Verwoestend Water

-27-

Henkie schenkt haar een brede glimlach en brabbelt iets onverstaanbaars.

"Tante Bep", vraagt Marieke, haar gezicht droog vegend, "is uw hele gezin in Rotterdam of is er ook een aantal ergens anders ondergebracht?"

De ogen van haar tante krijgen een gelaten uitdrukking en moeizaam slikkend klemt ze haar lippen op elkaar. Diep zuchtend zet de vrouw Henkle op de grond, vouwt haar handen om Marieke's hoofd en kijkt de dochter van haar overleden zus intens verdrietig aan.

"Lieve schat, de ramp heeft ons toch zo zwaar getroffen. De kan het bijna niet vertellen."

Dan krijgt ze opnieuw een hevige huilbui en klampt zich vast aan Marieke.

Het meisje staart haar tante met grote angstogen aan. "Is het... zo erg?" brengt ze moeizaam uit.

Haar tante knikt snikkend en zegt nauwelijks hoorbaar: "Waarom Marieke, waarom? God heeft me alles afgenomen, alles wat ik liefhad. Jouw oom Jos en al onze kinderen... waarom heb ik als enige van ons gezin de ramp overleefd?"

Marieke kan niet geloven wat ze hoort en schudt ongelovig haar hoofd. "Nee, tante... zeg alsjebUeft niet dat ze ook bij jullie..." Ze maakt haar zin niet af, bang om die afschuweUjke woorden uit te spreken.

Het vermoeide en door droefheid getekende gezicht van haar tante bevestigt echter de verschrikkelijke waarheid en Marieke slaat medelijdend een arm om haar tante heen.

De mensen rondom hen zijn getuigen van hun grote verdriet en sommigen pinken zelfs een traan weg, terwijl anderen gegeneerd him hoofd afwenden.

"Kom", zegt Rietje na een paar minuten, "laten we even naar een cafetaria gaan, daar kunnen jullie wat drinken en een beetje kalmeren." Rustig loodst ze Marieke en haar tante tussen de kramen door en even later zitten ze in een kleine cafetaria vlakbij de markt. Op een tafeltje worden drie dampende koppen koffie neergezet, terwijl Rietje tante Bep een schone zakdoek geeft.

"Drink maar eerst lekker wat", zegt ze moederlijk tegen de verdrietige vrouw, "het zal u goed doen."

Zwijgend drinken ze met kleine teugjes van de koffie en komen Marieke en haar tante een beetje tot rust.

"Ik wil nu Uever niet praten over die nachf', zegt tante Bep na een paar minuten, "het is zo moeilijk Marieke... zo moeilijk..."

Het meisje knikt en staart naar haar lege kopje. Ze begrijpt haar tante wel, zelf vindt ze het ook moeilijk om over de ramp te praten, alle vreseüjke beelden ziet ze dan weer voor zich.

"Waar verblijft u in Rotterdam?" vraagt Rietje, de stilte doorbrekend.

Tante Bep kijkt haar vriendelijk aan. "Ik heb zo'n geluk gehad met mijn adres", antwoordt ze zacht. "De woon bij een hele, lieve, oude dame, die uit Indië is teruggekomen. Het is zo'n goed mens, altijd staat ze voor me klaar. Er logeert bovendien nog een andere evacué uit Stavenisse bij haar, meneer Gerard van Loon. Die man heeft net ab wij enorm veel te verwerken, want zijn vrouw en zijn enig kind zijn ook tijdens de rampnacht verdronken."

"Het is afschuwelijk wat die storm allemaal heeft aangericht", zucht Marieke, "het lijkt wel alsof ieder gezin in Zuidwest-Nederland door de ramp is getroffen."

"Sommige stadjes zijn droog gebleven", zucht tante Bep, "maar er zijn plaatsen waar alle huizen in één straat zijn ingestort. Bij ons m Oosterland moet het ook heel erg zijn."

Zwijgend staart ze naar haar koffie, terwijl Rietje probeert om Henkle bezig te houden. "Van de rest van onze familie weet u zeker ook niks?" vraagt Marieke voorzichtig.

Haar tante schudt het hoofd. De heb al overal geïnformeerd, maar ik ben nog niets over hen te weten gekomen. Het kan best zijn dat hen niets is overkomen, maar bijna iedereen uit het rampgebied is weggebracht, dus wie weet waar ze zitten."

Opnieuw zwijgen ze allebei, totdat Rietje de stilte onverwachts verbreekt. "Marieke, we moeten nu gaan hoor, mevrouw wil dadelijk lunchen en als ik niet op tijd met de boodschappen terug ben, dan zul je haar horen!"

Marieke wisselt snel haar adres uit met dat van haar tante. Nadat ze elkaar omhelsd hebben, nemen ze afscheid van elkaar.

"De kom je spoedig opzoeken heverd", belooft ze stellig en kust Marieke op haar wangen. Als ze de andere kant uitloopt, blijft kleine Henkle zwaaien, totdat zijn tante om een hoek verdwijnt.

Verdrietig om haar overleden neefjes, nichtjes en oom, maar dankbaar dat haar tante nog leeft, loopt Marieke stil naast Rietje naar huis. Haar zusje zal wel blij zijn dat tante Bep in Rotterdam is. Ze weet dat Elske dol is op haar moeders zus, maar het lijkt haar wel verstandiger nog niets te vertellen over de dood van de anderen. Wanneer Rietje de voordeur opent, staat mevrouw Ladage al klaar om haar te berispen.

"Waar kom je vandaan?" vraagt ze bits, "weet je wel hoe laat het is?"

Rietje buigt haar hoofd. "We zijn naar de markt geweest mevrouw, ik moest verse groenten en fruit kopen."

"Daar heb je dan wel je tijd voor genomen", snauwt de doktersvrouw kattig en staart dan naar Marieke. "Ga jij haar deze keer maar vlug helpen met de lunch", zegt ze nors en beent weg. De meisjes verdwijnen met Henkle naar de keuken en zodra Rietje de keukendeur gesloten heeft, kijkt ze Marieke schuldig aan.

"Het is mijn schuld dat mevrouw zo boos is", zegt ze zacht, "je moet haar dadelijk bij de lunch vertellen dat je je tante hebt ontmoet en dat er zoveel mensen van jouw familie zijn omgekomen."

Marieke haalt zuchtend haar schouders op, ze voelt zich zo moe en zo leeg, het liefst zou ze zich willen verstoppen op haar zolderkamertje. "Je moet flink zijn", klinkt er plotseUng een heldere stem in haar hoofd en onbewust recht ze haar schouders.

"Ik zal het haar nu vertellen", antwoordt ze zacht en slentert naar de salon.

Verbaasd kijken de dokter en zijn vrouw naar Marieke als ze van haar ontmoeting op de markt vertelt.

"Heeft ze echt als enige de ramp overleefd?" vraagt de dokter geëmotioneerd.

Marieke knikt gelaten en probeert de brok in haar keel weg te slikken.

"Wat afschuwelijk voor je tante", zucht dokter Ladage geschokt, "die vrouw moet toch wel veel kracht hebben om zo'n verlies te dragen."

Mevrouw Ladage perst haar lippen op elkaar en lijkt ook getroffen door het nieuws. Peinzend roert ze in haar thee, maar er komen geen troostende woorden uit haar mond.

"Wih u alsmblieft niets tegen Elske en Annechien zeggen over onze oom, onze nichtjes en neefjes... Ze hebben al zoveel verdriet te verwerken. Ik wil alleen vertellen, dat we tante Bep hebben ontmoet, meer niet." De dokter kmkt begrijpend.

Zijn vrouw zet echter haar kopje plotseling neer en oppert luchtig: "Misschien kunnen julUe strEÜks wel bij je tante gaan wonen?"

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen