Vervolgverhaal

-17-

Dan krijgen jullie warme chocolademelk, Rietje, wil je even snel komen?”

Verbaasd kijken de kinderen hoe een dienstmeisje verschijnt in een keurig zwart jurkje met een wit schortje. “Neem deze kinderen maar mee naar de salon en maak daarna maar een kop warme chocolademelk voor hen klaar!”

Het dienstmeisje leidt hen naar een prachtig ingericht vertrek en Marieke kijkt haar ogen uit. Hoe deftig is het hier in vergelijking met hun oude boerderijtje. De donkere, houten meubels glanzen en een prachtige kroonluchter verlicht het vertrek. In de open haard brandt een knapperend vuur en het dienstmeisje laat hen allen voor de haard plaatsnemen.

“Lekker warm, nietwaar?” zegt mevrouw Ladage als ze in een antieke stoel vlakbij hen gaat zitten. “Vertel eens kinderen, hoe heten jullie allemaal? Ik zal jullie namen tenslotte moeten leren.”

Marieke schrikt zichtbaar, maar neemt snel het woord. Ze vertelt mevrouw Ladage hoe ze heten, zonder de achternamen te noemen.

“Kinderen, ik hoop van ganser harte dat jullie het hier plezierig zullen hebben”, zegt de vrouw welgemeend. Het zal wel een beetje krap zijn met zoveel extra mensen hier, maar ik vind het heel belangrijk, dat jullie als gezin bij elkaar blijven, nadat jullie zoveel hebben meegemaakt.

Om jullie dus allemaal een plaatsje hier te geven, gaat een van de jongens bij Johan op de kamer slapen, terwijl de andere jongens op zolder kunnen. De meisjes mogen logeren in de kamer van Eliza.”

Marieke bijt op haar lip en vraagt zacht: “Henkie en ik moeten ook nog ergens slapen, mevrouw.”

“Natuurlijk lieve kind”, antwoordt de doktersvrouw glimlachend. “Dat hebben we allemaal al geregeld. Oom Anton komt straks een groot bed en een ledikantje brengen, die mooi in het achterste gedeelte van de praktijk kunnen staan. Eliza vindt het niet erg om samen met jou en je broertje daar te slapen.”

Marieke kijkt de vrouw opgelucht aan. “Dank u wel mevrouw, ik ben heel dankbaar voor alle moeite die u voor ons doet.”

“Dat spreekt voor zich kind”, antwoordt mevrouw Ladage zacht. “We zullen alles doen om het jullie hier zoveel mogelijk naar de zin te maken.”

Ineens horen ze de voordeur opengaan en even later staan Marieke’s broers, met Cor en Eliza in de salon. “Welkom, welkom”, roept mevrouw Ladage vriendelijk en draagt Rietje op wat stoelen bij de haard te zetten.

De jongens stellen zich voor en gaan onwennig op de deftige zetels zitten. Ze komen allemaal uit arme boerengezinnen en zijn deze weelde niet gewend.

“Rietje, waar blijft de warme chocola?” vraagt de doktersvrouw plotseling geïrriteerd.

Het dienstmeisje schrikt en rent naar de keuken, terwijl mevrouw haar afkeurend nakijkt.

Marieke heeft medelijden met Rietje. Ze zal het druk krijgen met al die extra gasten om voor te zorgen. “Zal ik haar even gaan helpen1" biedt ze spontaan aan.

Mevrouw Ladage trekt verbaasd haar wenkbrauwen omhoog.

“Welnee kind, hoe kom je daar nu bij. Rietje is hier in dienst om te werken!”

Marieke kan haar verontwaardigde blik bijna niet verbergen. Arme Rietje... ineens vindt ze mevrouw Ladage niet zo aardig meer.

ge niet zo aardig meer. Gelukkig zijn Eliza en de dokter niet zo uit de hoogte en vooral Eliza begint honderduit te babbelen als ze ook een plekje heeft veroverd bij het vuur. “Nou, bij de registratiedienst was het me toch druk zeg, maar gelukkig dat ze me kenden. Daardoor waren wij zo aan de beurt. Ik heb gezegd dat ik de familie De Visser uit Oude Tonge mee zou nemen naar mijn huis. De vrouw kon Cor en Annechien niet zo snel vinden op de lijst, maar ik heb ze gezegd dat we geen tijd meer hadden om te wachten en dat we snel moesten gaan.”

Marieke voelt dat Cor naar haar kijkt en ze weet ook waarom. Natuurlijk waren Cor en zijn zusje niet te vinden op de lijst. Hun achternaam is immers Van Oudelande, maar dat weet Elza niet.

“Ik ben blij dat jullie nu hier zijn in plaats van in die hal”, zegt dokter Ladage met een warme stem. “Hier is het een stuk rustiger en wij zullen ons best doen om een gastvrij huis voor jullie te zijn. Bovendien moeten jullie mij vooral beloven om niet bang te zijn om iets aan ons te vragen. Als jullie iets nodig hebben of als jullie ergens over willen praten, dan kun je altijd bij mij of bij mijn vrouw terecht.”

De kinderen knikken en er valt een ongemakkelijke stilte. Gelukkig zwaait een tel later de salondeur open en ruiken ze de heerlijke geur van warme chocolademelk. Achter Rietje, die alle beker sop een groot dienblad binnenbrengt, loopt een donkerharige jongen, die hen nieuwsgierig aanstaart.

“Ach, daar hebben we Johan ook”, zegt mevrouw Ladage stralend. “Nou Johan, maak maar eens kennis met al onze nieuwe huisgenoten!” De jongen geeft hen allemaal een hand, maar als hij

De jongen geeft hen allemaal een hand, maar als hij voor Marieke staat, verschijnt er een grote grijns op zijn gezicht. Zijn warme hand houdt even haar hand vast en het meisje voelt hoe hij haar brutaal van top tot teen bekijkt.

teen bekijkt. “Aangenaam kennis te maken”, zegt hij luid en Marieke ziet pretlichtjes in zijn donkere ogen. Ongemakke- Iijk en hevig blozend gaat ze snel weer zitten en probeert de onderzoekende blik in Johans ogen te negeren. Mevrouw Ladage legt nog eens uit, waar iedereen straks moet slapen en Henkie begint luid te geeuwen. “Heeft oom Anton al het grote bed en het ledikantje gebracht?” vraagt Eliza.

“Hij komt er zo aan”, antwoord haar vader. “Misschien kunnen jullie nog even naarde radio luisteren, voordat jullie naar bed gaan.”

Omdat iedereen wel blij is met wat afleiding, zet Eliza de radio aan en gespannen luisteren ze naar de laatste berichten over de ramp.

Als de dokter naar zijn praktijk verdwijnt om samen met zijn broer de bedden neer te zetten, heeft niemand het in de gaten. Aandachtig luisteren ze naar de ernstig klinkende radiostem, die hen vertelt over de vele doden die er overal in Zuidwest-Nederland zijn te betreuren.

Marieke slikt haar tranen weg, als ze hoort hoeveel slachtoffers er reeds zijn geteld. Zouden haar ouders, broertjes en zusjes daar ook bij zijn?

Toch is er ook dankbaarheid als de nieuwslezer meedeelt dat er een nationale actie is gestart, om geld in te zamelen voor alle slachtoffers. Iedereen lijkt met de slachtoffers mee te leven en dat geeft toch wat hoop. Ineens staat dokter Ladage weer in de salon, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegt. “Nou jongelui, ik neem aan dat jullie erg moe zijn en daarom stel ik voor dat Rietje jullie naar de slaapvertrekken brengt.”

Stijf staat iedereen op. Het is een vermoeiende en emotionele dag geweest en ze zijn blij dat ze eindelijk naar bed kunnen.

Het dienstmeisje reikt nachtkleding uit aan alle nieuwkomers en Marieke kan haar ogen bijna niet meer openhouden. Doodmoe sjokt ze met Henkie op haar arm achter Eliza aan naar de praktijk.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen