Verwoestend Water

-28-

Marieke fronst haar wenkbrauwen. Hieraan heeft ze eigenlijk nog niet gedacht, maar ze vermoedt dat er meer schuih achter deze terloopse opmerking van de doktersvrouw. Misschien is ze hen liever zo snel mogelijk kwijt en ziet ze nu mogelijkheden.

"U kunt aan tafel." Rietje is onverwachts biimengekomen en Marieke is bhj dat ze kan ontsnappen aan de blikken van mevrouw Ladage. Met een verzonnen smoes, dat ze Henkle moet verzorgen, loopt ze samen met Rietje naar de keuken, om daar een boterham te gaan eten. Lunchen samen met de doktersvrouw, daar moet ze even niet aan denken!

Henkle eet brabbelend een boterham, maar zijn zus kan nauwelijks een hap door haar keel krijgen en opnieuw komen er tranen.

Plotseling buigt Rietje zich over haar heen en geeft Marieke spontaan een zoen op haar wang. "Ik begrijp het allemaal wel hoor meid, soms wordt aUes gewoon te veel." Ontroerd door Rietjes lieve woorden, slaat Marieke

Ontroerd door Rietjes lieve woorden, slaat Marieke haar armen om het dienstmeisje. Eerst haar ouders, broertjes en zusjes, nu weer haar oom, nichtjes en neefjes, waarom toch... waarom?"

Gelukkig kalmeert Marieke na een tijdje en als de meisjes uit school komen, heeft ze de sporen van haar tranen weggewassen.

"Je raadt nooit wie ik op de markt ben tegengekomen, Elske!" zegt ze quasi vroüjk.

Elske kijkt haar verbaasd aan, maar toch durft ze niet te raden.

"Tante Bep?" vraagt haar zusje ongelovig. "Is het echt waar, heb je heus tante Bep uit Oosterland gezien?"

"Ik heb haar zelfs gesproken, Elske en ze logeert hier m Rotterdam."

"Is bij hen de polder ook volgelopen?" vraagt Elske bang. Marieke bijt op haar lippen. Wat moet ze nu zeggen tegen haar zusje? "Hun... eh... boerderij is ook onbewoonbaar geworden door het water", antwoordt ze ontwijkend.

"Dus ze hebben ook geen huis meer?" concludeert Elske.

"Kunnen we hen alsjeblieft snel op gaan zoeken, Marieke?"

Marieke zucht. Ze legt haar zusje uit dat een bezoek nogal moeilijk is, omdat haar tante met een aantal anderen verblijft op een gastadres.

Elske kijkt teleurgesteld en Marieke heeft een hekel aan zichzelf omdat ze de waarheid niet kan en niet durft te vertellen.

Na de ontmoeting met haar tante op de markt, zijn er inmiddels een aantal weken voorbijgegaan. Haar broers hebben smds hun laatste brief, niets meer van zich laten horen, maar door het lezen van de krant blijft Marieke op de hoogte van de schoonmaakwerkzaamheden in het rampgebied.

Cor heeft nog helemaal niets geschreven en dat doet Marieke het meeste verdriet. Annechien vraagt iedere dag of er al post is en telkens moet Marieke ontkennend haar hoofd schudden.

Als er maar niets met Cor is gebeurd, het werken in het rampgebied is zeker niet ongevaarlijk.

Lange, eenzame dagen kruipeti langzaam voorbij en als ze Rietje niet had om af en toe mee te praten, dan zou ze het niet uithouden in huis.

Wanneer Marieke op een avond stilletjes op haar bed ligt te lezen, wordt er zacht op de deur van haar kamertje geklopt. Denkend dat het Eliza is, die haar een nieuw boek komt brengen, zegt ze vriendeUjk: "Kom maar binnen hoor."

Dan schrikt Marieke zichtbaar en gaat snel rechtop zitten. Johan sluit zachtjes de deur en nestelt zich op de rand van haar bed. "Sorry, dat ik zo binnen val, maar ik wil je eigenlijk iets vragen."

Hij kijkt haar indringend aan en Marieke voelt hoe haar wangen beginnen te gloeien. Ongemakkelijk met Johan zo dichtbij haar, bijt ze zenuwachtig op haar lip, maar toch durft ze niet goed op te schuiven.

"Nou vraag maar", brengt ze moeizaam uit, ondertussen friemelend aan de bladzijden van haar boek.

"Luister Marieke, een van mijn vrienden viert zijn verjaardag morgenavond en iedereen die uitgenodigd is mag een introducé meebrengen. Ik vroeg me af of jij zin hebt om met mij mee te gaan?" Bmtaal kijkt hij haar recht in het gezicht en Marieke wordt nog roder dan ze al is.

"Eh... ik weet niet of ik wel kan Johan", antwoordt ze bijna onhoorbaar, "eigenlijk heb ik geen geschikte kleding voor een feestje en... ik denk dat jouw moeder ook niet goed vindt dat ik met jou mee ga."

Johan tovert een joviale grijns op zijn gezicht en graait in zijn broekzak. Hij stopt haar triomfantelijk twee bankbiljetten toe en lacht om haar verbaasde gezicht.

"Kijk, ik wist dat je waarschijnlijk zoiets zou zeggen, dus het probleem van de juiste kleding heb je nu niet meer. Morgen ga jij naar een warenhuis en daar koop je iets leuks van dit geld. Over mijn moeder hoef jij je heus geen zorgen te maken, want die hoeft niet te weten dat ik met jou naar een feest ga. Morgenavond is er namelijk een hefdadigheidsbijeenkomst en ma is daar voorzitster van. Die vergaderingen duren vaak tot laat in de avond, dus maak je maar geen zorgen!"

Marieke slaakt een diepe zucht. Johan heeft aan alles gedacht, maar toch voelt ze zich niet op haar gemak. Het is zo'n andere wereld waarin hij leeft, ze zal zeker bij zijn vrienden uit de toon vallen.

Alsof hij haar gedachten raadt, fluistert hij: "En je hoeft niet bang te zijn dat ze je niet aardig vinden, want je bent de knapste en de leukste meid, die ik ken!"

Spontaan zoent hij haar op haar wang, maar Marieke springt verschrikt overeind.

"Wat is er?" vraagt Johan een beetje verontwaardigd, "vind je me dan niet aardig?"

Marieke haah haar schouders op, maar durft niets te zeggen.

"Kom op Marieke, doe niet zo flauw en ga met me mee... je bent echt toe aan een uitje." Hij kijkt haar hierbij zo smekend aan, dat Marieke uiteindelijk toegeeft.

Als Johan uit haar kamer verdwijnt, kijkt ze naar de verfrommelde bankbiljetten in haar hand.

Is het wel verstandig om met hem mee te gaan? Wat zal mevrouw wel niet zeggen als ze er toevallig achterkomt. En Johan... Hij doet wel heel spontaan en vnendelijk, maar meent hij het ook wel echt? Marieke laat zich achterover vallen op haar bed. Ze sluit haar ogen en ineens ziet ze zichzelf weer in de klas zitten, bij meester De Boer. Tijdens de zangles had Piet van Yerseke haar stiekem een cadeautje gegeven voor haar twaalfde verjaardag. Blozend had ze het in haar schort gestopt en Piet had haar de hele les aangestaard. Op een bepaalde manier doet Johan haar denken aan Piet, met zijn donkere ogen en zijn open lach. Marieke draait zich op haar zij. Ze ziet het boerderijtje

Marieke draait zich op haar zij. Ze ziet het boerderijtje op Flakkee weer voor zich, moeder dmk in de weer met de was, vader met een kruiwagen vol hooi, op weg naar de stal. Ongemerkt vallen er tranen op haar kussen.

Ze gaat op haar mg liggen. Hoe kan ze naar een feestje gaan en plezier maken, na alles wat er met haar fami- Ue is gebeurd?

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen