Verwoestend Water

­15­

HOOFDSTUK 8

M ^arieke, Marieke, kun je me horen?" Hevig knipperend opent Marieke haar ogen. Het bezorgde gezicht van Cor is vlakbij haar en hij knijpt zachtjes in haar hand.

"Wat... wat is er gebeurd?" stamelt ze verbaasd en gaat rechtop zitten.

"Ik denk dat je bent flauwgevallen", antwoordt Cor ernstig. Hij houdt een bekertje water voor haar mond. "Hier, drink maar, misschien knap je wat op!"

Marieke neemt een slokje en merkt nu dat ze op haar eigen bed zit. Janus staat vlakbij haar, met Henkle in zijn armen en geschrokken houdt Elske de hand van Dirk vast.

"Je hebt ons wel laten schrikken hoor", zegt Janus nu duidelijk opgelucht.

"Het spijt me", zegt Marieke zacht en kijkt diep in de blauwe ogen van Cor. "Ik voelde me ineens zo moe en alles om me heen begon te draaien..."

"Je hoeft niets uit te leggen Marieke", zegt Cor nu zacht. "Je hebt de afgelopen dagen ook al heel wat voor je kiezen gekregen." Marieke kijkt hem dankbaar aan. Die lieve Cor, hij

Marieke kijkt hem dankbaar aan. Die lieve Cor, hij begrijpt precies wat er door haar heen gaat. Alle spanningen en emoties beginnen nu him tol te eisen. Marieke heeft zich nog nooit zo leeg en moe gevoeld. Het enige wat ze wil is slapen en vergeten, om hierna weer wakker te worden en te beseffen dat alles alleen maar een afschuwelijke nachtmerrie is geweest.

Plotseling komen opnieuw de tranen en zacht begint ze te snikken. "Janus, wat moeten we nou doen, wat moet er van ons worden?" Haar broer schuift naast haar op het bed en slaat zijn

Haar broer schuift naast haar op het bed en slaat zijn sterke armen om haar heen. "Luister Marieke, we zullen wel ergens ondergebracht worden hier in de buurt, want naar Oude Tonge kunnen we voorlopig niet terug. We proberen in ieder geval om samen te blijven en zodra ik weet waar de rest van onze famiUe zich bevindt, zal ik contact met hen opnemen. Ik ben er zeker van, dat we daar dan met z'n allen naar toe kunnen."

Marieke denkt aan haar grootouders, aan haar tantes en ooms, aan hun kinderen. Natuurlijk moet er nog famiUe in leven zijn, maar de vraag is waar ze naar toe zijn geëvacueerd. Vlug wrijft ze haar tranen weg en kijkt hoopvol naar haar broers. Ja, er is nog vast ergens familie die hen kan helpen.

"Luister eens", zegt Cor plotseling, "er worden nu weer heel veel evacués binnengebracht, het üjkt mij slim om direct na de avondmaaltijd even op de lijst te gaan kijken."

"De ga dan wel met je mee", zegt Janus, "met z'n tweeën is het makkelijker zoeken dan alleen."

Henkle begint ineens te jengelen en strekt zijn armpjes uit naar Marieke. Janus zet hem troostend bij zijn zus op schoot en strijkt zachtjes over zijn blonde kruUenkop.

"Jij hebt heel wat ellende moeten doorstaan, hè knul", mompelt hij zacht. Ik moet je nog steeds bedanken Marieke. Jij hebt hem tenslotte uit het water gered, het zal niet gemakkelijk zijn geweest."

"Jij had hetzelfde gedaan. Janus... De vind het erg dat ik niets voor de anderen heb kunnen doen."

"Je hebt mij toch ook aan land getrokken", oppert Elske nu en kijkt haar grote zus hef aan.

"Zonder jou was ik vast verdronken!"

Dirk en Janus zwijgen. Zn hebben niemand kunnen helpen, maar het geschreeuw van hun broertjes en zusjes staat in hun geheugen gegrift. Nooit zullen ze vergeten hoe ze hen spartelend in het kolkende water zagen verdwijnen, een voor een...

Ineens klinkt er een bel en een krakende stem door een luidspreker kondigt de avondmaaltijd aan. Aan de lange tafel valt een droevige stilte als een oude man zachtjes een gebed prevelt.

Veel kinderen beginnen hierna hongerig te eten, want de meesten hebben weinig gehad sinds de rampnacht. Alleen hun ouders eten weinig, zij worstelen in stilte met alles wat ze hebben verloren.

Marieke eet dapper haar bord leeg en knapt zichtbaar op van het warme voedsel. Er verschijnt zelfs wat kleur op haar wangen en ze merkt dat Cor stiekem naar haar zit te staren.

"Dat smaakt goed hè?" vraagt hij onzeker, omdat hij zich betrapt voeh door haar blik.

Marieke glimlacht naar hem en knikt.

"Luister eens, wij gaan even informeren of er ondertussen nog familie is gearriveerd. Ze brengen steeds evacués binnen, dus hondje ogen gericht op de ingang, want je kunt nooit weten", zegt Janus na de maaltijd, terwijl hij en Dirk opstaan.

Haar broers hebben gelijk, sinds vanmiddag is het nog drukker geworden in de enorme hal. Wanneer Marieke terugkeert naar haar bed, zijn er rondom haar verschillende nieuwe gezichten te zien. Sommigen liggen op bed, anderen zitten in elkaar gedoken bijna onhoorbaar te huilen. Enkele kinderen rennen langs de bedden en vlakbij haar ligt een man de hele tijd te hoesten, terwijl tegenover haar een vrouw haar huilende zoontje zonder onderbreking heen en weer wiegt.

"De wil slapen", zucht Annechien en geeuwt diep. "Ik ook", zegt Elske en vlijt zich neer op het bed naast Annechien.

Marieke wil nog zeggen dat Elske beter in haar bed kan komen liggen, maar houdt wijselijk haar mond. Het is fijn dat Annechien en Elske het zo goed met elkaar kunnen vinden en waarom zouden deze twee kinderen, die zoveel hebben verloren, geen troost mogen zoeken bij elkaar?

Ze staart naar het bed van Cor, waar zij nu met Henkle op zit. Misschien kan Cor wel bij haar broers een plekje vinden.

Ineens ploft Dirk op haar matras. Hij laat haar schrikken.

"Luister eens Marieke, ik heb zojuist wat opgevangen. Het schijnt dat er buiten gezinnen staan te wachten, die plaats voor een aantal evacués hebben."

Marieke kijkt hem niet begnjpend aan. "Wat bedoel je Dirk?"

"Het kan zijn dat we straks misschien hier weg moeten."

"Maar hoe kan dat nou... we zijn er toch pas?" Marieke voelt zich niet op haar gemak. Ze is nog steeds het vervelende echtpaar, dat Henkle van haar af wilde pakken, niet vergeten.

"Luister Marieke, we weigeren gewoon om weg te gaan, als we niet samen geplaatst kunnen worden!"

Marieke bijt op haar lip en denkt aan Cor. Cor is geen familie van hen, hij staat onder een andere naam geregistreerd.

"Dirk, zou Cor niet bij ons kunnen blijven? Hij en Annechien hebben zoveel meegemaakt, zij hebben verder ook niemand!"

Dirk kijkt naar zijn oudste zus, die warempel bloost. "Ik weet niet of ze zoveel mensen op één adres onderdak kunnen geven, Marieke", zegt hij zacht.

"Janu, Janu!" roept Henkle enthousiast en met een ruk draait Marieke haar hoofd om.

Janus en Cor komen eraan, maar hun gezichten staan niet echt vrolijk.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen