Echtpaar Los-Van Veen zestig jaar getrouwd

"Dus ü bint de nieuwe burgemeaster?" Zo verwelkomde de 87­jarige bruidegom de heer Stoop in zijn huiskamer, waar de kachel al volop stond te snonen. "In bin je 't al een beetje gewend hier?" Gelukkig kon de burgemeester die vraag volmondig met 'ja' beantwoorden. Namens de gemeente bracht hij 'n fraaie fruitmand mee voor het 60­jarige echtpaar, want ja, zóveel jaren samen, "da's niet voor iederean weggelegd" beaamde mevrouw Los, die twee jaar later werd geboren dan haar man. Hij aanschouwde in Dirksland het eerste levenslicht en zij in Ooltgensplaat. "Plaetje boven, ee" zegt ze. Hoe ze elkaar hebben leren kennen? Eigenlijk heel gewoon, zoals

Hoe ze elkaar hebben leren kennen? Eigenlijk heel gewoon, zoals zoveel stelletjes elkaar in die tijd leerden kennen: de jongens liepen zaterdagsavonds 'op durp' rondjes aan de ene kant van de straat en de meisjes aan de andere kant, en dan liep er best wel eens één bij waarvan je dacht, nóuhou... En dan laat de rest zich niet meer raden natuurlijk. In de oorlog zijn de heer en mevrouw Los met elkaar getrouwd. "Je

In de oorlog zijn de heer en mevrouw Los met elkaar getrouwd. "Je oendervoend hier van de oorlog niet zo veul hinder. In bovendien, je huurde dan geen zaeltje, mar je vierde je bruiloft geweun thuus", legt mevrouw Los uit. Toch weet de heer Los nog wel te vertellen hoe hij in 1944 naar Duitsland werd afgevoerd en bij Wierden uit de trein is gesprongen...

De eerste vijfjaar na het trouwen hebben de heer en mevrouw Los bij zijn ouders ingewoond. Daarna woonden ze anderhalf aan de Straatdijk; maar toen de Oranjelaan gebouwd werd, kregen ze daar een woning toegewezen. En daar zijn ze nimmer vandaan gegaan.

Aanvankelijk was de heer Los werkzaam in het transport en in de landbouw, maar na de watersnoodramp van 1953 heeft hij twaalf jaar aan de Deltawerken gearbeid. Eerst als heimachinist, maar later zat hij als kraanmachinist op de grootste hijskraan die Nederland die toen kende. Toen de Deltawerken gereed waren, heeft de heer Los de rest van zijn arbeidzame leven gewerkt bij scheepswerf Van der Giessen de Noord te Krimpen aan den IJssel. Dat betekende in die tijd iedere morgen om zes uur op 't brommertje stappen, richting Stellendam, en daar vandaan met een wagen verder. Toen hij achter in de vijftig was, is hij gestopt met werken. Zowel z'n eigen gezondheid als die van z'n vrouw noopten daar min of meer toe en sindsdien leven ze samen hun leventje, in hun knusse woninkje aan de Oranjelaan, waar ze inmiddels alweer 52 jaar een veilig dak boven hun hoofd hebben.

"Jae, in die zestig jaer is t'r heal wat over je hoad gewaoid" zegt zfj. En hij vult aan: "m'n ha 't durp geweun zieje gróeje, ee. Tussen hier in de Rieng had je nog niks. Dat was allemaele tuun." En mevrouw Los vervolgt: "mar gelokkug hei m'n man altied waark gehad. As je feartig of vuuvenveartig gulden in de weke had, dan wisje niet watje zag. Dan badje 'n pakket booschappen waer je ü tegen zei!"

Daarnaast heeft de heer Los veel bondswerk verricht, in besturen gezeten en vele jaren actief geweest voor de plaatselijke EHBO. En tot z'n vijfenzestigste was hij lid van de Rode Kruiscolonne. Om al die inzet werd hij Koninklijk onderscheiden met de Eremedaille in Goud in de Orde van Oranje Nassau.

Wat beide echtelieden graag mochten doen, was verre reizen maken. Niet alleen hebben ze bijna alle Europese landen al eens bezocht, tot in Noorwegen en Denemarken toe, maar ook waren ze in Canada, Amerika en Rusland, waar ze al pratend, maar vooral ook gebarend, in gesprek probeerden te komen met de bevolking, "'t Was vreaselijk interessant om al die verschillende culturen te proeven in om te kieken hoe de maansen daer levende", zo bewaart mevrouw Los haar herinneringen aan die tijd waarin het reizen hen nog gemakkelijk af ging­ Maar nu de jaren zo geklommen zijn, zijn de activiteiten natuurlijk

Maar nu de jaren zo geklommen zijn, zijn de activiteiten natuurlijk afgenomen. Mevrouw Los heeft erg last van reuma, maar wast en strijkt nog zelf. Verder probeert ze nog wat handwerk te doen en leest en puzzelt ze graag. Hij heeft nogal last van beverigheid, "in 'k gae oak mear diengen vergete, geloav "k". Maar als het nu maar weer eens wat mooi weer wil gaan worden, dan 'scharrelt' hij graag nog wat in z'n tuintje achter 't huis.

"Jae, 't is hier prima weune" vinden ze allebei, "lekker rustig in de straete, in 't is hier 'n veilig durp". Oftewel: wat zou je je nog meer wensen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen