Centrum van Zuidland bleef droog

Op 1 februari 2003 is het precies 50 jaar geleden dat de Noordzee een onverhoedse aanval deed op de kust van ons land. De storm was uitgelopen tot orkaankracht en veroorzaakte een grote ramp. Mensen verdronken. Evenals 180.000 stuks vee, waaronder koeien, schapen en kippen om er maar enkele te noemen. Eilanden in Zuid- Holland en Zeeland werden geëvacueerd. Oudere inwoners van het plaatsje Zuidland weten nog maar al te goed wat er in die dagen is gebeurd en generaties na hen hebben het inmiddels uit de geschiedenisboekjes kunnen leren.

Zondag 1 februari 1953 had een normale zondag moeten worden, maar dat verliep anders. Ik was in militaire dienst, gelegerd in Den Haag. Vanaf zaterdag 31 januari tot en met maandag 2 februari was ik thuis mst weekeindveriof. Omdat het die zondag zulk erbarmelijk slecht weer was stond de radio aan. Na de nieuwsuitzending van 13.00 uur kwam het volgende persbericht door; "A) het dienstplichtig personeel van (en toen volgden bepaalde oproepcode's) dient zich met de eerste de beste reisgelegenheid te melden bij hun legeronderdeel. De militairen zullen waarschijnlijk gaan deelnemen aan reddingsoperaties in gebieden welke door dijkdoorbraak onder water komen te staan als gevolg van het noodweer".

Nadat op die middag de radio-oproep was doorgedrongen maakte ik binnen een uur aanstalten om ook naar m'n legerplaats te gaan, maar eerst moest het nodige aan warme kleding bij elkaar geharkt worden. Achteraf bleek dat dit toch wel nodig was. Met de bus afgereisd naar Den Haag. In deze stad overgestapt op de tram, om na een halfuur te arriveren aan de poort van de Alexanderkazeme. Op het bijbehorende exercitietertein stonden al verschillende militaire vervoermiddelen klaar die de opgeroepen soldaten naar rampgebieden zouden vervoeren. Het legerpersoneel druppelde van lieverlee de kazernepoort binnen. Na enige tijd werd een Colone voertuigen geformeerd.

Grote vergaarbak

Bij vertrek uit Den Haag waren we met ongeveer zestien militairen in het voertuig, inclusief een wachtmeester. Het was de bedoeling bij elkaar te blijven. Nadat de Maastunnel in Rotterdam was gepasseerd doemde al gauw een boogbrug op. Terwijl we daar overheen gingen, leek het wel of de wereld verging. Dat kwam door de kracht van de orkaan, die door het spantwerk raasde.

We reden recht op ons doel af: Zuidland. Maar voordat deze plaats werd bereikt. openbaarde zich een enorme watervlakte. Het bleek dat hier al een grote polder onder water stond. De dijk waarover we naar Zuidland reden lag net hoog genoeg om te voorkomen dat het water uit de ondergelopen polder over de weg stroomde. We kwamen in ieder geval droog aan in Zuidland. Even voor het centrum kwamen we tot stilstand en konden we onze 'drie-tomiers' (vrachtwagens) verlaten. Lopend vervolgden we onze weg en het volgende beeld staat nog steeds in m'n geheugen gegrift het is een van de dingen die je nooit vergeet: in het midden van het centrum stond een muziektent die vol stond met schapen, geiten, kippen en ander vee. Trouwens, het gehele centrum was een grote vergaarbak voor alles wat leefde, zowel mensen als dieren. Het is een gelukkige omstandigheid geweest voor degenen (helaas niet iedereen) om deze plek te kunnen bereiken. Maar goed dat het dorp het hoogstgelegen gebied is uit de wijde omgeving.

Het voedsel

Inmiddels was het een uur of vijf geworden op de zondagmiddag en buiten was het roetdonker. Van de wachtmeester moesten we zandzakken gaan vullen, op weUce lokatie weet ik niet meer.

Eenmaal op die plek aangekomen, bleek er voldoende mankracht aanwezig te zijn. Maar inmiddels waren er andere instanties die een beroep op ons deden, zoals enkele boeren die hun vee nog op stal hadden staan. Met de beesten wilden de veehouders zo gauw mogelijk de polders uit. Mensen om hun vee tijdens de vlucht bij elkaar te houden hadden ze niet. De mannen vroegen het ons. Hoeveel er met hen zijn meegegaan weet ik niet, wel weet ik dat hierbij onze groep geheel uit elkaar viel. Een ieder hielp op z'n eigen manier.

Als alles ordelijk was verlopen en onze groep bij elkaar was gebleven, hadden we van onze wachtmeester gehoord waar we zouden slapen en waar de keukenwagen zou staan. Maar helaas, niemand wist het, op een enkeling na. Ook ik wist nergens van. Dat kwam omdat ik in m'n eentje met militairen van een ander onderdeel op een roeiboot verzeild was geraakt. Al roeiend gingen we van boerderij naar boerderij om te zien of er nog leven was. Als dat zo was, namen we de mensen mee. Heel dankbare mensen! Ik zal ze nooit vergeten. Maar ook zag je gruwelijke dingen: verdronken dieren, zowel groot als klein dreven rond in de onmenselijke wateroppervlakte. Heel erg triest! Omdat ik steeds niet wist waar de keuken

Omdat ik steeds niet wist waar de keukenwagen zich bevond, moest ik op zoek naar een hap voedsel. Dat lukte. Ik vergeet het nooit, op die bewuste zondagavond. Het was ongeveer elf uur. In de Dorpsstraat hnks vanaf Roterdam gerekend, stond (of staat nog) een broodbakkerij. Wie ongeveer 50 jaar geleden de eigenaar was, herinner ik me niet. Maar één ding weet ik nog goed, namelijk dat Uc er verschillende keren zowel brood als een warme maaltijd heb gehad. En daar was ik heel erg blij mee! Slapen 's nachts kon je overal, want de dorpelingen hadden hun huizen spontaan opengezet voor degenen die hulp kwamen bieden. Alles bij elkaar genomen, ondanks het wezenlijke verdriet dat overheerste, beving mij een geweldig gevoel. Om nooit te vergeten! Na drie dagen Zuidland kwam ik in Abbenbroek. Hier was m'n onderdeel al twee dagen met de keukenwagen aanwezig en moesten we slapen in een schoollokaal. Dat was daar heel anders.

Bert Moor, Acaciastraat 5, app. 7

2681 CP Monster

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen