Onverantwoord politiek liandelen

De kern

Neen, ik heb met deze titel niet het oog op de beslissing van het Kabinet om af te treden. Gezien de in de pers uitgespeelde ruzie tussen de ministers Bomhoff en Heinsbroek zat er voor het Kabinet weinig anders op dan zijn ontslag aan te bieden.

Is dat echt zo? Had het Kabinet niet verder kunnen gaan als de beide genoemde ministers zouden zijn vervangen door andere LPF-leden? Neen, op die twee zat het niet vast, zoals wel door de beide andere coalitiepartijen als door de minister-president is aangevoerd. Waarom is dat het geval, de onmogelijkheid van verder regeren na de vervanging van twee ministers? Omdat de LPF zowel in de Tweede Kamerfractie als in de partijgelederen een tegen zichzelf verdeel huis is gebleken. Telkens weer bleek dat de Tweede Kamerfractie niet eenstemmig was. Daar is het buiten de fractie zetten van twee leden. Daar is de wisseling van fractievoorzitterschap tot tweemaal toe. Herben werd aan de kant gezet. Hij was in het debat na Prinsjesdag te licht bevonden. Nog geen maand later wordt hij toch weer naar voren geschoven en is hij de (genomineerde) opvolger van zijn opvolger. Deze feiten zijn publiek geworden. Andere

Deze feiten zijn publiek geworden. Andere persoonlijke tegenstelling vermeld ik zonder daarbij nog weer andere namen te noemen. Welke krachten spelen er in de LPF, op de voorgrond van het Buitenhof en op de achtergrond van verschillende partijregionen? Wie zal het zeggen. Wat bekend is, is erg genoeg. Misschien moeten we wel zeggen: de helft is ons nog niet aangezegd.

De LPF is in gebreke gebleven

De kop boven deze column slaat dus volledig op de LPF in haar verschillende geledingen. Ik vind het onbegrijpelijk dat vele van haar vertegenwoordigers in de Kamer of van mensen uit de (nationale dan wel regionale) bestuurlijke sector gehandeld hebben zoals zij deden. Elkaar openlijk bekritiseren en aanklagen. In mijn jeugd noemde we dit op het schoolplein: de ander pootje haken. Ik ben geen vechter en had er geen aardigheid in, maar ik zie het tafereel nu, na meer dan zestig jaar, nog voor me. De tijden zijn nog niet veranderd. Alleen gaat het nu tussen volwassen mensen die veelal een opzienbarende carrière achter de rug hebben, al of niet op zakelijk gebied.

De LPF maakt vanaf 15 mei op mij de indruk van een partij waarin - van origine - nietpolitici proberen als winnaar van de verkiezingen met elkaar een zakelijke strijd om eigen belangen uit te vechten. Bij weinigen heb ik iets gemerkt van het bewogen zijn met het landsbelang. Onder de vlag van de naam Pim Fortuyn kon men eigen lading verschepen en eigen individuele doelstelling en belangen najagen.

Vechten

Dat is - etische gezien - mijn indruk van deze club van politieke vechters. En dan niet primair van vechters met andere partijen en hun doelsteUingen, maar van vechters met collega's uit dezelfde partij. Dat moest mis gaan. Je zag het als het ware aankomen. Elke week nam de tegenstelling toe en werd de onderlinge afstand groter, tot ze een onoverbrugbare kloof is geworden. Hoe is het mogelijk dat een politieke partij die bij haar eerste deelname aan de verkiezingen zesentwintig zetels behaalt, zich zo intern verdeeld toont als we van dag tot dag hebben gezien.

Onverant woordelij k

Het woord onverantwoordelijk in de titel slaat op het gedrag van LPF-leden binnen en buiten de Kamer. Men heeft de diepe interne verdeeldheid op straat gebracht'; en soms zelfs daar uitgevochten. De media hebben ons dat laten zien.

Beseften deze dames en heren niet, dat zo'n handelwijze op een pohtiek fiasco moest uitlopen? Wie primair in eigen fractie zijn tegenstander zoekt, zal nooit een tegenstander buiten zijn partij met succes kunnen bevechten. Hij besteedt en verspeelt zijn kracht aan intern gekrakeel. Zowel wat psychische kracht als wat geloofwaardigheid betreft leidt dit tot een radicaal verlies voor het oog van het Nederlandse volk. Het is mij een raadsel dat politici van de LPF, op welke post ook, dit resultaat niet hebben voorzien. De openlijke ruzies werden door de pers gretig aangegrepen. Ik vermoed niet dat velen in ons land genoten hebben van deze politieke herrie binnen een partij. Zo kan er immers niet geregeerd worden. Zo verliezen verantwoordelijke politicie hun gezag - en dat allereerst in het binnenland, maar niet minder in het buitenland. Ik ken gezinnen waarin een meningsverschil tussen vader en moeder nooit in het bijzijn van de kinderen wordt uitgesproken, laat staan uitgespeeld. Het getuigt van wijsheid en van verantwoordelijkheidsbesef om meningsverschillen, zelfs conflicten tussen ouders, buiten het oog en het oor van de kinderen te bespreken en op te lossen. Dat hebben LPF-leden, op welke post in hun partij en in de samenleving ook, niet gedaan. Heel Nederland mocht, van de interne meningsverschillen, incluis de verbale vechtpartijen getuige zijn. Daar komt nog bij dat dit alles zich heeft afgespeeld rondom en zelfs op de dag van de bijzetting van Prins Claus. Wat moet Koningin Beatrix een bittere herinnering overhouden aan dit gebeuren. Het is voor de politiek om zich diep te schamen.

Een wankele zuil

Zo kon een Kabinet niet blijven regeren. Het steunde op een wankele zuil. Het is voor mij volstrekt onbegrijpelijk dat de LPF-leden dat niet hebben begrepen. Men vraagt zich onwillekeurig af: handelden ze hiermee in de lijn van Pim Fortuyn? Of hebben ze zijn idealen en zijn succes misbruikt voor zichzelf? Ik leg de vraag maar aan de lezer voor. Eén ding lijkt mij duidelijk: dat onze bevolking over de onverantwoordelijkheid van dit politieke handelen een negatief oordeel zal vellen. Deze zin is niet de inzet van propaganda voor de aanstaande verkiezingen. Ik wil er alleen maar mee zeggen: je moet wel alle gevoel verloren hebben voor wat een samenleving beweegt, om te denken datje het succes van 15 mei, na de val van het Kabinet, in begin januari kunt continueren. Ik verwacht dat de kiezers met hun afstraffing van de LPF zich volwassener zullen betonen dan de politici van de LPF.

Er zitten meer ethische aspecten aan de val van het Kabinet. Hoe hebben de coalitiepartners zich gedragen en wat te zeggen van de stuurmanskunst van premier Balkenende? Zou hij niet verstandiger gedaan hebben om dit experiment, met alle risico's van dien, over te laten aan een ervaren politicus? Ik noem de vragen om de lezers tot nadenken te stimuleren.

Kernpunt van deze column is het onverantwoordelijke gedrag van LPF-politici. In verband met dit experiment zou men vanuit de ethiek moeten zeggen - woorden die eerder in ander verband zijn gebezigd - eens en nooit weer! W. H. Velema

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen