Vervolgverhaal

­5­ „Moeten we hier het bos in?" De stem van Geerte trilt. Het is er zo donker...

„Ja, het lijkt me het beste. Weet je wat, we geven elkaar een hand, dan ga ik voorop. Wees maar niet bang". Voorzichtig lopen ze tussen de bomen

door totdat zij bij een strook kreupelhout komen. Boer Hendriksz buigt enkele takken opzij. „Een pracht schuilplaats", mompelt hij. Tussen het kreupelhout is een kleine open plaats. Als ze goed kijken, dan zien de verbaasde vrouwen, dat het open gedeelte lager ligt dan het kreupelhout.

„Hoe wist je dit plekje, vader?" vraagt Geerte verbaasd.

„Dat zal ik jullie vertellen. Toen Jan op het idee kwam om een schuilplaats in het Larense bos te zoeken, dacht ik opeens aan dit plekje. Ik was een jongen van een jaar of tien, twaalf, toen ik met mijn vrienden grote tochten maakte in de omtrek. Op den duur was er geen plekje of we kenden het. Ik herinnerde me deze plaats. Ik heb zelf meegeholpen om het wat uit te graven. Vroeger hebben we hier heerlijk gespeeld. Ik heb nooit geweten, dat het nog zou dienen om ons te verbergen". Boer Hendriksz glimlacht. Het zijn goede herinneringen. Dan wordt hij weer ernstig. „Wachten jullie even?"

Hij verdwijnt in het bos en komt weldra terug met een arm vol dorre bladeren. Het duurt niet lang of de boer heeft een hoop bladeren verzameld waarop zij kunnen zitten en liggen. Geerte legt er wat kleren overheen voor de kou. Enkele ogenblikken later zitten ze zwijgend bij elkaar...

HOOFDSTUK 3

Evert en Jan blijven eenzaam op de hoeve achter. En omdat zij niets meer te doen hebben, besluiten zij om naar bed te gaan. Evert grendelt de deur niet. Vader kan dan gemakkelijk binnenkomen als

hij straks terugkom. In minder dan geen tijd slaapt Jan. Hij is er blijkbaar zó van overtuigd dat de Spanjaarden de boerdenj met zullen opmerken, dat hij rustig kan slapen. Bij Evert is het anders. Hij kan met geen mogelijkheid in slaap komen. Koortsachtig werken zijn gedachten. Nu eens denkt hij aan wat vanmiddag is gebeurd, dan weer aan zijn vader, moeder en zuster, die nu in het donker een schuilplaats zoeken. En dan de Spanjaarden...!

Als ze eens komen? Dan ziet het er niet best uit. En waar blijft vader toch? Hij had al lang terug kunnen zijn. Zo ver is het toch niet. „Hoor, daar komt hij".

Evert richt zich op en luistert gespannen.

Maar nee, vader is het met.

Het wordt steeds later. Twaalf uur... één uur en nog is hij niet terug. Evert begint ongerust te worden. Hij houdt het niet langer uit en spnngt het bed uit. Hij kleedt zich aan en loopt naar buiten. Het is stil in de natuur, slechts een zacht windje suist door de toppen van de bomen. Miljoenen sterren flonkeren aan de hemel.

Stil luistert Evert of hij vader hoort komen. Maar wat is dat...? Zouden... ja, het kan niet anders. Ze komen, de Spanjaarden komen! Simon heeft gelijk.

Zijn hart begint te bonzen. Nogmaals luistert hij scherp. In de verte klinkt een gedruis!

Enkele ogenblikken later gaat hij weer naar binnen om Jan wakker te maken. Deze heeft niets gehoord en slaapt rustig door.

„Jan...! Jan...! Ze komen en vader is nog steeds niet terug?"

„Wat? ­ klinkt het slaapdronken ­ Wie komt?" Met een lange geeuw draait Jan zich om en wil

verder slapen. ,,De Spanjaarden komen!" ­ schreeuwt Evert ­ Word nou eens wakker!" Dat helpt, want in een minimum van tijd is Jan nu uit bed. Onmiddellijk begint hij zich aan kleden. Hij is klaar wakker.

„Komen ze hierheen?" vraagt hij met angst in het hart.

„Weet ik niet, maar ze zijn wel in het dorp, luister maar".

Evert heeft de deur open laten staan en zij horen het gedruis in de kamer.

„Je hebt gelijk, ze zijn het".

„Was vader nou maar thuis".

„Hoe komt het dat hij er nog niet is?"

,,Hoe kan ik dat weten? Ik denk dat vader zich schuil houdt voor de Spanjaarden totdat zij voorbijgetrokken zijn", meent Evert.

Jan antwoordt niet.

Plotseling zegt hij: „Evert, als de Spanjaarden naar de hoeve komen, wsat moeten we dan doen? Moeten we dan direkt vluchten?"

„Nee, ik wou niet direkt vluchten. Ik wil proberen om eerst de hoeve te verdedigen, en als dat niet lukt, dan vluchten we". Jan knikt...

„Ik heb een plan ­ vervolgt Evert ­ maar of dit plan lukken zal, weet ik niet. Het is in ieder geval wel te proberen. Toen ik nog op bed lag, heb ik er over nagedacht. Gemakkelijk zal het niet zijn". Peinzend kijkt Evert voor zich uit.

„Hoe zo?"

„Nou, je kunt er op rekenen, als ze eventueel komen, dat het er slechts enkelen zullen zijn. De hoeve staat helemaal alleen. Voor een grote troep soldaten is hier toch mets te halen".

„Dat is waar ­ zegt Jan bewonderend. Daar heeft

hij helemaal met aan gedacht ­ Maar..." „Ze kunnen alleen maar over de weg komen", vervolgt Evert.

„Of over het land ­ merkt Jan droog op ­ De Spanjaarden zouden dan eerst over de sloot moeten. Wacht, dat is waar ook. Ik zit er juist over te denken: zou het niet beter zijn om de planken, die over de sloot liggen, weg te halen?"

„Doen we; goed datje er aan denkt. Jan". Samen lopen ze het erf over.

Uit de schuur klinkt geblaf... het is Wolf.

„Tjonge, wat is het hier donker ­ bromt Jan ­ ik zal eerst even een lantaarn halen, dan kunnen we tenminste wat zien".

HIJ loopt naar de schuur en opent de deur. „Koest Wolf', roept hij tegen de nond, die tegen hem opspringt.

Vlak bij de deur hangt een lantaarn. In de woonkamer steekt hij het primitieve ding aan en loopt naar Evert, die al bij de brug van planken staat te wachten.

„Ik dacht dat je niet meer kwam".

„Ik moest eerst de lantaarn aansteken".

In de onmiddellijke nabijheid van de brug staat een oude wilg. Jan hangt de lantaarn op aan één van de takken. Ziezo, nu hebben ze voldoende licht om hun werk te kunnen doen. Toch blijkt het afbreken van de brug niet zo eenvoudig te zijn. Vele jaren heeft de brug al dienst gedaan. Het is dan ook slechts met de grootste mite, dat de beide jongens de planken los kunnen krijgen. Het zweet loopt Evert tappelings langs het gezicht. Vier van de vijf planken hebben ze nu los. Samen trekken zij de planken op de kant. Nu nog één, dan zijn ze klaar. De jongens wrikken ieder aan een kant de laatste plank los. (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen