Historie Sommelsdijkse Kerkgracht

Klachten 1887

In de raadsvergadering van 8 februari 1887 „(...) vraagt de heer J. B. Mijs het woord en zegt dat men bevreemd aan den pachter der haardasch de vrijheid wordt verleend de modder uit de kerkgracht eenigen tijd op de kant te mogen laten leggen, daar hij meent die vroeger direkt moest vervoerd worden, en hoewel hij gaarne den pachter in deze ter wille zou zijn hij toch meent dit niet dan schadelijk kan zijn voor de gezondheid der bewoners en hij gaarne zag dat daarvoor gewaakt werd. De voorzitter zegt, dat het bij burgemeester en wethouders bezwaar heeft ondervonden om het desbetrekkelijk verzoek van Van den Nieuwendijk toe te staan, maar dat het hem om zijn arme en bekrompen toestand vergund is, daar het toch in de jaargetijde niet zoo naadelig is, dan wanneer het heet is, maar dat aan de opmerking gevolg zal worden gegeven en Van den Nieuwendijk gelast zal worden de modder in het vervolg zoo te baggeren en te vervoeren (...)".

In de raadsvergadering van 23 maart 1887 „(...) Komt ter tafel en doet de voorzitter voorlezing van een adres van den heer J. Vis Cz. en 52 anderen allen inwoners dezer gemeente en bewoners van panden gelegen aan de Enkele Ring alhier d.d. 23 maart 1887, daarbij verzoekende middelen te willen beramen om de kerkgracht voor hunne woningen gelegen, door het leggen van een riool vanaf de Kaai van versch water te kunnen voorzien, aangezien de stank die de kerkgracht de laatste tijd verspreidt ondragelijk en zeker nadeelig voor de gezondheid dier bewoners aldaar zijn moet. De voorzitter zegt dat, ook hij met dat denkbeeld reeds lang vervuld was en het voor hem immer een illusie is geweest om het plan verwezenlijkt te zien, maar des wegen noch bij beeren wethouders noch bij den raad dit punt heeft ter sprake gebracht, omdat hij daarvoor gunstige finantieele tijd voor de gemeentekas wenschte te zien aangebroken; dat hij echter nu dit verzoek uit de ingezetenen komt dit met vreugde begroet en wanneer die kerkgracht werkelijk voor de gezondheid gevaarlijk mocht zijn, het niet geraden acht langer daarmede te wachten maar gaarne zag, dat deze zaak bij den raad zooveel sympathie vond, dat althans deze zaak in onderzoek kwam.

Het lid de heer Faasse, mede­ondertekenaar van dat verzoekschrift en ook nabij de kerkgracht wonende, bevestigd de klachten omtrent de ondragelijken stank en acht het noodig dat hiertoe pogingen tot verbetering in het werk worden gesteld. Nadat alle leden hieromtrent het woord hadden gevoerd en het den voorzitter gebleken was dat allen de klachten gegrond vonden en het wenschelijk achtten dat hieraan werd tegemoet gekomen doet hij het voorstel, om den gemeentearchitect op te dragen van dit werk teekening en plan benevens staat van kosten daarvan te doen opmaken om dan later, na kennisneming daarvan, deze zaak opnieuw aan de beslissing van den raad te onderwerpen en bij aanneming daarvan de middelen tot dekking dier buitengewone uitgaven te regelen. Dit voorstel in rondvraag gebracht, wordt met eenparige stemmen aangenomen (...)".

In de raadsvergadering van 13 april 1887 „(...) zegt de voorzitter, dat hij overeenkomstig het bepaalde in de vorige vergadering, den gemeente­architect heeft opgedragen, van het plan om de kerkgracht door water uit de Kaai te ververschen, eene teekening en opgaaf van kosten te doen opmaken en deze zich van die opdracht heeft gekweten, wordende de opgemaakte teekening en memorie van toelichting, door den voorzitter aan den leden voorgelegd. Dat echter uit die teekening, tot de voorzitter en ook zeker tot den leden teleurstelling blijkt, dat deze zaak, hoe ook gewenscht, onuitvoerbaar is, aangezien het water in de kerkgracht nog ruim 30 centimeter hooger staat dan het gemiddeld hoogwaterpeil in de Kaai en zelfs bij wegvloeiijing van een gedeelte uit de kerkgracht die toestand nimmer zoo laag kan komen dat het voorgestelde plan uitvoerbaar is. De voorzitter deelt nog mede dat enkele bewoners van de ring, het door den gemeente­architect beweerde van onuitvoerbaarheid, niet wilden gelooven en dientengevolge den architect ten einde hen te overtuigen in het bijzijn van hen en de voorzitter, opnieuw nog eens een waterpassing heeft gedaan die tot dezelfde treurige uitkomst heeft geleid en het onmogelijke opnieuw heeft aangetoond, zoodat den raad aan hun verzoek had voldaan de uitkomst heeft bewezen hun verzoek tot de onmogelijkheden behoort, doch dat de raad, gaarne al die middelen zal aanwenden, strekken kunnen om aan de geopperde klachten tegemoet te komen (...)". (wordt vervolgd)

Jan Both, secretaris St. Kerkgracht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen