, Visser wil ik met worden ", had de 12-jarige Cees Jongejan na het doorlopen van de lagere school tegen zijn ouders gezegd. Dat vond hij maar een gevaarlijk beroep. Zijn opa en een oom van hem waren reeds op de Noordzee tijdens een storm verdronken. Nee. dat beroep trok hem helemaal met. Maar wat dan?

De toenmalige directeur van de ambachtschool. dhr. Hossen, wist het wel. „ Word jij maar schilder", zei hij toen Cees zich aanmeldde, „daar zijn er veel te weinig van ". Van deze beslissing heeft hij nooit spijt gehad. Hij heefi dit beroep met heel zijn hart uitgeoefend. „Het is een prachtig vak".

Na de dag- en avondschool nam hij een baan aan als schildersknecht voor f3.- per 55-urige werkweek, wat in die tijd (rond de jaren 30) nog niet zo slecht was

Veel mannen hadden helemaal geen werk In 1937 kon hij de zaak van zijn baas overnemen. Een jaar later kocht hij een oud pand op de Westdijk dat hij verbouwde, en weer een jaar later trouwde hij met een meisje, dat hij aan het Havenhoofd, met het zwemmen, had leren kennen. Ze woonde aan de Waterweg en heette met haar achternaam Dijkers. Cees is aan de Sassendijk geboren.

Ze maakten van de winkel een doe-het-zelfzaak (m die tijd heel vooruitstrevend) in behang, verf en schildersbenodigdheden Ze kregen 7 kinderen, met wie ze veel naar Ouddorp trokken, waar ze in 54 een huisje hadden gekocht en opgeknapt

In de zaak was het keihardwerken. „ Vroeger moesten we zelf de randen van de rollen knippen. Voor 5 cent werd het behang afgerand en thuis gebracht". Het goedkoopste behang in het jaar 1937 was 11 et per rol Uit dat jaar heeft hij nog de volgende nota liggen van het behangen van een kamer:

10 rol behang ä 18 cent ƒ 1,80

3 band rand d 15 cent ƒ 0.45

Plaksel ƒ 0.15

Arbeid 8 uur ä 50 cent j 4,00

Totaal f 6,40

Mevr Jongejan zet een kopje koffie voor ons neer en schuift bij aan de grote tafel in de gezellige woonkamer van deJongejans. Vóór we ons aan de grote tafel zetten, had ik al even rond mogen kijken want dit huis herbergt zóveel kunstig gemaakte voorwerpen, door beide echtelieden gemaakt, die er gewoon om vragen bewonderd te worden. Mevr Jongejan is een meester in de volksschilderkunst en dhr Jongejan in het houtsnijden. En niet te vergeten ook in het timmeren: want alle voorwerpen die mevr. Jongejan beschilderd, worden door haar man gemaakt. Voorbeelden hiervan zijn o a. ouderwetse kinderstoeltjes en arresleetjes. Enig..!

In '76 hebben ze hun schildersbedrijf'overgedaan' en kregen ze tijd voor hun vele hobby 's en ook tijd voor hun kinderen en kleinkinderen. Pa Jongejan wordt nogal eens gevraagd om dit of dat een kwastje verf te geven, wat hij met alle plezier doet' Behalve de zaak, verschafte ook het verenigingsleven 'veel werk aan de winkel'. Enige funkties van dhr Jongejan. 40 jaar lid schildersbond. 15 jaar bestuur oudercommissie Openbare Lagere School l2'/2 jaar brandweer, 35 jaar zwemclub.

Een ander onderwerp waar we in dit uur over praten, is de oorlog, waarin hij op een heel andere manier bli/k gaf van zijn kreativiteit Ik laat over die tijd dhr Jongejan zelf aan het woord:

„In december '44 ben ik opgepakt en in Duitsland te werk gesteld. Aanvankelijk was ik ondergedoken. Ik had me o.a m een rol karton verstopt, die ik eerst had uitgerold, erin was gaan staan, en mezelf met het karton opgerold. Maar dat was niet vol te houden. En er gaat dan ook van alles door je heen. Daarna heb ik me nog een tijdje in een kalkpit verstopt maar dat was helemaal vreselijk. Uiteindelijk heb ik me maar aangemeld want de Duitsers dreigden mensen die iemand verborgen hielden, dood te .schieten. In mijn ketelpak ben ik toen vertrokken, waarin ik van alles verstopt had, o.a. een duimstok, waar ik later veel plezier van heb gehad. Enfin, ik heb een tijdje in Duitsland gewerkt, bij een Bahnhof, maar op een dag zagen mijn broer en ik (wij waren bij elkaar gebleven) onze kans schoon om te vluchten. Na heel veel omzwemngen, waarbij we kilometers hebben gelopen, kwamen we tenslotte in Dmteloord. Nog een klein stukje en we waren op Flakkee! In een loods hebben we van stukjes hout een kano in elkaar gezet (mijn broer was timmerman) Aan een paar bonenstekken zetten we plankjes en zo hadden we peddels. We waagden ons toen aan de oversteek naar Flakkee. Het plan was om naar Middelharnis te peddelen maar halverwege het Volkerak sloegen we om door de sterke stroming. Gelukkig konden we goed zwemmen en webereikten Sluishaven. Daarna was het weer lopen geblazen.... totwe een lift kregen naar Middelharnis".

Uzult het ongetwijfeld met me eens zijn. dat dit verhaal zo uit een boek gehaald had kunnen zijn. Maar het was de bittere waarheid. Ik neem afscheid, het was me een groot genoegen een poosje in dit huis aan de Spuistraat met zijn kreatieve bewoners te hebben vertoefd.

T. Knóps

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen