Verwoestend water

"Janus, wakker worden!" schreeuwt ze, terwijl ze hem ruw door elkaar schudt.

Slaperig opent dejongen zijn ogen, terwijl Kees en Dirk nu ook langzaam ontwaken.

"Janus, er is iets buiten", roept Marieke angstig. "Luister eens!"

Haar broer gaat rechtop in bed zitten en hoort nu ook het afschuwelijke lawaai. Verbaasd kijkt hij naar zijn oudste zus. "Wat is dat?" roept Marieke nog eens. "Moeten we vader

"Wat is dat?" roept Marieke nog eens. "Moeten we vader gaan waarschuwen?"

Haar broer knikt en gooit nu ook de dekens van zich af. Dirk en Kees kijken bang om zich heen, want ook zij hebben nog nooit zo'n vreselijke herrie gehoord.

"De ga naar beneden", schreeuwt Janus en snel daalt hij door het zolderluik de trap af. Ineens hoort hij het vee. De koeien loeien als bezetenen en ook de varkens gaan tekeer, alsof ze geslacht worden.

"Vader!" roept de jongen angstig, terwijl hij naar de bedstee van zijn ouders loopt, "vader, wordt wakker, er is iets met de beesten!" Ongelooflijk! Dat ze nog niet wakker zijn geworden van

Ongelooflijk! Dat ze nog niet wakker zijn geworden van het rumoer, denkt hij. De jongen gooit de bedsteedeuren open en probeert boven het geraas van buiten uit te komen. "Vader, moeder, wakker worden!" Nog voordat er beweging in de lichamen van zijn ouders,

Nog voordat er beweging in de lichamen van zijn ouders, komt, voelt Janus ijskoud water aan zijn voeten. "Vader, vadei^', schreeuwt hij bijna gek van angst, "het water komt!"

Ineens is zijn vader klaarwakker en springt uit de bedstee. Zijn voeten komen in het koude, zwarte water terecht en hij p^ Janus bij zijn schouders vast. "Vlug Janus", schreeuwt hij met een schorre stem, "breng Joke, Wiesje en Wim naar de zolder, snel!"

De jongen gehoorzaamt meteen en rent naar de achterkamer waar Joke, Wiesje en Wim slapen. Het koude water stijgt enorm snel en komt al tot zijn knieën. Het valt niet mee om de deur open te krijgen, maar Janus is sterk en duwt met alle kracht die hij in zich heeft. "Wim, Joke, Wiesje wakker worden!" schreeuwt hij hees. "Het water is binnen!" Hij trekt zijn broertje uit bed, terwijl zijn zusjes in het andere grote bed slapeng rechtop zijn gaan zitten. "Vooruit vlug, naar de zolder!" krijst hij. "Er is geen tijd te verliezen!"

Struikelend, met Wim in zijn armen, worstelt Janus zichzelf naar de trap, waar Dirk angstig staat toe te kijken.

"Vooruit, naar boven!" schreeuwt vader, terwijl hij de doodsbange kinderen de trap opduwt.

Moeder begint te huilen, terwijl ze kleine HenMe tegen zich aandrukt.

"Schiet op Anna, ga naar boven naar de kinderen", brult vader. "Ik probeer nog wat spullen naar boven te krijgen. Janus, jij pakt wat beddengoed, ik pak het geld!"

In de stallen maken de beesten een enorm kabaal. Vaders ogen staren een moment droevig naar zijn oudste zoon. De jongen weet wat vader bedoelt. De meesten staan vast en voelen dat ze gaan verdrinken.

"Naar de stallen?" schreeuwt Janus, maar zijn vader schudt vastberaden zijn hoofd.

"Te laat!" schreeuwt hij schor, "kijk!"

Het water stijgt razendsnel, het komt al tot aan Janus' bmk. De jongen dmkt in de bedstee en grist er wat dekens uit. Ondertassen zoekt vader koortsachtig in het oude dressoir naar het geldkistje, terwijl het zwarte water hoger en hoger komt

"Schiet op jongen, zorg dat je boven komt voordat het te laat is!"

Janus houdt de dekens hoog boven zich, tenvijl hij zich een weg baant in het donker. Hij aarzelt nog even voor de trap.

Die arme beesten... Al hun vee zal verdrinken, ze zitten als ratten in de val.

"Vooruit Janus!" brult vader, "naar de zolder, snel!" Als een robot klimt de jongen de zoldertrap op, waar zijn moeder staat te wachten bij het open luik. "Kom jongen, vlug!" roept ze benauwd en pakt de dekens van hem aan. Drijfnat wacht Janus bij het luik, waar het inktzwarte water steeds hoger tegen de trap aanklotst.

"Waar is vader?" schreeuwt een stem vlak boven hem. Het is Marieke, die rillend naar de diepte staart,

"Vader!" krijst Janus uitzinnig van angst, "kom naar boven, laat dat geld nou maar!"

Dan horen ze het geriiikel van glas en ze beseffen dat het water nu hoger dan de ramen moet staan.

'Teun", gilt moeder als een waanzinnige, "kom naar boven, je zult verdrinken!"

Marieke, Janus en moeder staren naar het donkere gat onder hen, maar van vader is geen spoor te bekennen. "Ik ga kijken!" schreeuwt Janus hees en wil de trap afdalen. Moeder houdt hem echter tegen. "Nee jongen, nee... Teun kan goed zweinmen, hij zal wel weten wat hij doet!"

"Vader!" brult Janus nog een keer zo hard hij kan, "vader, kom toch naar boven!" Gespannen kijken ze naar het trapgat. Het geloei van de

Gespannen kijken ze naar het trapgat. Het geloei van de koeien is ineens opgehouden en Janus is de eerste die het merkt.

"Vader zal toch niet geprobeerd hebben de beesten los te maken? Vader!" roept hij nog een keer, maar de jongen weet dat hij tevergeefs schreeuwt. Het water stijgt nog steeds en komt al bijna tot aan de zolder.

"We zullen verdrinken!" gUt Joke en klemt zich tegen moeder aan.

Marieke slaat haar armen om Elske en Wim heen, terwijl moeder met grote angstogen naar de trap staart. Bibberend van de kou trekt Janus zijn moeder weg bij het trapgat. "Ma, als de dijken door zijn, moeten we naar het dak, het

water zal nog verder stijgen." Het lijkt alsof zijn stem niet tot haar doordringt. Versteend staat ze bij het trapgat, met een huilende Henkle in haar armen.

"Kom moeder", roept Marieke, "ga weg bij de trap, vader zal wel veilig zijn." Zachtjes duwt ze haar moeder naar haar bed.

Kees, Wiesje en Joke zitten hevig snikkend op het bed van Janus. Elske en Wim willen Marieke niet loslaten en Henkle begint steeds harder te knjsen in moeders armen. Inmiddels begint het water de zoldervloer te bedekken en bij het zien van het donkere vocht beginnen de jongste kinderen te gillen van angst.

"We moeten nu het dak op!" schreeuwt Janus. Hij loopt naar het kleine dakraam.

"Nee Janus", gilt Marieke, "de kleintjes zullen er vanaf vallen, dat kan echt niet!"

Met een ruk draait Janus zich om en bijt haar toe: "Wat wil je dan Marieke, dat ze hier op zolder verdrinken?' Marieke begint nu te huilen en kijkt naar haar moeder. "Ma, wat moeten we nou?" roept ze doodsbang, "moeten we het dak op?"

Verdoofd kijkt haar moeder haar aan. In het zwakke licht van de maan, staat de angst op haar gezicht te lezen. Marieke heeft haar moeder nog nooit zo bang gezien.

"Luister naar Janus", mompelt ze bijna onverstaanbaar en drukt haar jongste kind nog steviger tegen zich aan.

Janus drukt het zolderraampje open en een harde windvlaag rukt het raampje van het dak af. Een snijdende wind giert ineens over de zolder en Janus voelt de ijzige kou, door zijn natte kleren heen, op zijn huid.

"Je moet eerst nog droge kleren aan. Janus", bibbert Marieke, "je krijgt nog longontsteking op het dak!"

Dejongen knikt en loopt door het water naar een kastje bij zijn bed. Het valt niet mee om de natte kleding uit te trekken, maar Janus weet dat detijddringt. (wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen