De Bunker

Dennis, die net op weg was naar de hal, wordt volkomen verrast en is buiten westen door een kaakslag voordat hij begrijpt wat er gebeurt. Leo duikt onder een bureau en doet niets. Twee commando's sleuren hem eronder vandaan, en hebben hem in een mum van tijd geboeid. Het wordt stil in de bunker.

Eén van de commando's pakt de van het bureau bungelende telefoonhoorn. "Hallo commandant, bent u daar nog?" "Jazeker! Is het gelukt?" "We hebben ze. Alleen Klaas is in zijn voet geschoten, en Erik in zijn schouder. De kist zit nog potdicht, maar we hadden geen minuut later moeten zijn."

Een juichkoor in de commandopost geeft uiting van vreugde en de nu wegebbende spanning. Commandant Van den Oever staat op vanachter het bureau. Hij merkt dat hij zweet. Dat was op het nippertje...

Pijn golft door Diegi's leden. Bewegen is onmogelijk. Hoe kan dit? Het is onmogelijk! Nog nooit heb ik een fout gemaakt! Beelden van zijn vertrouwde geboorteland flitsen door zijn hoofd. Zal ik dat ooit nog temgzien? Hoe lang zetten die Hollanders op dit soort misdaden? Twintig jaar? Doodstraf kennen ze hier niet meer. Als het meezit ben ik vijfenvijftig als ik mijn kinderen weer zie... Dan beneemt de pijn hem het bewustzijn. Het laatste wat hij ziet is een stevig afgesloten loden kist, naast hem op de kille bunkervloer.

Epiloog

Een hete, droge lucht trekt door de oude oosterse stad. Het einde van de dag nadert, de kooplui vertrekken en laten de oude marktpleinen van Bagdad voor wat het is, rommelig en stoffig. Uit de stalen poort van een binnenplek op het zwaarst bewaakte gedeelte van het centrum rijdt een zwarte limousine met spiegelruiten naar buiten. Voor en achter de wagen leden van het elitekorps van het leger, zwaarbewapend en alert. In een rustig gangetje rijdt de wagen het centrum door. Net als ze langs de hoofdingang van het regeringscentrum rijden wordt de wacht gewisseld, perfect als altijd. De Overste, geboeid op de achterbank, kijkt op en geniet ondanks alles van het tafereel. Perfectie, tot in de puntjes... Hij zucht en kijkt weer voor zich. Gekneed als hij is in dit regime weet hij zelf ook wel dat fouten als deze niet getolereerd kunnen worden. Het niet slagen van een zo belangrijke missie is onvergeeflijk, daar is de Grote Leider altijd erg duidelijk in. Als daar nog het verlies van een topgeheim agent bij komt, is de situatie helemaal onhoudbaar. Het had zo anders kunnen lopen... Ik vraag me af of de militaire rechtbank rekening houdt met mijn verder perfecte staat van dienst... Eigenlijk weet hij het antwoord wel.

Lekker lui hangen de jongens in de takken van de oude vlier. Genietend van de zwoele zomerwind en het prachtige uitzicht. De zon staat stralend aan een strakblauwe hemel, en alleen het zachte ruisen van de wind en van de zee vult de lucht. Op weg naar hun favoriete uitzichtpunt hebben ze druk gepraat, maar nu heeft ieder zijn eigen gedachten. John's ogen staren voor hem uit zonder iets te zien. Zoals zo vaak de afgelopen dagen draait hij weer delen van de film van de laatste weken af. Beelden van de nachtelijke tocht, de oude schuur, de kelder en de vlucht met de Mercedes tuimelen nog steeds over elkaar heen.

Leonard kijkt op en ziet zijn peinzende vriend zitten. Wat ben ik blij dat het goed is afgelopen. Het had echt anders gekund... Vanmorgen heeft Leonard de krant gelezen, waarin de arrestatie van de ;zeer gevreesde criminelen werd vermeld. Uitgebreid werd uit de doeken gedaan dat André M., zeer bedreven mensen­ en wapensmokkelaar, en Diegi E, internationaal terrorist, gepakt zijn naar aanleiding van een lang avontuur waarin twee zestienjarige jongens een belangrijke rol

hebben gespeeld. Cruciaal voor het net op tijd ingrijpen door de onverstoorbare en uiterst kundige Commandant Van den Oever, was de ontsnapping van één van de jongens uit Rotterdam. Met de arrestatie en het onderzoek op de Rotterdamse locatie was tevens een begin gemaakt met het oprollen van een uitgebreid wapensmokkelnetwerk. ,

Een fazant vliegt laag over en brengt John weer terug in het duingebied. Hij volgt de vogel tot deze zich honderd meter verder in de struiken laat storten. Een opvliegende fazant was Leonards redding geweest toen hij op het duinpad naar de bunker de Sik, of beter gezegd André M. haast tegen het üjf was gelopen... Hoeveel reddingen hebben we wel niet meegemaakt? Hij kijkt naar de blauwe lucht. Nog nooit eerder heb ik ervaren hoe nodig je God kunt hebben als je het moeilijk hebt... En hoe dichtbij Hij dan is... Hij zucht en kijkt Leonard aan. "Zullen we nog gaan zwemmen?"

"Da's goed. Lekker even afkoelen. We moeten het er nog maar van nemen, volgende week rond deze tijd zitten we weer te blokken in de banken." Even later is de oude vlier verlaten. Een zweem van herinnering en verwondering is nog net waarneembaar, en vervliegt dan in het zachte briesje.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen