Verwoestend Water

-21-

"Kan jij voortaan nietje grote mond houden?" bijt Cor hem toe. "Begrijp je niet, dat we allemaal veel hebben meegemaakt en dat we nog steeds in grote onzekerheid zitten?"

"Ik zei alleen maar..."

Cor laat Johan niet uitpraten en snauwt: "De heb gehoord wat je zei. Je krijgt een tien met een griffel voor je lompheid!"

Janus en Dirk werpen ook een vernietigende blik naar Johan, die blijkbaar nog steeds niet snapt waar iedereen zo'n ophef over maakt.

"We zullen even naar buiten gaan", zegt Cor zacht tegen Marieke, "wat frisse lucht zal je goed doen."

Hij laat Marieke los en roept Henkle, die stilletjes achter de bank is weggekropen.

Even later lopen ze met hun geleende jassen door de februarikou. Door de frisse bries en de beschermende arm van Cor, komt Marieke weer een beetje tot rust.

"Mijn besluit staat nu vast", zegt Cor nors als hij de, koele buitenlucht inademt. "Die mensen hier, die weten gewoon niet wat wij doormaken. Ik zou het liefst nu meteen vertrekken!"

"Ach", zegt Janus, "misschien is het voor hen ook wel moeilijk te begrijpen, het rampgebied is hier ver vandaan en zij hebben geen lijken van dieren en mensen gezien!" "Maar ze moeten toch minstens begrijpen hoe we ons voelen", zegt Marieke met een schorre stem.

Zwijgend wandelen ze verder, ieder met zijn eigen sombere gedachten.

Dan blijft Marieke staan en kijkt hen ernstig aan. "Ik begrijp dat jullie hier zo snel mogelijk weg willen, maar jullie moeten mij beloven vlug terug te komen. Ik weet niet of ik het hier wel kan volhouden zonder jullie, die Johan is..." Ze maakt haar zin niet af en staart nietsziend in de verte. Janus aait zijn zus over haar hoofd. "Luister Marieke, wij gaan meehelpen om ons verdronken land zo snel mogelijk weer droog en schoon krijgen. We zullen proberen daar ook iets over onze familie te weten te komen en misschien kunnen we onze boerderij wel weer opbouwen.

Geloof me Marieke, we halen jou zo snel mogelijk terug naar Oude Tonge en als het niet meer lukt om daar te gaan wonen, dan gaan we op zoek naar iets anders!"

"Misschien zijn de huizen in Herkingen nog wel bewoonbaar!" oppert Cor.

Henkle wijst naar een bus, die hen juist passeert.

Marieke ziet het niet, ze zucht diep en staart nog steeds in het niets. Het zal een moeilijke tijd worden zonder haar broers en Cor. Ze huivert als ze aan die akelige Johan denkt, maar gelukkig zijn Eliza en dokter Ladage er ook nog. Ze zal volhouden in Rotterdam, ze zal sterk zijn. Misschien komen er snel berichten van familieleden, die ook de ramp hebben overleefd. Ze moet de moed erin houden en dan zal er zeker een dag komen, dat ze terug kan naar Flakkee.

"Goed", zegt ze ernstig, "proberen juUie maar terug te gaan. De zal er hier het beste van maken."

Janus drukt een kus op haar wang en zegt trots: "De wist het wel, datje er mee eens zou zijn en ik beloof je dat we zo snel mogelijk iets zullen laten horen."

Gekalmeerd, met Henkle aan de hand, loopt Marieke met de jongens terug naar het huis van de familie Ladage.

HOOFDSTUK 10

M arieke kan maar niet in slaap komen. Ze woelt van haar ene zij op de andere en naast haar hoort ze de rustige ademhaüng van Eliza. Soms wilde ze dat ze Henkle was, die onwetend bijna iedere nacht slaapt als een roos.

Allerlei verwarde gedachten gaan door Marieke's hoofd. Ze is nu alweer een paar dagen bij de Rotterdamse famihe in huis en het is geen gemakkelijke week geweest. De onzekerheid over het lot van haar famiUeleden vindt ze het moeilijkst te dragen, maar ook de spanning die vaak heerst in het deftige doktershuis, werkt op haar zenuwen. Het is er zo anders dan in hun boerderijtje op het eiland en mevrouw Ladage geeft haar steeds vaker het gevoel dat ze niet echt welkom is.

Met een diepe zucht draait Marieke zich weer op haar andere zij. Morgen zullen haar broers en Cor proberen om aan boord van een vissersboot te komen. Nog iedere dag brengen vissers hun eilandbewoners naar de veilige haven van Rotterdam en de jongens zullen proberen mee te reizen op zo'n boot. Ze zijn van plan om 's ochtends vroeg het huis te verlaten.

Stilletjes heeft Marieke al afscheid van hen genomen. Cor heeft haar omhelsd en beloofd zo snel mogelijk iets van zich te laten horen. Janus en Dirk hebben met haar afgesproken dat ze zullen proberen om in Oude Tonge te komen, in de hoop iets meer over hun gezin te weten te komen.

De familie Ladage hebben ze niet mgeUcht over hun aankomend vertrek, maar Janus heeft een korte brief voor hen geschreven en het is de bedoeling dat Marieke deze de volgende morgen bij het ontbijt aan de dokter zal overhandigen.

Onrustig draait Marieke haar hoofd naar de wekker. Over een paar uurtjes zullen haar broers en Cor wegsluipen uit het huis. Johan is gelukkig bij een vnend gaan logeren, dus Cor slaapt alleen op zijn kamer.

In de schemering staart Marieke naar haar broertje en ineens ziet ze weer het beeld van haar moeder voor zich. Moeder, die altijd zulke mooie liedjes kon zingen voor hem als hij niet wilde slapen. "O moeder", zucht Marieke zacht, "wist ik maar of je nog leefde." Hete tranen druppelen op haar kussen en zachtjes huilt ze een tijdje. Als moeder niet meer leeft, dan moet zij proberen een soort moeder voor Henkle te zijn. Ze is tenslotte al bijna vijftien. Elske kan haar meehelpen in het huishouden en misschien kunnen Janus en Dirk bij een rijke boer gaan werken als knecht. Ondanks het vele piekeren valt Marieke in slaap, ter

Ondanks het vele piekeren valt Marieke in slaap, terwijl de jongens tegen vieren op weg gaan naar de Rotterdamse haven.

Met een ruk gaat Marieke overeind zitten, badend in het zweet. De wekker wijst half zeven aan en Eliza en Henkle zijn nog in diepe rust. Ze veegt met de mouw van haar nachthemd haar voorhoofd af, maar de beelden uit haar droom kan ze niet wegvegen.

Steeds weer die uitgestrekte handen in het water, de instortende huizen, die huizenhoge golven, het gegil, het geluid van de huilende wind...

Omdat ze EUza niet wakker wil maken, glijdt ze voorzichtig uit bed en loopt naar de wastafel. Het koude water in haar gezicht doet haar goed en de herinnering aan die vreselijke nachtmerrie vervaagt.

"Rieke rieke", hoort ze achter zich een zacht stemmetje roepen. Henkie staat in zijn ledikantje en strekt zijn armpjes naar haar uit.

Marieke droogt haar gezicht en tilt hem op. "Dag heve schat, heb je lekker geslapen?"

Henkie slaat zijn armpjes om haar heen en Marieke knuffelt hem stevig.

"Hoe laat is het Marieke?" mompelt Eliza slaperig.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen