Verwoestend Water

-12-

"Eet smakelijk", zegt Marieke en laat haar stapel nog even staan. Eerst wil ze Henkie en Elske voorzichtig wakker maken, zij zullen nu ook wel honger hebben. Haar zusje is echter bijna niet wakker te krijgen en wanneer ze uiteindelijk toch haar ogen opent, kijkt ze verward om zich heen.

"Hoi slaapkop", zegt Marieke opgewekt, "ga maar eens gauw rechtop zitten, dan krijg je boterhammen en thee." Henkie ligt nog steeds opgerold als een klein egeltje,

Henkie ligt nog steeds opgerold als een klein egeltje, onder de deken en hier en daar steken zijn blonde krulletjes er boven uit. "Henkie", fluistert Marieke zacht, "word eens wakker, Marieke heeft een boterhammetje voor jou."

De kleine jongen opent slaperig zijn oogjes en er verschijnt een stralende lach. Wat ziet hij er toch lief uit, denkt Marieke vertederd en voorzichtig drukt ze een kus op zijn wangetje. Even later is Henkie gulzig aan het eten, maar vreemd genoeg heeft ze zelf weinig honger. "Heb je vannacht een beetje geslapen", vraagt Cor ineens, als Maneke net een slokje thee wU nemen.

"Het gaat wel", antwoordt ze zacht, "ik was vreselijk moe, jij toch ook Cor?"

Cor knikt. Hij wil juist iets tegen haar zeggen, als boer Verschoor plotseling om ieders aandacht vraagt. "Mensen, luister eens. Ik ga nu de namen voorlezen van iedereen, die zo dadeUjk geëvacueerd wordt naar Rotterdam. Over een half uur vertrekt er een boot en worden jullie overgebracht naar de Ahoyhallen. Luister goed, want ik ga nu de namen voorlezen: 'Klaas Koster, An Koster, Gerrie Koster, Marieke de Visser, Elske de Visser, Henkie de Visser, Cor van Oudelande, Annechien van Oudelande, Adrie van Dijk en Jannetje van Dijk."Opgelucht kijken Marieke en Cor elkaar tegelijkertijd aan. "De ben blij dat ik samen met jou word geëvacueerd", zegt Cor met een warme stem en Marieke' voelt haar wangen branden als hij haar zo lief met zijn diepblauwe ogen aankijkt.

Henkie verbreekt de ongemakkelijke stilte tussen hen. "Henkie op!" zegt hij triomfantelijk en Marieke begint te lachen.

"Goed zo Henkie, nou nog wat drinken en dan moeten we zorgen dat we klaarstaan, want we gaan straks naar Rotterdam."

Het kind begrijpt niet wat zijn grote zus bedoelt, maar hij voelt dat er iets gaat gebeuren en kruipt vlug op Marieke's schoot.

"Is Rotterdam ver Marieke''" vraagt Elske. "De wil Uever niet zolang varen op zee."

"Maak je maar geen zorgen Elske, ik denk niet dat we met een roeibootje naar Rotterdam varen en met een snelle boot zal die tocht vast niet lang duren."

Ongeduldig wachten de evacué's op de schemerige zolder. Marieke wil nu dolgraag zo snel mogelijk weg, weg van al die droevige mensen, die zoveel hebben meegemaakt. Ze is nog nooit in Rotterdam geweest, maar Cor wel.

"Rotterdam is echt een grote stad Marieke, mijn vader heeft me vorig jaar een keer meegenomen."

"Ken je ook de Ahoyhallen'" vraagt Marieke hoopvol. Cor schudt zijn hoofd. "Ik neem aan dat het nogal grote hallen zijn", concludeert hij, "Lk heb gehoord dat er honderden evacués naartoe worden gestuurd."

Marieke staart voor zich uit. Misschien zijn er wel famiüeleden van haar., vader, moeder, misschien Janus of Dirk of Joke...

"Kom mensen, de boot ligt klaar", roept boer Verschoor plotseling luid. Marieke neemt afscheid van Jannie, die verdrietig voor

Marieke neemt afscheid van Jannie, die verdrietig voor zich uit zit te kijken. "Tot ziens Jannie, het ga je goed." "Tot ziens Marieke", antwoordt de jonge vrouw zacht "Ik hoop dat je je familie terugvindt."

Marieke geeft Jannie een kus en tilt kleine Henkie op. Met Elske achter haar aan en Cor en Annechien voor haar, daalt ze de trap af. Het water staat nu dertig centimeter hoog beneden in de boerderij, maar ze hoeven er niet door te Waden. Een sterke kerel neemt hen één voor één op zijn rug, zodat ze droog in een kleine boot kunnen stappen. Wanneer de man Henkie uit Marieke's armen wil nemen, begint het jongetje afschuwelijk te krijsen.

"Stil maar knul", zegt de grote kerel vriendelijk. "|e mag zo weer naar je zus."

Als iedereen heeft plaatsgenomen in de boot krijgen ze een dekzeil half over zich heen.

"Dat is voor de kou mensen", roept de schipper en dan start hij de motor.

Eerst vaart de boot door de straten van Middelharnis en nog steeds schnkt Marieke als ze alle ravage ziet. die de storm heeft veroorzaakt. Wat ze nog steeds afschuwelijk vindt om te zien, zijn de dode beesten die overal dnjven. De kadavers zien er eng uit met hun opgezette buiken en uitpuilende ogen. Als de oude kade van Middelharnis in zicht komt, ziet het meisje dat er een groot schip op hen ligt te wachten.

Cor slaakt een zucht van verlichting. '*Ik was al bang dat ze ons met dit kleine bootje naar Rotterdam wilden varen", grinnikt hij.

Marieke klemt Henkie dicht tegen zich aan en glimlacht naar Cor. Ook zij is opgelucht, want stilleties heeft ze veel angst met al dat water om zich heen

Dan helpen twee kerels haar naar het ruim van de vrachtboot en watmeer ze de grote ruimte binnenstapt, struikelt ze bijna over de mensen en beneemt een vieze lucht haar haast de adem.

"Zoek maar een plekkie, kind", zegt een oude jnan vriendelijk. "Het is wel passen en meten, maar jij bent niet zo breed."

Vooizichtig stapt Marieke, met Henkie in haar armen, tussen de zittende en liggende mensen door. Elske houdt krampachtig de jas van haar zus vast en achter in het ruim maakt een gezin een plaatsje voor haar vrij.

Wanneer Marieke goed en wel zit, zoekt ze koortsachtig naar Cor. Ze wil hem niet uit het oog verliezen, waarom weet ze zelf eigenlijk niet^oed.'

Plotseling verschijnen Cor en Annechien, zoekend naar een plekje en Marieke spnngt op. Wuivend naar hen, gebaart ze, dat er bij hen nog wat ruimte is en glimlachend komt Cor naar haar toe. Zou hij ook graag bij haar in de buurt willen blijven? Marieke's ogen volgen hem, wanneer hij en zijn zusje zich een weg banen door de mensenmassa.

"Wat een lucht hier hè!" zegt Cor smerig kijkend. "Ik hoop dat we snel in Rotterdam zijn!"

"Ik ook", zegt Marieke uit de grond van haar hart, terwijl ze wat stro bij elkaar schuift. Voor Henkle maakt ze een soort strobedje, maar het klamme stro nodigt niet direct uit tot liggen. Ineens krijgt ze een ingeving. "Elske, jij kunt toch zulke mooie stropo^petjes maken? Misschien wel je aan Annechien latfen zien hoe dat moet en als jullie daarmee klaar zijn, kun je daarmee poppenkast spelen voor Henkie."

Elske en Annechien zijn blij met wat afleiding en Cor kijkt goedkeurend naar Maneke.

"Jij bent zeker een van de oudsten uit juüie gezin?" vraagt hij peinzend. Moeder vroeg mij ook altijd of ik de kleintjes wilde bezighouden wanneer ze het druk had en Peter vond het schitterend als ik voor hem blokautootjes timmerde."

Marieke buigt haar hoofd.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen