Verwoestend Water

-9-

Marieke knikt. Het maakt haar niet uit waar ze terecht komt, als ze maar droge kleren krijgt en kan slapen. Ze voelt zich ongelooflijk moe en haar hele lichaam doet zeer.

Het üjkt wel een eeuw te duren, maar eindelijk komt Middelharnis in zicht. Als hun boot het stadje nadert schrikt Marieke enorm. Ook hier staat bijna alles onder water en ziet ze veel ingestorte huizen. De roeiboot baant zich een weg door wrakhout en dode beesten en Marieke trekt huiverend de deken nog verder over zich heen.

"We brengen jullie naar de boerderij van Verschoor, daar staat alleen beneden wat water. Op zolder zullen ze jullie droge kleren geven en eten,"

Marieke is opgelucht, dat er bijna een einde komt aan hun tocht. Medelijdend denkt ze aan alle mensen, die hier ook moeten zijn verdronken. Sommige huizen staan bijna helemaal onder water en de half ingestorte daken vertellen haar genoeg.

Varend door de straten van Middelharnis, ziet ze soms een witte vlag hangen uit een zolderraam en ze vraagt zich af of ze daar ook lang hebben moeten wachten op hulp.

"Kijk, daar is de boerderij", roept de jonge roeier ineens. Hij wijst met zijn roeispaan naar een grote boerderij en Marieke zucht opgelucht. Eindelijk is hun barre tocht voorbij, eindelijk zullen ze het wat warmer krijgen.

Het bootje meert aan bij de voordeur, waar het water maar twintig centimeter hoog staat. Een huivering gaat door haar heen als ze in het koude zeewater stapt. Henkle kijkt met grote ogen om zich heen, niets begrijpend van alles wat er met hem gebeurt.

Vervolgens wordt Elske uit het bootje geholpen en dapper pakt ze een uitgestoken hand aan. "Kom maar snel naar binnen", zegt een vriendelijke man, "jullie zullen het wel koud hebben!"

Het kind knikt en gedrieën willen ze hem naar binnen volgen maar dan bedenkt Marieke zich en draait zich om. Ze heeft haar redders nog niet eens kunnen bedanken. "Meneer... Arie...!" schreeuwt ze naar de mannen, die al aanstalten maken om verder te varen, "bedankt voor julhe hulp!"

Schipper Arie draait zijn gezicht naar haar toe en kijkt haar ernstig aan. "Graag gedaan meisje. De woon bij de haven, als jullie nog eens hulp nodig hebben, kan je me daar vinden!"

De beide mannen zwaaien nog een keer en pakken dan de riemen, wetend dat er nog veel radeloze mensen wachten op redding.

Met zachte drang duwt boer Verschoor Marieke naar binnen. "Kom meid, loop die trap maar op, mijn vrouw zal je warme kleren en eten geven."

Elske is al naar boven gelopen en moeizaam stommeh Marieke met Henkle in haar armen, de trap op.

Boven op zolder is het een drukte van jewelste. Wel veertig mensen hebben zich daar verzameld en overal ziet Marieke matrassen en dekens liggen.

"Geef mij die kleine maar hoor", zegt boerin Verschoor vriendelijk, "ik denk dat het beter is, dat jij eerst droge kleren aan doet."

Marieke knikt maar de doodsbange Henkle wil haar niet loslaten. "Ik neem hem wel mee", zegt Marieke, wanneer Henkle het op een schreeuwen zet.

De boerin wijst hen een plekje achter op de zolder. De meisjes krijgen wat kleding toegestopt en de boerin geeft hen een matras, waarop ze kunnen liggen.

"JulHe hebben zeker honger en dorst, blieven jullie soep?"

Marieke en Elske knikken heftig, want hun knorrende magen hebben al dagen niets gehad. Onder een deken trekt Marieke haar natte kleren uit, terwijl haar zusje kleine Henkle vasthoudt. Haar vingers zijn nog steeds stijf van de kou en het duurt wel een kwartier voordat ze droge kleding heeft aangetrokken.

Ze trekt een grimas als ze zichzelf hiema bekijkt, want de broek is veel te wijd en de tmi is zo groot dat ze er bijna in verzuipt. Toch zijn de droge kleren een welkomstgeschenk, nadat ze zoveel kou heeft geleden.

"Geef Henkle maar snel aan mij, Elske", zegt ze haastig en zo vlug als ze kan begint ze haar broertje uit te kleden. De natte kleertjes gaan moeilijk uit en zijn koude lijfje is blauw van de kou.

Een vrouw die vlakbij haar op een matras zit toe te kijken, geeft haar een droge luier. "Hier meid, trek hem deze maar snel aan, die kleine vergaat van de kou!"

Marieke knikt en wrijft Henkies billen schoon. Handig doet ze hem de luier om, iets wat ze al tientallen keren thuis heeft gedaan. De kleertjes die de boerin aan haar heeft gegeven, passen haar broertje precies en het ventje stopt met huilen, nu hij het wat warmer krijgt.

Elske heeft zich ondertussen ook omgekleed en stilletjes gaan ze naast elkaar op het matras zitten.

Even later is boerin Verschoor temg met drie mokken, gevuld met dampende erwtensoep. Het is het lekkerste, dat Marieke ooit in haar leven heeft geproefd. Warm en behaaglijk eten ze dankbaar de soep en vergeten even alle ellende, die ze de afgelopen dagen hebben moeten doorstaan. Op deze zolder zijn ze eindelijk veilig, IS het warm en hebben ze te eten. Zachtjes en onhoorbaar voor de rest prevelt Marieke een gebed en hoopt dat God ook voor de anderen uit hun gezin een veilige bestemming heeft gevonden.

"Alles komt nu vast goed", zegt ze tegen haar zusje. Elske knikt glimlachend, vertrouwend op Marieke's troostende woorden.

HOOFDSTUK 6

Henkle is na het eten van de soep in slaap gevallen. Ondanks de dmkte op zolder heeft het uitgeputte kind niet langer wakker kunnen blijven. Liefdevol dekt Marieke hem toe.

"De stakker", fluistert boerin Verschoor, als ze de mokken van de meisjes nog eens vult met erwtensoep, "hij heeft vast heel wat meegemaakt."

Vragend kijkt ze naar Marieke, maar het meisje zwijgt. Ze heeft geen zin om te vertellen, wat er in die vreselijke nacht is gebeurd. Ze bedankt de boerin voor de heerlijke soep en begint stilletjes weer te eten. Met de grote soepketel loopt boerin Verschoor verder om nog meer hongerige mensen te voeden.

De jonge vrouw, die vlakbij Marieke op een matras zit, kijkt hen peinzend aan. Marieke, die voelt dat ze bekeken wordt, staart temg. Er blinken tranen in de ogen van de vrouw en beschaamd buigt ze haar hoofd. Het meisje wendt haar gezicht af en eet verder.

Om haar heen wordt het steeds dmkker op de zolder. Overal zitten en liggen mensen. Sommigen zitten te eten met een groepje bij elkaar, anderen zitten stilletjes alleen, met een wazige blik in hun ogen.

Dan krijgt Marieke een idee. Misschien heeft er iemand op deze zolder wel iets over haar familie gehoord. Misschien zijn er zelfs wel familieleden van haar hier!

"Elske, blijf hier bij Henkle, ik ga even rondvragen of iemand iets meer weet over ons gezin!"

Haar benen voelen nog steeds vreemd aan, maar de stijfheid is verdwenen. Voorzichtig schuifelt ze over de volle zolder, zoekend naar bekenden.

Verscheidene mensen kijken haar medelijdend aan, alsof ze weten wat ze heeft meegemaakt.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen