Leendert Jordaan

In de gemeente Middelhamis zullen maar weinig inwoners zijn die Leen - of op z’n minst zijn naam - niet kennen. Zijn nimmer aflatende enthousiasme, bruisende energie, jovialiteit, humor, welbespraaktheid, zijn altijd klinkende stem en gulle lach... ze kenmerkten deze man, die bezield was met alles wat hem bezighield. En dat was veel. Heel veel, voor en temidden van de Middelharnisse samenleving. Bij tal van terreinen was of voelde hij zich betrokken of hij had er belangstelling voor. Sterk sociaal voelend als hij was, had hij altijd en voor iedereen tijd voor een gemoedelijk praatje, een grap, een opbeurende opmerking of schouderklop, een brede armzwaai - immer vergezeld van een brede lach; óók voor degene die met Leen’s enthousiasme misschien niet altijd goed raad wist en daar soms andere gedachten bij had... Leen zelf stond daarboven en benaderde zulken met evenveel respect als wie ook. Leen had een eigen mening en ventileerde die, compleet van argumenten voorzien. Hij wist waarom hij iets vond, deed of wilde, maar stond beslist ook open voor andersdenkenden. Leen was van iedereen en vóór iedereen.

Totdat, kort na een wintersportvakantie, afgelopen maandagmorgen een hartstilstand aan dit alles een einde maakte. Leen Jordaan is niet meer. Hij werd 59 jaar. Zijn vrouw, kinderen, familie en de hele Middelharnisse gemeenschap verliest in hem een man zoals er geen tweede is.

Zijn inzet in de samenleving is groot en velerlei geweest; drie zaken springen echter in het oog: ‘de Staver’, de brandweer en de politiek.

Na zijn arbeidzame leven te zijn begonnen als etaleur, werd Leen conciërge van de toenmalige Olympiahal in Middelhamis. Van daaruit werkte hij zich op tot manager van recreatiecentrum ‘de Staver’ te Sommelsdijk, waarvoor hij veel heeft betekend bij zowel de bouw als later ook de herbouw na de Staverbrand, enkele jaren geleden. Het was zijn lust en zijn leven om met grote bevlogenheid zijn werk te doen en alles aan te pakken wat hij belangrijk vond. En dat dééd hij zoals hij Was: wervelend, bruisend en altijd positief denkend; niets was hem teveel. Zo heeft hij, mét z’n medewerkers - want zó zag hij dat altijd, van ‘de Staver’ gemaakt wat het thans is. Juist was hij bezig voorbereidingen te treffen om per 1 oktober a.s. een punt achter zijn carrière te zetten...

Daarnaast was hij lang - en boegbeeld bepalend - verbonden aan de vrijwillige brandweer van Middelhamis, waarvan hij ruim 37 jaar deel uitmaakte, sinds 1980 als plaatsvervangend commandant en per 1 januari 1994 als commandant. De vrijwillige brandweer - met nadruk op ‘vrijwillig’ - was hem dierbaar. Met de gedrevenheid die hem eigen was, heeft hij zich vele jaren gegeven aan het totale korps van de gemeentelijke brandweer. Over de leden van de afzonderlijke blusploegen sprak hij als zijn ‘brandweervrienden’, bij wier wel en wee - ook in privé - hij zich altijd betrokken toonde.

Graag wilde hij echter nog de (gemeente)politiek in. Door middel van voorkeurstemmen bij de laatstgehouden gemeenteraadsverkiezingen, maart vorig jaar, werd hem dat ook mogelijk gemaakt. Daarom verleende de gemeente hem eervol ontslag als brandweercommandant en maakte hij sindsdien voor de Partij van de Arbeid deel uit van de gemeenteraad van Midddelhamis. Daaraan had hij zich de komende jaren nog een poos willen geven.

Dit ‘In memoriam’ eindigt dan ook met enkele rouwende woorden van de fractievoorzitter van Leen’ s partij. “Ik kan het bijna niet geloven. Die altijd vrolijke, uitbundige en optimistische Leen is er niet meer. Elke maandagavond liepen we gezamenlijk de lopende zaken door in de politiek van Middelhamis. Hij de harde sector en ik de zachte; zo hadden we dat verdeeld. Maar daar hield hij zich niet altijd aan. Hij bemoeide zich vaak ook met andere dingen. Gelukkig maar. Want hij had een grote belangstelling voor alles wat zich afspeelde in de gemeente Middelhamis. Een samenleving waar hij nadrukkelijk deel van uitmaakte. Na de opbouw van ‘de Staver’ - en na een brand dit nog een keer te hebben gedaan - begon hij vorig jaar vol optimisme, strijdlust en energie aan een nieuwe klus: het raadslidmaatschap, waarvan hij vanaf het begin zei dat hij eerst een poosje wilde luisteren en leren. Bij dat ene jaar zal het blijven... Hij genoot van zijn kleinkind, waarvoor altijd wel een cadeautje in de achterbak van zijn auto lag. Hij genoot van een skivakantie met zijn vrouw en vrienden, waarvan hij zei: ‘je moet het doen als het kan, wantje weet nooit wanneer het de laatste keer is...’ Hij was trots op zijn zoons, waarover hij regelmatig moest vertellen, want vertellen kon hij als geen ander. Die stem en die gulle lach zal ik nooit meer horen...”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen