Kinderhospice

Een nieuw verschijnsel

Het is een woord dat ik in het Groot Woordenboek voor de Nederlandse Taal nog niet kon vinden. Ik heb geaarzeld of ik er een streepje in moest aanbrengen. Dat heb ik niet gedaan. De lezer begrijpt dat het gaat over een hospice voor kinderen. Dinsdagavond 10 november keek ik naar het programma van Andries Knevel 'Het Elfde Uur', Daar was als derde gast aanwezig de dame die het Kinderhospice in De Glind (gemeente Barneveld) gaat leiden. Op het moment van uitzending stond de officiële opening door een staatssecretaris nog te wachten. De toelichting van de nieuwe directrice - of hoe zij met een moderne term ook mag heten - trof mij bijzonder. Zij gaf een toelichting op wat een hospice wil zijn. Er zijn er een groeiend aantal in Nederland. Nu ging het over een nieuwe vorm daarvan, namelijk een hospice waar ongeneeslijk zieke kinderen de laatste weken van hun leven worden opgevangen en liefdevol verzorgd.

Kuria

Ik heb de indruk dat voorbeelden uit Engeland een belangrijke rol hebben gespeeld bij het oprichten van hospices in Nederland. Reeds meer dan tien jaar is in Amsterdam het hospice Kuria, opgezet met behulp van donaties en voornamelijk bemand met mannelijke en vrouwelijke vrijwilligers. Koningin Beatrix heeft aan Kuria een bezoek gebracht. Toen is er een flinke subsidie losgekomen. Alom in het land (maar ook daarbuiten ) is er veel waardering voor Kuria. Ik heb de indruk dat de roep die hiervan is uitgegaan, mensen buiten Amsterdam heeft gestimuleerd om ook een hospice op te zetten. Dit misschien niet zo'n fraai woord voor deze onderneming. Toch vind ik het woord meer typerend dan een werkwoord als stichten of openen. Inderdaad, het is een kwestie van opzetten: voorbereiden, plannen, personeel en vrijwilligers rekruteren en openen. Kuria kent onder de daar verpleegde terminale patiënten vooral aids-patiënten. In andere hospices worden veelal kankerpatiënten tot hun dood begeleid.

Het is misschien wel aardig om te vermelden dat de bekende Amerikaanse schrijver James Kennedy tijdens een studieverblijf van enke-Ie jaren in Amsterdam, vrijwilligerswerk heeft gedaan in Kuria. Hij is de auteur van het bekende, veel gevraagde boek 'Een weloverwogen dood. Euthanasie in Nederland'. (Bert Bakker, Amsterdam 2002). Intussen is hij bezig vanuit Amerika te verhuizen. Hij wordt hoogleraar aan de Vrije Universiteit. Zijn kritische belichting van het toenemend euthanasiegebeuren in Nederland heeft hij niet alleen met zijn pen beschreven, maar ook met zijn inzet als vrijwilliger in Kuria onderstreept.

Een hospice

Nu terug naar een hospice. Dat is een tehuis, kleinschalig, waar mensen de laatste weken van hun leven worden verpleegd en verzorgd. Verschil met een ziekenhuis is allereerst dat de daar verblijvenden weten dat ze niet beter kunnen worden. Hun einde is in zicht, al weet niemand precies hoe lang of hoe kort het zal duren voor het zover is. Meestal duurt het verblijf niet langer dan één of enkele dagen.

Het tweede wat kenmerkend is voor een hospice, ligt in de aandacht die er gegeven wordt aan de patiënt als mens en aan zijn familierelatie. Er wordt gezocht naar een sfeer die veel weg heeft van een huiselijke harteüjkheid. De familie wordt in het proces van stervensbegeleiding betrokken, naar de mate van wensen en mogelijkheden. Er zijn patiënten die geen thuis hebben of die niet langer thuis verpleegd kunnen worden. De last wordt te zwaar. Wat een zegen dat zulke patiënten in de allerlaatste fase van hun leven in een hospice kunnen worden opgevangen: liefderijk verpleegd, met familie of vrienden om zich heen - uiteraard naar de mate van de mogelijkheden.

Geen euthanasie

Van Kuria weet ik dat ieder die daar opgenomen wordt, de mededeling krijgt dat er geen euthanasie wordt toegepast. Wie dat toch zou wensen, moet naar elders. Uiteraard laat men er de patiënten niet onnodig pijn lijden. Zelf heb ik altijd de stelling verdedigd dat het toedienen van medicijnen die een levensverkortende werking hebben, iets anders is dan euthanasie toepassen. Met die medicijnen beoogt men de pijn te verlichten, maar niet het einde te bewerken, ook al is levensverkorting wel het indirecte gevolg van het gebruik.

Nu ik dit schrijf wil ik de lezer er ook op wijzen hoezeer het overmatig gebruik van voedsel en genotsmiddelen (roken en drinken) een levensverkortende werking kan hebben. Veel mensen staan daar niet bij stil. Een hospice is opgezet - om het kort en duidelijk te zeggen - als een sterfhuis, maar dan in een heel bepaalde context. Men mag er de laatste fase van zijn leven, geschat op maximaal acht weken, doorbrengen. Hoe verdrietig het feit op zichzelf ook is, dat zulke tehuizen worden opgericht acht ik een weldaad tegenover hen die het einde van hun leven onder ogen moeten zien. Natuurlijk is in zulke omstandigheden het thuis sterven te verkiezen boven het einde buitenshuis. Er zijn echter omstandigheden waardoor dat thuis sterven niet mogelijk is. Uit contacten met familieleden is mij duidelijk geworden hoe waardevol de verpleging en verzorging, samengevat als begeleiding op weg naar het einde, in een hospice is.

Niet alleen voor christenen

Hier en daar vraagt men zich af of het hospice, opgezet door christenen, alleen voor geloofsgenoten bestemd is. Uit informatie is mij gebleken dat dit niet het geval is. De directrice bevestigde dat ook in het gesprek met Andries Knevel. Uit de hele sfeer in een christelijk hospice mag duidelijk worden, dat het christelijke geloof en voor de liefde van Christus inspiratiebron is. Degenen die hulp verlenen zwijgen daarover niet, als dit met de patiënt of de familie ter sprake komt. Toch staat de hulpverlening open voor ieder die in omstandigheden verkeert om op begeleiding in de laatste weken van zijn of haar leven een beroep te doen. Voor christelijke hospices geldt dat dit een vorm van onbaatzuchtige hulpverlening is voor ieder die in de uiterste fase van zijn of haar leven stervenshulp nodig heeft. Dan verzwijgt men niet, uit welke bron de hulpverleners, al of niet vrijwillige, zelf leven

Ook voor kinderen

En nu wordt die hulpverlening uitgebreid tot kinderen. Als zij in de allerlaatste fase van hun leven hulp nodig hebben en niet thuis kunnen sterven, is er voor hen een speciaal huis in De Glind. Ik waardeer het dat mensen, door de liefde van Christus gedrongen, ook aan kinderen hulp willen geven in de laatste weken of dagen van hun leven, en aan hun familie.

Wij leven in de dagen voor de herdenking van Christus' geboorte. Hij kwam als Kin in Bethlehem ter wereld. Vanuit zijn liefde voor zondige mensen heeft Hij geleefd, gesproken, geheeld en geleden.

Een christelijke hospice voor kinderen mag in deze dagen voor het Kerstfeest een teken zijn van Zijn bemoeienis met mensen. Een prediking met de daad van Zijn liefde voor het zieke en verlorene in onze mensenwereld. Moge Gods zegen rusten op het nieuw te openen kinderhospice in De Glind.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen